Να ‘χαν µιλιά οι πλατείες των χωριών της ενδοχώρας, να µας έλεγαν για τα «θα» που έχουν ακούσει, για τις υποσχέσεις στήριξης και αναβάθµισης της ποιότητας ζωής.
Λόγια πολλά και παχιά, που παραµένουν προεκλογικά -συνήθως- συνθήµατα, για να γεµίσουν τις οµιλίες των πολιτικών που περιοδεύουν και φωτογραφίζονται στην «αυθεντική Κρήτη».
Στην πράξη βέβαια, η πραγµατικότητα είναι διαφορετική και σκληρή· αποκαλύπτεται άλλωστε από την επικαιρότητα των ηµερών.
∆ιαβάζουµε καθηµερινά το τελευταίο διάστηµα για το “λουκέτο” στα ΕΛΤΑ Καντάνου, ενώ µάθαµε και για την περιπέτεια των κατοίκων του Αζωγυρέ, που κοντεύουν να κλείσουν µήνα χωρίς τηλέφωνο και διαδίκτυο.
∆ύο χαρακτηριστικά παραδείγµατα µιας νοοτροπίας απαξίωσης που επικρατεί τα τελευταία χρόνια για την ενδοχώρα των Χανίων. Νοοτροπία που επιχειρεί να επιβάλει ως… κανονικότητα την έκπτωση στην ποιότητα ζωής.
Θυµηθείτε µόνο τους τελευταίους µήνες πόσες τραγελαφικές ιστορίες έχουν γραφτεί στα ρεπορτάζ αυτής της εφηµερίδας. ∆ρόµοι που παραµένουν κατεστραµµένοι χρόνια, Kέντρα Yγείας χωρίς προσωπικό, “λουκέτα” σε υποκαταστήµατα τραπεζών, χωριά που δεν έχουν ούτε καν τηλεοπτικό σήµα!
Τι να πρωτοθυµηθεί κανείς.
Με τέτοιες πρακτικές πάντως, δεν µιλάµε ούτε για “αναβίωση” ούτε για ανάπτυξη της ενδοχώρας, αλλά για την απόλυτη εγκατάλειψη. Κι είναι πραγµατικά… κατόρθωµα για τα Χανιά και για το πολιτικό τους προσωπικό, να έχουµε µετατρέψει σε “κατάρα” τα αναρίθµητα συγκριτικά πλεονεκτήµατα των ορεινών και των µη παραθαλάσσιων περιοχών.
