Σε μια σχέση δεν έχει τόση σημασία τι θέλει ο άλλος από εμάς, αλλά εμείς οι ίδιοι από τον εαυτό μας.
Αν ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας, μας βγάζει συναισθήματα πρωτόγνωρα, ότι και να κάνει και ανεξαρτήτως εμφάνισης,δουλειάς, ηλικίας, οικονομικού ή μορφωτικού υπόβαθρου εμείς συνεχίζουμε να τα νιώθουμε, τότε ξέρουμε ότι είναι εκείνος που ψάχνουμε στην ζωή μας.
Ούτε δεύτερη σκέψη θέλει, ούτε πολύ ανάλυση, ούτε “χίλια” χρόνια να μυρικάζουμε την κατάσταση. “Μου είπε αυτό, τι να κάνω;”, “μου φώναξε, θα του δείξω εγώ ποιά είμαι”, σε κάθε φιλονικία μας ή “δεν έχει δουλειά. είναι άνεργος”, “μα τον βλέπω φιλικά” και ούτω καθεξής, τα παραδείγματα αμέτρητα κυρίως όταν πρόκειται για κάποιον που χρόνια περιμέναμε. Ο δαίμονας της αμφιβολίας τον ονομάζω εγώ.
ΛΑΘΟΣ.
Αυτές οι σκέψεις καταστρέφουν τις σχέσεις μας. Αν η ψυχή σου λέει ΝΑΙ, σε κάθε περίπτωση, αν η ψυχή μιλήσει τότε το μυαλό δεν έχει θέση ή δεν πρέπει να έχει θέση. Όλα τα προβλήματα το μυαλό τα δημιουργεί αναφορικά στις σχέσεις.
Κουτάκια, κουτάκια, κουτάκια.
Το συναίσθημα όμως δεν είναι κάτι που μπορούμε να βάλουμε σε κουτάκια ή να το κατηγοριοποιήσουμε, να το πνίξουμε ή να το διώξουμε. Είναι και θα είναι εκεί όσο κι αν το φοβόμαστε, όσο κι αν δεν είμαστε έτοιμοι, όσο κι αν τρέμουμε στην ιδέα ότι ο άλλος μας κάνει να νιώθουμε τόσο ανήμποροι γιατί νιώθουμε μας αφοπλίζει, ρίχνει όλες μας τις αντιστάσεις.
Μαρτύριο πραγματικό κυρίως για τους ανθρώπους της εποχής μας που αμπαρωνόμαστε πίσω από την καριέρα, τα χρήματα, τα επιτεύγματά μας, την σημαντικότητά μας. Το Εγώ μας.
Η Αγάπη δεν τα μετράει αυτά, ούτε τα αναγνωρίζει, της είναι ‘Αγνωστες λέξεις. Είναι απλά Ταπεινή!
Όταν η καρδιά μιλήσει και έχουμε μάθει να την ακούμε, να την τιμάμαι και να την σεβόμαστε τότε επιστροφή δεν υπάρχει.
Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, όσους καβγάδες κι αν έχουμε βιώσει μαζί του, όσο χαμηλά κι αν πέφτει στα μάτια ας καμιά φορά ή μας φέρνει σε δύσκολη θέση.
Δεν τα υπολογίζει αυτά η καρδιά. Χτυπάει και συνεχίζει να χτυπάει για το “ταίρι” της ακόμα κι αν ο άλλος αποφασίσει να φύγει ή χωρίσουν οι δρόμοι μας για κάποιο λόγο ή οτιδήποτε συμβαίνει ή δυνητικά μπορεί να συμβεί σε μια ανθρώπινη σχέση.
Αυτόν που πάντα συγχωρεί, αυτός για τον οποίο πάντα φτερουγίζει, λυγίζουν τα πόδια, χαμογελάνε τα μάτια, ευφραίνεται η καρδιά!
Γιατί ότι τρέφει την ψυχή μας δεν μπορεί να΄ναι λάθος! ‘Οσους σκόπελους κι αν έχει να υπερπηδήσει!
ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ και για αυτήν την σχέση να προσπαθήσετε όσο χρειαστεί. Νούμερα και αριθμοί δεν χωράνε εδώ, ατάκες ψυχολογίας ή μαγκιά. Αυτό συμβαίνει μια φορά στην ζωή μας τόσο συγκλονιστικά!
Γιατί ο μόνος που θα χάσει είστε εσείς και η καρδιά το ξέρει καλά.
Και σε περίπτωση χωρισμού, με όσους συντρόφους κι αν βρεθούμε η καρδιά δεν θα σιωπήσει ακόμα κι αν κάνουμε τα στραβά μάτια, ακόμα κι αν ο εγωισμός μας με διάφορα “τερτίπια” μας απομακρύνει, να “φύγουμε”, να “σωθούμε”, να ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας, αφού πρώτα νιώθαμε δυνατοί και ακαταμάχητοι, απροσπέλαστοι από οτιδήποτε, με βεβαιότητες γεμάτοι. Σίγουροι και υπερήφανοι! Ωχ, αυτό να φοβάστε! Η μόνη κσι μόνιμη Φυλακή μας, οι κακές σκέψεις μας.
Η μεγαλύτερη κατάρα που μπορεί να υπάρξει είναι αυτή, όταν κλείνει η καρδιά και μιλάει το μυαλό. Και μπορεί να γίνει πολύ φλύαρο και παραπλανητικό, πιστέψτε με!
Αφού εκεί αναπαύεται η ψυχή και χαμογελάει, τότε σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Μιλάει ο πυρήνας μας!
Και πάντοτε η Αγνή και ανιδιοτελής αγάπη έχει αμοιβαιότητα και δεν λανθάνει!!!
