Κύριε διευθυντά,
εγκυκλοπαιδικά φιλοζωία νοείται η αμέριστη και αδιάκριτη αγάπη προς όλα ανεξαιρέτως τα ζώα αυτού του πλανήτη… Αντιπροσωπεύει την ποιότητα και το επίπεδο πολιτισμού ενός λαού και μιας χώρας. Είναι όμως η αγάπη του ανθρώπου αμέριστη και αδιάκριτη προς όλα ανεξαρτήτως τα ζώα;
Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν στον τόπο μας εγκλήματα κατά των σκύλων και των γατιών, ένα φαινόμενο που εύστοχα αναλύει ο Νίκος Βλαχάκης στο άρθρο του “Φόνοι σε κοινή θέα” που δημοσιεύθηκε στα Χανιώτικα Νέα στις 12/2/2021. Αυτά τα εγκλήματα τα καταδικάζουμε απερίφραστα. Γίνονται όμως και άλλα αποτρόπαια εγκλήματα για τα οποία όλοι έχουμε ευθύνη αλλά σιωπούμε. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Γιατί άλλα μέτρα και άλλα σταθμά; O άνθρωπος δικαιούται να εκμεταλλεύεται και να εξοντώνει τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου;
Ας μιλήσουμε καταρχήν για τη βιομηχανία κρέατος. Τα ζώα που εκτρέφονται μέσα στη βιομηχανία κρέατος ζούνε πραγματικά φρικτές και μίζερες ζωές, γεμάτες από αλλεπάλληλα μαρτύρια. Ο φόβος, η στέρηση και η αφόρητη λύπη είναι η καθημερινότητά τους.
Είναι ειρωνεία να ονομάζουμε φάρμες τα εργοστάσια ζώων που έχει δημιουργήσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Πολλά ζώα δεν βλέπουν ποτέ το φως του ήλιου, η ζωή τους περνά σε περιορισμένα και σκληρά περιβάλλοντα, και καταλήγει σ’ έναν μαρτυρικό, κτηνώδη και αργό θάνατο. Θα μπορούσαμε ακόμα να διαπιστώσουμε αν μπαίναμε σ’ ένα σφαγείο ότι τα ζώα έχουν ανεπτυγμένη συναίσθηση και υποφέρουν πριν και κατα την διάρκεια της σφαγής. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλές πληροφορίες και βίντεο που αποδεικνύουν τα παραπάνω.
Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς την εικόνα 25000 – 30000 πουλερικών στοιβαγμένων σε μια αποθήκη 15 επί 150 μέτρων χωρίς παράθυρα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα εκτροφείου.
Στις ΗΠΑ σφάζονται 9 εκατομμύρια ζώα – κυρίως εκτροφείων – ημερησίως. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί αν τους συνειδητοποιήσουμε. Αναγκάζουμε τα άλλα πλάσματα ν’ αναπαράγονται και να παράγουν περισσότερο από το φυσιολογικό (όπως τα γουρούνια που ζουν σε κλειστούς χώρους σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες γι’ αυτό το σκοπό) και να παχαίνουν για να έχουν οι εταιρίες το ανώτερο δυνατό κέρδος. Αυτές είναι οι σύγχρονες φάρμες.
Η βιομηχανία κρέατος είναι από τα χειρότερα και πιο βάναυσα πράγματα που συμβαίνουν στον πλανήτη. Υπάρχει λόγος που την έχουμε βάλει μακριά από τα μάτια μας, και δεν επιτρέπεται να κοιτάξουμε ούτε μέσα από χαραμάδα τι συμβαίνει μέσα σ’ αυτούς τους χώρους. Αν όμως αυτές οι “φάρμες” και τα σφαγεία είχαν γυάλινους τοίχους…
Κι ενώ δεν αντέχουμε ούτε τη θέα, πολύ δε περισσότερο να κόψουμε το λαιμό στο αρνάκι ή στο μοσχαράκι, δεν καταδικάζουμε αυτές τις πράξεις. Απλά αποστρέφουμε το πρόσωπο και τη σκέψη μας. Η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση αλλά αυτό δεν μας απαλλάσει από το χρέος να αναθεωρούμε και να αλλάζουμε.
