Των ∆ακρύων και του Πένθους.
Ο λόγος ο Ευαγγελικός του Ραββί, θα δώσει «δείγµα σαφές», και αναγόµενος συγκλονιστικά στην έµµεση και ισχυρή προτροπή του Σωτήρα, εµπίπτει ο Ποιητικός Λόγος στον Θεολογικό.
Περί την «Ειδοποιό Ευλογία»! των Μακάρων, ευλογηµένων.
«Μακάριοι οι πενθούντες.
ότι αυτοί παρακληθήσονται…
«Σήµερα µαύρος ουρανός σήµερα µαύρη µέρα, σήµερα εσταυρώσανε των πάντων Βασιλέα».
Το λαϊκό µοιρολόγισµα, απολύει το δρόσο των γενεών.
«Ήλιε φονιά πώς άφησες να γίνει το κακό, σκοτώσανε τον Σταυραετό και τον αυγερινό. Παρασκευή, το βράδυ σκοτώσανε το νιο…».
«Σε καρτερούσε η ζωή και µια παραδουλεύτρα µάνα κι έγινες ‘κείνο το πρωί κόκκινο κρίνο στην αλάνα…».
«Μακάριοι οι δεδιωγµένοι ένεκεν ∆ικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών».
«Φονιάς δεν είµαι χριστιανοί…
Έφυγα από τη φυλακή…
…∆ος µου κυρά λίγο ψωµί
και ρούχα για ν’ αλλάξω…».
…«Πέφτουν πάνω του τα στίφη σαν ακράτητα σκυλιά και τον πάνε στον χαλίφη, να του βάλει τη θηλιά…».
«Πρωτοµαγιά µε το σουγιά χαράξαν τον φεγγίτη και µια βραδιά, σαν τα θεριά σε πήραν απ’ το σπίτι…».
«Μέσα στο Μάη σκοτώθηκες το αίµα σου µαβί, έβαψε µαύρο τον ουρανό, κόκκινο τον καιρό…».
Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία…
ότι αυτοί τον Θεόν όψονται…
«Το παιδί από την Κρήτη που το λέγανε Κοσµά, το δικάσανε µια Τρίτη σε ισόβια δεσµά…».
«Πού το πάνε το παιδί, χελιδόνι σε κλουβί πού το πάνε το παιδί, και κανείς δεν το ‘χει δει…».
«Και µου λεγες πως όλ’ αυτά τα ωραία θαν’ δικά µας και τώρα εσβήστης κι έσβησε ο Ήλιος κι η χαρά µας…
«…Ήσουν καλός ήσουν γλυκός είχες τις χάρες όλες…».
«Είναι Αύγουστος… Ξαπλωµένον πάνω στις πικροδάφνες τυλιγµένο στο σεντόνι µου, τον φέρνουν τον πικραµένο»…».
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύµατι ότι αυτών έστιν η Βασιλεία των Ουρανών…».
«Είχε µια φτωχή καρδιά και τον λέγαν Γιάννη… Τον φωνάζανε τρελό, κάτι καλοπαίδια, του κρεµούσαν στο λαιµό άδεια τενεκέδια. Και τον δέρναν στο στενό, Θε µου, πώς πονώ…».
«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται…».
«Έχω απάνω στο τραπέζι µου τη φωτογραφία του ανθρώπου µε το άσπρο γαρούφαλλο που τον τουφέκισαν το µισοσκόταδο πριν από την αυγή, κάτω από το φως των προβολέων…»
«Πάλης ξεκίνηµα, νέοι αγώνες οδηγοί της Ελπίδας, οι πρώτοι νεκροί…».
«…Σου ΄δωσα µαχαίρι και πέτρα και τα καρφιά του Σταυρού Σου…».
«…Κι όπως από τα χέρια Σου, θα εκτινάσσεται το αίµα Σου το Τίµιο, καθώς θα καρφώνονται στο ξύλο, θα στοχάζοµαι πως η αµφισβήτηση θα ψαύει µ’ επιµέλεια περισσή, τις επουλωµένες πληγές των άχραντων χεριών Σου -Ναζαρινέ µου- Αναστηµένε πλέον!
…Προσκυνούµεν Αυτού την τριήµερη Έγερση! Χριστιανοί όπου γης, αινείται την Ανάσταση Του, «εν ήχω σάλπιγγος, εν ψαλτηρίω, και κιθάρα…».
Ποιητική: Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Γκάτσος, Ιάκωβος Καµπανέλλης, Μίκης Θεδωράκης, Λόρκα, Ναζίµ Χικµέτ, ∆ηµοτική ποίηση, Μ. Μπουρµπούλης, Αλέκος Παναγούλης, Λευτέρης Παπαδόπουλος και, και η ταπεινότητα µου.
Χρόνια Πολλά
