Η σύγκρουση των δύο κόσμων

Είναι όντως περίεργο πως φτάσαμε ως εδώ, ανάμεσα σε δύο κόσμους, αυτόν του αυταρχισμού, των απαγορεύσεων, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, της φιλοπόλεμης διάθεσης και αυτόν που ναι μεν δεν φημίζεται για το αληθινό δημοκρατικό πνεύμα, αλλά που πάραυτα μπορεί κανείς εκεί ακόμη να εκφράζει την άποψή του χωρίς να σύρεται στις φυλακές ή να κινδυνεύει να δολοφονηθεί και να εκτελεστεί.
Οι δύο αυτοί κόσμοι που εκπροσωπούνται από τα αντίστοιχα σε όλους γνωστά κράτη βρίσκονται όπως φαίνεται σε πλήρη αντιπαράθεση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιος από αυτούς δεν διεκδικεί τις δάφνες του απόλυτα σωστού και επιβεβλημένου.
Υπάρχει για παράδειγμα το δικτατορικό κράτος της Βορείου Κορέας που αποκαλείται «λαϊκή δημοκρατία» και μάλιστα με πρεσβευτές και κομιστές της κρατικής του υπόστασης και οντότητας πολλά κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη.
Αυτή η σύγχρονη φυλακή για τους ανθρώπους που ζουν εκεί δεν επιτρέπει, όπως συμβαίνει αντίστοιχα στην Κίνα και τη Ρωσία, να βγει τίποτε αρνητικό προς τα έξω και όλο αυτό δεν είναι παρά μία ρητή ανασύσταση του νέο-σταλινισμού με ότι τον συνοδεύει από το μακρύ αμαρτωλό παρελθόν του.
Από κοντά βέβαια και η Ρωσία του νέο-τσαρισμού αλλά και της Δούμας, στο έδαφος της οποίας πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς ακροδεξιές και νεοναζιστικές ομάδες που μάλιστα τώρα κοσμούν τους τοίχους και τις πόρτες των πόλεων της με το γνώριμο αστέρι για τους Εβραίους, μιας και η επικαιρότητα στην Μέση Ανατολή ξυπνά σφοδρό αντισημιτισμό και όλη η εποχή ομοιάζει λίγο πριν την άνοδο του Χίτλερ κατά το μέσον και το τέλος της δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Το παράξενο όμως, θα έλεγε κανείς, είναι αυτή η αμφίδρομη ανοχή των κομμουνιστικών κομμάτων με τα ακροδεξιά που παρουσιάζονται σε πολλά θέματα με παράλληλες απόψεις όπως στο Μεσανατολικό, την άποψη για την Χαμάς, την εσπευσμένη επίσκεψη στελεχών της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης στην Μόσχα, την υποστήριξη του ακραίου ισλαμισμού τόξου και τις επισκέψεις Πούτιν στη Βόρειο Κορέα αλλά και του Βορειοκορεάτη δικτάτορα στη Μόσχα, την έμμεση στήριξη στο Ιράν όπου οι γυναίκες και οι αντιφρονούντες υφίστανται διώξεις και φυλακίσεις αλλά πάνω απ΄όλα η περίφημη πια σιωπή της αριστεράς στο έγκλημα κατά του Ουκρανικού λαού που αντισταθμίζεται από την άπλετη στήριξη της Χαμάς στο όνομα τάχα του Παλαιστινιακού λαού και την άμεση καταδίκη του Ισραήλ με επαναλαμβανόμενες πορείες και τυμπανοκρουσίες, έναν λαό που μισούν καθώς φαίνεται ανεξαρτήτων πεποιθήσεων.
Μηδενικά, λοιπόν, αντανακλαστικά για την Ουκρανία, τάχιστα για το Ισραήλ.
Μοιραία λοιπόν δικαιούται κάποιος να κάνει τους αντίστοιχους συνειρμούς και παραλληλισμούς για την προαναφερόμενη ανοχή στις νεοναζιστικές και ακροδεξιές ομάδες και καταφεύγοντας στην ιστορία, να θυμηθεί την αριστουργηματική αδράνεια της γερμανικής αριστεράς στην άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, για να μην θυμηθούμε βέβαια το βροντερό σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ Στάλιν και Χίτλερ.