Μαθαίνουμε πως τα ζώα μας δίνουν. Δεν μας δίνουν. Εμείς παίρνουμε και το τελευταίο κοκκαλάκι τους χωρίς έλεος γιατί το θεωρούμε αναγκαίο… Καταναλώνουμε μια πικρή ζωή και, αναμφίβολα, τα δηλητήρια και η δυστυχία αυτών των πλασμάτων φτάνει και στο τελευταίο κύτταρο του ανθρώπου. “Αδιάψευστος δείκτης της ηθικής μιας κοινωνίας είναι η υγεία της” επισημαίνει ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ίσως να ήταν αλλιώς αν τρώγαμε ζώα που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, αλλά τελικά, πόσο απαραίτητο είναι το κρέας (ή τόσο κρέας) στη διατροφή μας;
Υπολογίζεται ότι το 10% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού είναι χορτοφάγοι και το ποσοστό αυτό συνεχώς αυξάνεται.
Ας ρίξουμε και μια ματιά τι συμβαίνει στα πειραματικά εργαστήρια. Προκαλούμε ασθένειες σε πλάσματα που αυτά δεν προκαλούν στον εαυτό τους γιατί δε ζούν το λάθος τρόπο ζωής που ζούμε εμείς, για να βρούμε το φάρμακο που θα μας απαλλάξει από τις συνέπειες των λαθών μας. Κι εκεί μέσα που γίνονται τα ανήκουστα, κόβουν τις φωνητικές χορδές σ’ αυτούς τους πιο αδύναμους συγκατοίκους μας, για να μην ακούγονται οι πονεμένες κραυγές τους.
Ταλαιπωρούμε αθώα πλάσματα (πειραματόζωα τα είπαμε λες και γεννήθηκαν γι’ αυτό το σκοπό) που ούτε κάπνιζαν, ούτε έπιναν, ούτε ξενυχτούσαν, ούτε πλαστικές τροφές κατανάλωναν, ούτε ακίνητα έμεναν, ούτε τοξικά χημικά έχουν ανακαλύψει, ούτε με τα άγχη μας ζούσαν, μα τα υποχρεώνουμε να υποστούν τις συνέπειες αυτών των άθλιων συνηθειών μας, για να μας βοηθήσουν ν’ ανακαλύψουμε τη θεραπεία της παραφροσύνης αυτού του ανώτερου όντος που ονομάζεται “άνθρωπος”! Πολλοί επιστήμονες αρνούνται και την εγκυρότητα αυτών των συμπερασμάτων αποδεικνύοντας πως άλλες ουσίες είναι για μας ωφέλιμες και για εκείνα δηλητήριο και το αντίθετο. Όμως ποιός θα ενδιαφερθεί και ποιός έχει τη δύναμη να γυρίσει πίσω τον τροχό παραγωγής κολοσσιαίων κερδών, όταν αυτός συνδέεται με τόσα πολλά γρανάζια;
Θεωρούμε επίσης αναγκαίο να φοράμε γούνες και δερμάτινα είδη χωρίς να συνειδητοποιούμε πόσο φόβο και πόνο κρύβουν από κάτω. Φτάσαμε σε σημείο να δημιουργήσουμε και εκτροφεία κροκοδείλων και να καμαρώνουμε γι’ αυτά.
Απολαμβάνουμε τέλος το ψυχαγωγικό σπόρ, το κυνήγι, γιατί κι αυτό το θεωρούμε αναγκαίο για τη δική μας βαρετή ζωή.
