» «Φτύσε με για να κολλήσω»
Με αφορμή όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας, παρατηρούμε ή βιώνουμε.
Στις διαπροσωπικές σχέσεις μας συμβαίνουν κατά κόρον.
Στις ερωτικές, τις συζυγικές, φιλικές, συναδελφικές και όλων των ειδών τις σχέσεις.
Ακόμα και στις σχέσεις πολιτών – πολιτικών.
Και ξεκινώ απ’ το τέλος. Όσο οι πολιτικοί μας φτύνουν τόσο εμείς κολλάμε.
Άντε τώρα να εξηγήσεις το φαινόμενο. Πάντα όμως υπάρχει μια εξήγηση για όλα.
Η θεωρία του γραμματόσημου στηρίζεται στο παραμύθιασμα όσων έχουν την εξουσία και την ανασφάλεια και τις όποιες ανάγκες των εξουσιαζόμενων.
Όταν μας υπόσχονται ασφάλεια και ευημερία μας πείθουν γιατί αυτές είναι οι ανάγκες μας.
Και όταν δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, επανέρχονται με νέες υποσχέσεις, νέα αφηγήματα. Οι πολίτες κολλημένοι ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους. Και το φαινόμενο επαναλαμβάνεται γιατί έχουν κολλήσει καλά τα γραμματόσημα με το επαναλαμβανόμενο φτύσιμο. Μέχρι που μας γίνεται συνήθεια.
Στις ερωτικές σχέσεις και τις συζυγικές το βλέπουμε. Όσο ο ένας φτύνει τόσο ο άλλος κολλάει. Και πάντα ο ένας θέλει να έχει την εξουσία.
Σου πετάει ο εξουσιαστής μια συγνώμη, δεν θα το ξανακάνω, σ’ αγαπώ και θα αλλάξω. Ο εξουσιαζόμενος που έχει την ανασφάλεια, που φοβάται την μοναξιά, που δεν έχει την οικονομική άνεση ή άλλου είδους στήριξη ξανακολλάει.
Στις φιλικές σχέσεις και πάλι κάποιες ανάγκες μας αναγκάζουν να δεχόμαστε και να ανεχόμαστε το φτύσιμο.
Συναισθηματικά κάποιον χρειαζόμαστε δίπλα μας.
Να μας ακούει, να μας αγκαλιάζει, να μας προσφέρει την συντροφιά.
Όλα είναι ανθρώπινα και κατανοητά.
Φοβόμαστε να αυτοκαταργηθούμε σαν γραμματόσημα.
Να γίνουμε αυτοκόλλητα και να τοποθετηθούμε όπου μας αρέσει χωρίς φτύσιμο.
Να γίνουμε αυτόφωτα αστεράκια.
Δύσκολο. Ας όψονται οι ανάγκες μας, συναισθηματικές και υλικές.
«Ανάγκας και θεοί πείθονται».
Ένα χεράκι χρειαζόμαστε και μια αληθινή αγάπη.
Όποιος είναι διαθέσιμος και καλοπροαίρετος ας απλώσει το χεράκι του στην όποια ανάγκη του άλλου.
Υ.Γ.: Εγώ αν υπήρξα γραμματόσημο; Ναι… από εκείνα με τις ωραίες εικόνες. Αλλά… έκανα μια πονηριά. Δεν άφηνα τις ανάγκες μου να με πιέζουν πολύ, οπότε ξεκόλλησα εύκολα.
Τώρα πια που μεγάλωσα είμαι απλά μια ζωγραφιά χωρίς κόλλα. Οπότε καμιά ανάγκη μου να μην επιτρέψει κανένα φτύσιμο. Οι ανάγκες δεν τελειώνουν, απλά διαφοροποιούνται σε κάθε ηλικία.
Ας έχουμε τουλάχιστον αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια.
«Η αξιοπρέπεια είναι αθόρυβη. Την παίρνεις και φεύγεις χωρίς να ενοχλείς κανέναν».
