Αυτόµατα το µυαλό µας πάει στην έλλειψη φαγητού και στο άδειο στοµάχι που διαµαρτύρεται.
Όσοι έζησαν στα χρόνια της κατοχής θυµούνται τη µεγάλη πείνα. Πάει το µυαλό µας επίσης και στις φτωχές και υποανάπτυκτες χώρες κυρίως τις Αφρικής εκεί που τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα και δίψα πριν προλάβουν να µεγαλώσουν. Και υπάρχουν πολύ ανάµεσά µας που πεινάνε κυριολεκτικά. Κι έτσι προέκυψαν οι κοινωνικές κουζίνες και τα συσσίτια.
Και όµως… παρατηρώ και διαπιστώνω ότι η µεγαλύτερη πείνα είναι η µοναξιά.
Αν από ένα τραπέζι λείπουν λαχταριστά εδέσµατα και γλυκίσµατα σκέψου τι λείπει από µια ψυχή ενός µόνιµα µόνου ανθρώπου.
Υπάρχει η µοναξιά της επιλογής µας που ξέρουµε και να τη διαχειριστούµε. Η χειρότερη µοναξιά είναι η επιβεβληµένη. Αυτή που σαν κεραυνός εν αιθρία έρχεται.
Όταν φεύγει ο – η σύντροφος ξαφνικά και έρχονται τα πάνω κάτω.
Όταν τα παιδιά µεγαλώνουν και φεύγουν και αδειάζει το σπίτι. Αν οι γονείς είναι και οι δύο είναι καλύτερα. Όταν ένας γονιός µένει µόνος σ΄ένα άδειο σπίτι η κατάσταση είναι δύσκολη έως αφόρητη, γιατί βιώνεις την πείνα και την δίψα κυριολεκτικά και µεταφορικά. Άντε το στοµάχι θα βρεθεί τρόπος να το γεµίσεις, την ψυχή πώς να τη γεµίσεις; Η συναισθηµατική µοναξιά πονάει. Και δεν ζητά πολλά η ψυχή. Την παρουσία των άλλων ανθρώπων, συγγενών – φίλων – γειτόνων και µια ενθαρρυντική κουβέντα
Εν ολίγοις επικοινωνία χρειάζονται οι µόνες υπάρξεις και ειδικά στις γιορτές. Μια καληµέρα κάθε πρωί, πως είσαι; χρειάζεσαι κάτι;
Μια καληνύχτα, καλό ξηµέρωµα γιατί οι νύχτες µοιάζουν ατελείωτες.
Έρχοµαι να πιούµε καφεδάκι ή έλα αύριο το µεσηµέρι να φάµε παρέα. Παρέα το ζητούµενο. Επικοινωνία ζεστά και ενδιαφέρον.
Αυτό είναι αρκετό για να καλύψουµε κάπως την πείνα και τη δίψα της µοναχικής ψυχής του άλλου, αλλά και τη δική µας µε την ελάχιστη προσφορά – πράξη αγάπης.
Υ.Γ. Μπορεί και µέσα στο πλήθος να νοιώθεις µόνος αν εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις ή δεν θέλεις να επικοινωνήσεις. Αν δεν χαρίσεις ένα ειλικρινές χαµόγελο κι ένα τρυφερό βλέµµα.
Η µοναξιά του καθενός µας είναι και µια ευκαιρία να στοχαστούµε και να αναλογιστούµε εµείς πόσες φορές έχουµε συνδράµει κάποιον όταν έχει πεινάσει και διψάσει σε δύσκολους καιρούς.