Κάποτε οι συνειρμοί πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο κίνδυνος σήμερα προέρχεται και από την ακροδεξιά αλλά και την κομφορμιστική αριστερά που πλέον δεν τηρεί ούτε καν τα προσχήματα. Η μη καταδίκη της Ρωσίας ως κράτος – τρομοκράτη, οι αναφυόμενες νεοναζιστικές ομάδες στο έδαφός της σε ευθεία πορεία με την κομματική «γραμμή» για εκκωφαντική σιωπή στο ρωσικό έγκλημα και την γενοκτονία κατά των Ουκρανών πολιτών, προσθέτοντας σε αυτό την ευκολία καταδίκης του ισραηλινού λαού που δημιουργεί άλλους συνειρμούς και αφορμές για εβραιοφοβία – το όπλο του εθνικοσοσιαλισμού – όλα αυτά οδηγούν τα πράγματα σε μιας μορφής επανάληψης της ιστορίας, όπως θαυμαστά είχε πει κάποτε ο στοχαστής Κώστας Αξελός «που είναι γραμμένη στα καταστατικά της γαλλικής επανάστασης», εννοώντας με αυτό πως τίποτε δεν είναι καινούργιο και πρωτόγνωρο ή πως όλα άρχισαν ή τελείωσαν εκεί.
Το μόνο που θα περίμενε κανείς είναι μια νέα γενικευμένη επανάσταση που είτε θα έβαζε τα πράγματα στην θέση τους είτε μετά από αυτήν θα ακολουθούσαν και πάλι νέοι δικτάτορες και που ήδη τους βρίσκουμε μπροστά μας.
Ως επίλογο θα πρόσθετα ότι ελλοχεύει επίσης ο κίνδυνος να ολισθήσουμε για μια ακόμη φορά κοντά στο τέλος πολλών πραγμάτων που άπτονται κυρίως της καθημερινότητας, απλών συνηθειών και επιβίωσης που τα θεωρούσαμε ως τώρα περίπου ως δεδομένα.
Θέλω να πω με αυτό ότι φτάσαμε ως εδώ χωρίς να το πολυκαταλάβουμε και πάνω απ΄όλα χωρίς να βρούμε τον μίτο της Αριάδνης. Πολλοί θα πουν ανόητα και αφηρημένα πως όλα είναι σχέδια της Μοσάντ και της CIA – το περιβόητο τσιτάτο λες και δεν υπάρχουν άλλες μυστικές υπηρεσίες ανά τον κόσμο – άλλοι θα ετοιμαστούν να θυσιαστούν για τον Αλλάχ και το Κοράνι, θα ξεθαφτούν πολλές λησμονημένες ρήσεις, θα ακουστούν και πάλι συνθήματα για ολόκληρους λαούς στο όνομα της εκάστοτε φυλετικής καθαρότητας.
Ναι, οι άμαχοι θα εξακολουθούν να χάνονται και στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, κανείς όμως δεν θα νοιάζεται για αυτούς καθώς το σχέδιο εκπονείται από τον χωρισμό των δύο κόσμων, τον Δυτικό κόσμο και τον κόσμο του Σκοταδισμού. Δεν ξέρω πραγματικά αν μπορεί κανείς να μιλά σήμερα στη Δύση για δημοκρατία, ξέρω όμως ότι το αντίπαλο δέος είναι λίαν απειλητικό και μάλιστα εβρισκόμενο σε πλήρη εξέλιξη. Η Ευρώπη και ή Δύση γενικότερα θα πρέπει να αποτινάξουν κάθε έννοια καπιταλιστικού φαντασιακού γιατί πολύ απλά καταρρέει και να χαράξουν και πάλι τον δρόμο της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού.
Το αντίπαλο δέος, αυτό του σκοταδισμού, έχει θέσει από καιρό τώρα και πάλι τις βάσεις για την νέα τρομοκρατία, τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία. Και για να πάψει μια καλή η τραγική υπενθύμιση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, θα πρέπει να καταβληθεί σημαντικός αγώνας μέσα από την ρητή ανάδειξη του πολιτισμού και της μόρφωσης. Αλλιώς θα μετράμε σε λίγο ποιοι λαοί θα είναι αυτοί που θα επιθυμούν πραγματικά τη δημοκρατία. Το λέω χωρίς περιστροφές και ενδοιασμούς.