Το σύμβολο της αθωότητας και της αγνότητας το σουβλίζουμε και το σύμβολο της ελευθερίας το κλείνουμε σ’ ένα μικρό-μικρό κλουβάκι. Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσο σκληρά μεταχειριζόμαστε τα ζώα, μόνο και μόνο από συνήθεια ή για να ικανοποιήσουμε τα καπρίτσια και τον υπερβολικό καταναλωτισμό μας. Η ασυνέπεια μας χαρακτηρίζει αλλά δεν μας προβληματίζει.
Κάνοντας λιγότερο κακό στα ζωντανά πλάσματα στον πλανήτη, μας βοηθά να καταλάβουμε περισσότερο την ενότητα της ζωής. Γιατί τίποτα δεν λειτουργεί ανεξάρτητα. Όλες οι ουσίες, όλοι οι οργανισμοί λειτουργούν συνεργικά, βοηθάει ή επιβαρύνει το ένα το άλλο.
Ήτανε παραμονή του Πάσχα σ’ ένα χωριό της Ιεράπετρας όταν ένα αγροτικό αυτοκίνητο γεμάτο αρνιά άραξε στην άκρη του χωριού. Όπως ήταν καθιερωμένο θα τα έσφαζαν σ’ ένα σοκάκι παράμερα. Έξι μικρά παιδιά είχαν συγκεντρωθεί εκεί για να διαμαρτυρηθούν και να εμποδίσουν τη διαδικασία. «Αφήστε τους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους», τους φώναζαν οι χωριανοί. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τη φρίκη που έζησαν αυτά τα παιδιά. Πολλές φορές όχι μόνο δεν διδάσκουμε τα παιδιά μας να συμπονούν και να συμμερίζονται όλα τα ζώα, αλλά αντιθέτως τα αποτρέπουμε.
Ένα παιδάκι ενάμιση χρονών, που δεν είχε προλάβει να το δασκαλέψει ποτέ κανείς, είδε έξω από μια ταβέρνα τα φρεσκοσφαγμένα αρνιά να στάζουν αίμα, και γυρνώντας με βουρκωμένα μάτια στη μαμά του της λέει “μιμί” μαμά! Αυτό αποδεικνύει ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να συμπονάει όλα τα ζώα, στην πορεία όμως όλα αλλάζουν.
Αν θέλουμε να επικρατήσει ειρήνη στη γη, θα βοηθούσε ν’ αρχίσουμε από τη διόρθωση της συμπεριφοράς μας απέναντι σε όλα ανεξαιρέτως τα ζώα. Ακόμα κι αν δεν μπορεί ο καθένας από μας ν’ αλλάξει τον κόσμο, μπορούμε όμως να έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας οτι δεν γίνονται για εμάς όλα αυτά.
Θα ήταν τιμητικό να αναπτύξουμε τα ευγενή αισθήματά μας και να συμπεριλάβουμε στο ενδιαφέρον και τη συμπόνια μας και τα άλλα ζώα που ζούν σε συνθήκες που τα εξευτελίζουν αλλά και προσβάλλουν τον άνθρωπο περισσότερο.
Ας ξαναδούμε λοιπόν όλα τα ζώα όχι σαν σκλάβους αλλά σαν αδελφούς και φίλους.
Μαλάμω Μηλογιαννάκη
Γεια σου Μαλάμω!
Πράγματι το φιλοζωικό κίνημα πρέπει να επεκτείνει το ενδιαφέρον του και στα εκτρεφόμενα ζώα εκεί όπου υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα!
Στην κυριολεξία πρέπει να μπουν όρια στον αριθμό των ζώων που μπορεί να εκτρέφει κάποιος καθώς και στις συνθήκες διαβίωσης τους!
Οι ζωοτροφές δε πρέπει να παράγονται στον τόπο της εκτροφής!
Τα παραπάνω για όσους θέλουν να καταναλώνουν κρέας φυσικά!
Πολύ εύστοχη τοποθέτηση. Ειναι θέμα της ηθικής του καθενός και της καθεμίας μας το να επιλέγει απο που προέρχεται το κρέας ή και τα γαλακτοκομικά που καταναλώνει.