Κύριε διευθυντά,
η προϋπάρχουσα εδώ και καιρό αντιδραστική ρότα των εξελίξεων αποτυπώθηκε και στις εκλογές στις 21 Μάη. Είναι θετικό, μέσα στην κυρίαρχη όμως αρνητικότητα των εξελίξεων για τον κόσμο της δουλείας, η εκλογική ενίσχυση όλων των δυνάμεων που αναφέρονται με τον τρόπο τους στην αριστερά και την κομμουνιστική προοπτική και ιδιαίτερα του ΚΚΕ (μ-λ). Το γεγονός δε μειώνεται έστω και αν η πιο ισχυρή απ’ αυτές (ΚΚΕ) ακολουθεί τη δεξιά μετατόπιση του αστικού πολιτικού σκηνικού.
Στα θετικά της δικιάς μας παρέμβασης στις εκλογές και όχι μόνο είναι μεταξύ άλλων η αντιπαράθεση με τον βερμπαλισμό που διαπαιδαγωγεί φαμφαρόνους του αέρος και όχι αγωνιστές. Είναι η τολμηρή αναγνώριση της πραγματικότητας της διάλυσης του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, της αντιδραστικής ρότας των εξελίξεων σήμερα με βάση τον πόλεμο των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ με τη ΡΩΣΙΑ στην Ουκρανία για άλλη μια φορά μετά την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης της Ε.Σ.Σ.Δ. τα χρόνια 1989-1991. Της ανελέητης, κατόπιν των προηγούμενων, επίθεσης κεφαλαίου – κυβέρνησης – ιμπεριαλιστών στη χώρα μας και παγκόσμια που λεηλατεί το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή στην εργατική τάξη και ευρύτερα στον κόσμο της δουλειάς και διαμορφώνει ένα σκοτεινό μέλλον.
Ο βερμπαλισμός και η άρνηση της πραγματικότητας χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τους λεγόμενους ριζοσπάστες του εξωκοινοβουλίου, μα όχι μόνο. Δεν έχει καιρό από τότε που ο Κουτσούμπας θριαμβευτικά δήλωνε «εδώ είναι Βαλκάνια… εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ… εδώ υπάρχει ΚΚΕ…» προκειμένου να πείσει πως δε θα περάσει π.χ. ο νόμος Χατζηδάκη και συνολικά η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και ευρύτερα στον κόσμο της δουλειάς. Όμως ο νόμος Χατζηδάκη εφαρμόζεται και η επίθεση σαρώνει συστηματικά τα δικαιώματα του λαού.
Δεν αναφέρθηκα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και σ’ ό,τι συσπείρωσε ένα προηγούμενο διάστημα, γιατί εκεί το κυρίαρχο δεν ήταν ο βερμπαλισμός (που υπήρξε και αυτός σε απίθανες δόσεις), αλλά ο σαλτιμπαγκισμός, οι αυταπάτες και οι απάτες. Οι ίδιοι σήμερα ελεεινά βρίζουν το λαό και μάλλον μας προτείνουν ν’ αλλάξουμε λαό….
Ας τολμήσουμε να δούμε την πραγματικότητα
Βοά ο κίνδυνος της επικίνδυνης πολεμικής σύγκρουσης των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ με τη ΡΩΣΙΑ. Σπίθες φτάνουν ήδη στα βόρεια σύνορα της χώρας μας (Κόσοβο) που η πολιτική της Ν.Δ. του Μητσοτάκη με τη συναίνεση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ την έχει μετατρέψει απ’ άκρη σ’ άκρη σε βάση πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Στην προεκλογική συζήτηση επιβάλλεται απόλυτο σιωπητήριο στο θέμα αυτό, αλλά και την επόμενη μέρα καμιά αντιπολίτευση δεν πρόκειται να υπάρξει από ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ στην τυχοδιωκτική πολιτική εμπλοκής της χώρας στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία και τα ακόμη μεγαλύτερα ανθρωποσφαγεία που θρέφει συνεχώς ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Πολύ απλά για τον ίδιο λόγο που δεν υπήρξε και χθες. Και αλήθεια οι δυνάμεις της υποτιθέμενης αριστεράς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ έθεσαν όσο αντιστοιχεί π.χ. στο νομό μας το ζήτημα της θανάσιμης επέκτασης του καρκίνου της βάσης της Σούδας;
Εμείς στην όποια μικρή επαφή καταφέραμε με το λαό και στα πλαίσια της προεκλογικής μας μάχης, δε διαπιστώσαμε συμφωνία και πολύ περισσότερο εφησυχασμό με την επιλογή των δυνάμεων του συστήματος να μπλέκουν τη χώρα στον πόλεμο. Ξέρει ο κόσμος της δουλειάς ή έστω το διαισθάνεται πως οι εφοπλιστές, οι ενεργειακοί όμιλοι και άλλοι του κεφαλαίου ευνοούνται από το πιο επικίνδυνο από ποτέ βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, όμως αυτός θα πληρώσει το μάρμαρο πολύ χειρότερα απ’ ότι ήδη το πληρώνει.