Το χάσιμο των ισορροπιών μας, συμβαίνει καμιά φορά, μας μετατρέπει όμως από τείχη απόρθητα σε ρεούμενο νερό! Γινόμαστε πιο ευέλικτοι. Έχετε δει νερό να “σπάει;”
Δυναμώνουμε αντιθέτως γιατί σπάνε οι δικλείδες ασφαλείας μας και συγχρωτιζόμαστε. Ευτυχώς να λέμε και να ευχαριστούμε και να ευγνωμονούμε τον Θεό για την τύχη που έφερε στον δρόμο μας αφού είναι ο τρόπος του Θεού να μας πει “σ΄ αγαπώ” και “είμαι εδώ”. Είναι η ευκαιρία μας να τον συναντήσουμε.
Να είμαστε νιώθω, λοιπόν, με εκείνους που η ανταμοιβή θα είναι η Ευτυχία μας, η εξέλιξη μας, μην παζαρεύουμε, μην ζητιανεύουμε ψίχουλα αγάπης, μην συμβιβαζόμαστε με το λίγο, μην την διαπραγματευόμαστε κυρίως, και να το κάνουμε από νοιάξιμο και σεβασμό στον Εαυτό μας.
ΔΕΝ είναι εύκολο γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι συνήθως ο καθρέφτης μας αλλά αξίζει.
(Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει η επεξήγηση αν κάτι είναι εύκολο ή δύσκολο. Είναι μάλλον η εποχή που διανύουμε που έχει σαν λάβαρο και όπιο της την ευκολία).
Να μην σταματήσουμε να εμπιστευόμαστε την καρδιά μας, τον Θεό μέσα μας παρόλες τις Σειρήνες!!! Και ο βαθμός ευχαρίστησης που παίρνουμε από την σχέση είναι αντιστρόφως ανάλογος με τις αμφιβολίες αυτής. “Κι αν δεν πετύχει;’
Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι, λοιπόν, πρέπει να έχουμε ΕΛΠΙΔΑ και ΠΙΣΤΗ μέσα μας, υπομονή και υπομονή!Γιατί θέλει κόπο και αντοχή για να διαλύσουμε όλο το σύννεφο της καχυποψίας που λέει συχνά “Είναι πολύ καλό για να΄ναι αληθινό,”
Η ευκολία ποτέ δεν ήτανε και ποτέ δεν θα΄ναι ανταποδοτική, στην παρούσα ζωή τουλάχιστον!
Εφόσον η εσωτερική ζυγαριάς κλίνει προς εκείνον ή εκείνη τότε όπως λέει και το τραγούδι, “αφού το πολεμάς ξέχνα ότι σε λύπησε.” Με όπλο την Συγχώρεση ας προχωρήσουμε στον δρόμο της καρδιάς!
Ας αφήσουμε το μυαλό μας για τις οικονομικές μας συνδιαλλαγές ή την επιστήμη όπου εκεί αδιαμφισβήτητα χρειάζεται και βοηθάει!
Όμως, κι αν ακόμα δεν πετύχει(σπανιότατα!) θα΄ χουμε κερδίσει το ΤΑΞΙΔΙ και το ξύπνημα της ψυχής μας.
Η κοινωνία δεν ευνοεί τις “ξυπνητές” και χαρούμενες ψυχές και αναγκαζόμαστε να πατάμε pause. Θα πρέπει να ευλογούμε την στιγμή που μας έφερε στο διάβα μας ένα τέτοιο εσωτερικής αφύπνισης και ολοκλήρωσης!Το αν τα καταφέρουμε είναι θέμα κατά πόσο ειλικρινείς είμαστε με εμάς τους ίδιους την δεδομένη στιγμή!
Μόνο όμως. Εκείνοι με οδηγό τους τον Έρωτα , την ζεστή καρδιά και την όρεξη για ζωή, σαν μικρά παιδιά ξανά, μπορούν να φέρουν και να μετα-φέρουν την Άνοιξη και στους υπόλοιπους.
Η νύχτα(θλίψη, μαύρες σκέψεις, βαρεμάρα και κατήφεια) σκορπίζεται μόνο με το φως του ήλιου της Αγάπης κσι του Έρωτα!
ΛΙΓΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;
Μεταμορφωνόμαστε…
Ο άνθρωπος είναι στη βάση του φτιαγμένος “κατ΄ εικόνα και ομοίωση” του Θεού. Οτιδήποτε παρεκκλίνει είναι απλά ένα δυσλειτουργικό “κομμάτι” μας που πρέπει πάντα να μας προβληματίζει, να το διώχνουμε και να το ξορκίζουμε με κάθε τρόπο και με όλη μας την δύναμη αφού μας εμποδίζει από το να βιώσουμε αυτά για τα οποία είμαστε πλασμένοι – την αγάπη, την ηρεμία, την γαλήνη και εν τέλει την ευτυχία!!!
Εσείς τι λέτε; Κοστίζει ή δεν κοστίζει τελικά το βόλεμα σε μια τυχαία αγκαλιά και η επιλογή συντρόφου, όπου είναι εύκολη επειδή δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε , εφόσον δεν μας είναι πολύτιμος;
Πόσο κοστολογούμε τελικά την ζωή μας;
Ο παρακάτω διάλογος παιδιών συνοψίζει, ‘Μ΄ άγαπάς;”, “Σ΄ άγαπώ”…”Όπως οι μεγάλοι;”, “Όχι, ρε, στ΄ αλήθεια!”
Πόσο εύκολα καταλαβαίνουν τα παιδιά τα παιχνίδια ρόλων των Μεγάλων και πόσο καθαρή είναι η ματιά τους!!!
