«Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι να κρατηθούν. Ένα αυτί να τους ακούσει. Και μια καρδιά να μπορεί να τους καταλάβει».
(Από τον μικρό πρίγκιπα)
Στ’ αλήθεια ποιες είναι οι βαθύτερες ανάγκες μας;
Μήπως είναι αυτές που μας δημιουργούν; Πολύ έντεχνα μας δημιουργούν τις ανάγκες και μετά μας προσφέρουν τις λύσεις μάλλον μας τις πουλάνε.
Αν κάνουμε ένα μακροβούτι στα μύχια της ψυχής μας θα ανακαλύψουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες.
Ο μικρός πρίγκιπας υπονοεί την ενσυναίσθηση. Να μπαίνουμε στη θέση του άλλου. Να του απλώνουμε το χέρι. Να ακούσουμε το πρόβλημα του χωρίς να τον διακόπτουμε, χωρίς να τον κρίνουμε.
Το να είσαι καλός ακροατής είναι πράξη αγάπης. Το να κατανοείς τον άλλον και να τον συμμερίζεσαι είναι ζήτημα καρδιάς και του νου.
Ένας δάσκαλος μου είπε κάποτε: Μην κρίνεις. Γιατί δεν ξέρεις τι πέρασε, τι περνάει και αναγκάζεται να κάνει πράγματα μη αποδεκτά. Μη λες τίποτα, μόνο αν σε ρωτήσει και ζητήσει τη συμβουλή σου, αν σε εμπιστεύεται. Είναι κι αυτό ένα ζητούμενο.
Να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη κάποιου.
Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι σύντροφος – παιδί – φίλος ή μια τυχαία γνωριμία.
Πόσες φορές τις ώρες της μοναξιάς σκεφτόμαστε, νά ’χα κάποιον να του μιλήσω, να εξομολογηθώ, να αποφορτιστώ όταν σ’ ακούει κάποιος με ενδιαφέρον είναι όντως λυτρωτικό.
Νά ’χα κάποιο να με αποδεχτεί να μη με κρίνει. Πόσο θάθελα κάποιον άνθρωπο να με κοιτάει βαθιά στα μάτια και να καταλαβαίνει τι θέλω. Να μιλάμε με τα μάτια.
Ιδανικές καταστάσεις; Όχι! Απλά γλυκές τρυφερές ανθρώπινες.
Τι να το κάνω εγώ να τραβήξω τη μούρη μου κι από 70 να δείχνω 60; Μα ήμουν 60. Δύο φορές 60άρα δεν το έχω ανάγκη. Μπορώ να δείχνω πενηντάρα όταν είμαι χαρούμενη, ήρεμη και εισπράττω αγάπη ή όταν μοιράζω απλόχερα την αγάπη μου.
Υ.Γ. Μικρέ μου πρίγκιπα δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Όμως εμείς ονειρευόμαστε, το ευχόμαστε και ελπίζουμε. Δεν χάθηκαν οι άνθρωποι. Πολλοί κάπου εκεί έξω έχουν τις ίδιες ανάγκες μ’ εμάς.