Βοά ακόμη περισσότερο, γιατί τη ζουν στο πετσί τους, η ένταση της ήδη στυγνής εκμετάλλευσης των ανθρώπων της δουλειάς και πυκνώνουν τα σακατέματα και τα θανάσιμα εργατικά «ατυχήματα». Οι μισθοί φτώχειας όχι μόνο δεν αυξάνονται σε πραγματική αξία αλλά με την ασταμάτητη ακρίβεια γίνονται συνεχώς μισθοί πείνας και σε λίγο κόβονται και τα επιδόματα – κουπόνια πείνας. Αυτά είναι όρος σύμφωνα και με το σχέδιο Πισσαρίδη που συνοδεύει την εκταμίευση του ταμείου ανάκαμψης για την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου.
Ο Στουρνάρας, η εαρινή σύνοδος της Κομισιόν και το συνολικότερο κλίμα που διαμορφώνεται αποκαλύπτει ήδη τους επόμενους γύρους της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης. Στο όνομα της σωστής μεριάς της ιστορίας ο Σόιμπλε πρότεινε διπλά πουλόβερ στους Γερμανούς εργάτες και ας όψεται η ελαφροχειμωνιά… Ο Μακρόν που ξεπέρασε και τη Λεπέν στο αποφασίζομεν και διατάσομεν, κυνικά μιλάει για το τέλος της ευμάρειας και της χαλαρότητας. Σ’ όλο τον κόσμο αυξάνονται τα δισ. και τρισ. για όπλα και λεηλατείται διαρκώς η ζωή και το μέλλον των λαών. Αυτή είναι η ρότα των εξελίξεων.
Υπάρχουν όμως και αντιστάσεις και είναι σπουδαίες για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Είναι σπουδαίες μα πρόκειται για αντιστάσεις στην επελαύνουσα βαρβαρότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και του πολέμου. Αργεί ακόμη ένας νέος κύκλος εκ νέου συγκρότησης του εργατικού επαναστατικού κινήματος της εποχής μας που θα γίνει ξανά απειλή και θα αναγκάσει το σύστημα σε ήττες και υποχωρήσεις. Κάτι τέτοιο μόνο από το πύκνωμα και το μέστωμα τέτοιων αντιστάσεων μπορεί να προκύψει. Γι’ αυτό είναι σπουδαίες οι αντιστάσεις σ’ όλα τα μέτωπα της λαϊκής πάλης και όχι φτωχοπροδρομικές. Η πολιτική υποστήριξη του δρόμου της Αντίστασης, η συμβολή στην πυροδότηση και η ενίσχυση των υπαρκτών αντιστάσεων, είναι σήμερα το καθήκον των πρωτοπόρων της λαϊκής υπόθεσης και όχι τα κυβερνητικά προγράμματα και τα μεταβατικά του αέρος.
Στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν σάλτα, ούτε υπάρχουν ευκολίες και κόλπα για να κόψεις δρόμο.
Εδώ είμαστε, αυτή είναι η πραγματικότητα του σήμερα, αυτός είναι ο λαός μας και οι λαοί, και έχουν ήδη αποδείξει πως με κορμό μια συγκροτημένη εργατική τάξη φέρνουν τα πάνω κάτω και σπρώχνουν στ’ αλήθεια προς τη σωστή μεριά της ιστορίας. Προς τον κόσμο της ειρήνης, του δίκιου, της ανθρωπιάς, του πολιτισμού. Υπάρχει ευτυχώς και αυτή η πραγματικότητα στην ανθρώπινη ιστορία και αυτή δε μπορεί να τη σβήσει κανένας Μαρατζίδης.
Όμως αυτό που δίκαια πονοκεφαλιάζει το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στον τόπο μας και τα απανταχού κηφηναριά, είναι πως οι αντιστάσεις είναι πρώτα – πρώτα σπουδαίες για το σήμερα για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου αυτών που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Τους τρομάζει πως ο κόσμος της δουλειάς και ξέρει το δίκιο του και επιμένει να θέλει να ζήσει και αυτός και τα παιδιά του. Μέσα στην αρνητικότητα των πραγμάτων ελπίδα υπάρχει στο γεγονός πως αντικειμενικά θα αποκαλύπτεται ολοένα πως «στο δρόμο λαέ μπορείς να τους νικήσεις δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσεις». Ο Μητσοτάκης μιλά για ανάπτυξη, όμως πρόκειται για ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου.
Το ψωμί, η Ειρήνη και τα δικαιώματα και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή αμφισβητούνται ανοικτά από το σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου. Οι αντιστάσεις υπάρχουν και μπορούν να πυκνώσουν και να δυναμώσουν. Οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να τις υπηρετήσουν αξίζει πάντα να επιμένουν. Οι μάζες γράφουν την ιστορία και βάζουν στη θέση τους αυτούς που τις χλευάζουν. Όμως δεν υπάρχουν άλματα ούτε κόλπα. Οι βερμπαλισμοί συνήθως δεν είναι αθώοι, γιατί θέλουν να υποτιμήσουν την αξία της λαϊκής αντίστασης και σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται πως κάθε άλλο παρά βοηθούν.
Νεκτάριος Κοκολαντωνάκης,
υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ (μ-λ)
