Η γενιά που δεν θα επιστρέψει. Όχι ηλικιακά βέβαια αλλά οι αξίες της.
Κάθε φορά που ακούω οι άνω των 50-60 να εμβολιαστούν οπωσδήποτε, αναρωτιέμαι. Από ενδιαφέρον; Ή… για ποιο λόγο; Και συγνώμη που υποψιάζομαι διάφορα, άλλωστε σήμερα είμαστε όλοι καχύποπτοι λόγω υπερπληροφόρησης. Γι΄ αυτό νοσταλγώ τη γενιά μου. Η νοσταλγία εμπεριέχει μια γλύκα και μια πίκρα.
Τότε το γέλιο και η φτώχια, το παιχνίδι και η στέρηση συνυπήρχαν αρμονικά. Γελούσαμε με το τίποτα, χαιρόμασταν με το ελάχιστο.
Τότε τρέχαμε, παίζαμε στις αλάνες ξένοιαστα. Τώρα τα παιχνίδια είναι ηλεκτρονικά, που σημαίνει ακινησία.
Δεν μας περίμενε το σχολικό λεωφορείο. Με τα ποδαράκια μας πηγαίναμε σχολείο όσο μακριά κι αν ήταν.
Δεν είχαμε λεφτά για ιδιαίτερα μαθήματα, όμως δεν τα παρατήσαμε προχωρήσαμε, εξελιχτήκαμε.
Τα καλοκαίρια δουλεύαμε για το χαρτζιλίκι μας. Η δουλειά ήταν αξία. Αυτό μας έμαθαν και πολλές άλλες αξίες όπως το σεβασμό και την ευγένεια. Να λέτε σε όλους καλημέρα, είναι μια ευχή από καρδιάς. Θυμάμαι σεβόμασταν τους ηλικιωμένους. Το θεωρούσαμε, ντροπή να καθόμασταν στο λεωφορείο και δίπλα μας να στέκει όρθιος ηλικιωμένος. Του παραχωρούσαμε τη θέση με χαρά.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη των άνω των – 60.
Αυτά που έφεραν τη διαφθορά και τις αξίες είναι η ξενομανία, το ζενίθ της τεχνολογίας και τα πολιτικά παιχνίδια.
Ελπίζω σε μια μετάλλαξη και επιστροφή στις αξίες.
Υ.Γ. Γιαυτό κάτω τα χέρια από τις συντάξεις της γενιάς που έχτισε, που δημιούργησε και άφησε παρακαταθήκη.
Τιμή ένεκεν τουλάχιστον (αυτό για τους πολιτικούς).
Αγαπάμε τους νέους και είμαστε πάντα εδώ για να τους στηρίζουμε.
