Όταν ένα αγόρι έκλαιγε, επειδή κάπου πονούσε ή κάτι το ενοχλούσε, οι µαµάδες έλεγαν µε στόµφο «Μην κλαις, οι άντρες δεν κλαίνε».
Η πιο καταστροφική πεποίθηση.
Οπότε το αγόρι ως ενήλικoς, δεν εκφράζει τα συναισθήµατα του.
Το θεωρεί ντροπή να κλάψει ή αδυναµία.
Το κλάµα είναι έκφραση, είναι ξέσπασµα και είναι και θεραπευτικό.
Οι επιστήµονες ανακάλυψαν ότι τα δάκρυα περιέχουν µια χηµική ουσία του εγκεφάλου που έχει αναλγητική δράση, δηλαδή παυσίπονα.
Οπότε το κλάµα των ενηλίκων και των παιδιών, βέβαια, είναι θεραπευτικό.
Αγόρια. Ξεχάστε το «οι άνδρες δεν κλαίνε». Κλάψτε από πόνο, από συγκίνηση, από χαρά.
Όχι µόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται το κλάµα, βουβό ή γοερό.
Αυτό που οι έρευνες απέδειξαν, εµείς όλοι το γνωρίζαµε από ένστικτο.
Το κλάµα είναι ξέσπασµα, είναι εκτόνωση, είναι αποφόρτιση.
Το κλαψούρισµα είναι ενοχλητικό (οι γκρινιάρηδες και οι µίζεροι το συνηθίζουν)/
∆εν είναι καθόλου παρηγορητικό όταν σου λένε: κι αυτό θα περάσει. Κάνε υποµονή, ο χρόνος θα το γιατρέψει. Η αγάπη θα σε γιατρέψει. Τίποτα. Ένα γοερό κλάµα χρειάζεσαι. Κλάψε! Τι όµορφοι που είµαστε όταν κλαίµε! Γιατί… έχουµε ανακουφιστεί. Γιατί… έχουµε εκφράσει τα συναισθήµατα µας.
Οι ενήλικoι που δεν έχουν εκφράσει και εκτονώσει τα συναισθήµατα τους και τα έχουν καταχωνιάσει και συµπιέσει βαθιά µέσα τους, γίνονται βίαιοι και χειριστικοί, πιστεύοντας ότι διατηρούν τον ρόλο του άντρα.
Υ.Γ. Αυτοί που δεν ξέρουν πώς να κλάψουν µε την καρδιά τους, δεν ξέρουν ούτε πώς να γελάσουν µε την καρδιά τους.
Έχω ρίξει κλάµα στη ζωή µου… στα πολύ δύσκολα µου.
Γι’ αυτό και µπορώ τώρα να γελάω, να χαίροµαι, να αγαπώ, να ερωτεύοµαι χωρίς να φοβάµαι και να ντρέποµαι γι’ αυτό.
∆εν θα γίνουµε ενοχικοί στο κλάµα και στο γέλιο και στη χαρά.
