Λένε πως ο αετός έχει τόση δύναμη που κανένα άλλο πουλί δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί στο πέταγμά του.
Μόνο το κοράκι τόλμησε να ανεβεί στην πλάτη του και τσιμπούσε το λαιμό του, με σκοπό να εμποδίσει το πέταγμά του.
Όμως ο αετός το αγνόησε. Δεν έχασε χρόνο μαζί του.
Δεν αντεπιτέθηκε αν και το μπορούσε.
Άνοιξε πιο πολύ τις φτερούγες του και ανέβαινε πιο ψηλά, πιο ψηλά όλο και ψηλότερα στον ουρανό τόσο που δεν ήταν ορατός απ’ τη γη.
Στο δυσθεώρητο ύψος δεν είχε αρκετά οξυγόνο το κοράκι δεν άντεξε κι έπεσε μισολιπόθυμο στη γη.
Εμείς επιλέγουμε να είμαστε αετοί. Ανοίγουμε τις φτερούγες μας και πετάμε ψηλά. Ανεβαίνουμε… ανεβαίνουμε. Όσα κοράκια κι αν κάτσουν στην πλάτη μας να μας βλάψουν, εμείς τα αγνοούμε. Δεν χάνουμε χρόνο, δεν κατεβαίνουμε στο επίπεδό τους είμαστε ψηλά και συνεχίζουμε το πέταγμά μας.
Όσα εμπόδια κι αν σταθούν στα όνειρά μας, στα οράματά μας και στους στόχους μας, δεν χάνουμε χρόνο για να ασχοληθούμε μαζί τους. Και κάποια στιγμή σύντομα τα κοράκια θα εξαφανιστούν.
Ο μύθος του αετού και του κορακιού είναι ο κώδικας μιας αλήθειας.
Αν θέλουμε να πετάξουμε ψηλά και να πετύχουμε οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο, δεν αναλώνουμε χρόνο και δυνάμεις στα ασήμαντα ή σε όσους μας επιβουλεύονται και προσπαθούν να μας εμποδίσουν.
Στεκόμαστε ανώτερα και πετάμε ψηλότερα.
Κι ακόμα: Δεν δανειζόμαστε τα φτερά ενός αετού για να πετάξουμε. Με τα δικά μας και όπου φτάσουμε.
Υ.Γ. Στις μέρες μας κοράκια είναι πολλά πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά.
Όμως ο ουρανός είναι δικός μας, κι αν διπλώσαν τα φτερά μας, θα τα ανοίξουμε και πάλι θα πετάξουμε.
Κι αν δεν κατακτήσουμε τους αιθέρες θα κερδίσουμε τουλάχιστον χαμόγελα και ελπίδες.
