Ετσά ‘ναι κι ως το ‘πε ο προσωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος: «Τα πάντα ρει». Κι επομένως κι ο τρόπος τσ’ αθρώπινης ζωής είναι φυσικό να προχωρά και να εξελίσσεται κι εννοείται πάντοτε προς το καλύτερο. Γιατί όπως ούλοι κατέμε, εξέλιξη είναι κι η γι ανηφορική πορεία κι η κατηφορική.
Aλλο όμως πρόοδος κι ανάπτυξη κι άλλο ο ξεπεσμός και η κατάντια. Τουτηνά οι συλλογισμοί στριφογυρίζουνε στο νου μου, κάθε φορά απου γρικώ το προφητικό συμπέρασμα του λαού: «κάθε πέρυσι και καλύτερα», κι απολεμώ με τη γεροντική μου σκέψη να βρω άκρα και να βγάλω συμπεράσματα. Γιάντα όμως κιόλας αναρωθιούμαι το μέλλον των αθρώπων θαν’ είναι κάθε πέρυσι και καλύτερο; δεδομένου κιόλας πως οι γι επιστήμες κι η τεχνική ανάπτυξη θα συνεχίζουνε να προσφέρουνε τσ’ ανέσεις και τσ’ ευκολίες τωνε, για καλύτερη και άνετη ζωή;
Κι όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάπου εδώ μπορεί να φωλιάζει κι η γι αιτία του κακού. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ο άθρωπος είναι φορτωμένος με αδυναμίες και γι’ αυτό θα πρέπει νάχει τρόπους αντίστασης, για να μη ξεστρατίζει. Για να αναβαστιέται τσοι στιγμές τσοι δύσκολες και να μη παρασέρνεται από τα κακόβουλα ρέματα των αδυναμιών του, όθε τη κατηφόρα του ξεπεσμού, όπως ακριβώς βαστούνε οι γι άγκυρες τα παπόρια, τσ’ ώρες απου κυριαρχούνε οι φουρτούνες, οι μπόρες κι οι καταιγίδες και κιντυνεύουνε να καραβοτσακιστούνε, στσ’ άγριες στεριές, γη να καταποντιστούνε στ’ απύθμενα βάθη των ωκεανών.
Γι’ αυτό και τσοι περασμένους χρόνους απου οι γι αθρώποι το καλοστρώνανε το κρεβάτι ντωνε, πριχού να κοιμηθούνε, είχανε για άγκυρες τσ’ ηθικές αξίες κι εκείνες τσοι βαστούσανε στην ισορροπημένη αθρώπινη ζωή. Και την απολαμβάνανε κιόλας από το κοινωνικό επίπεδο απου ήτανε καθένας «ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (β’ Κορινθ. 6), όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Κι αφού το κατέχανε «πως τ’ αγαθά κόποις κτώνται», αγωνίζουντανε για να ‘χουνε το αναγκαίο αγαθό, που για τσοι πολλούς κεινουνά του καιρού ήτανε «ο επιούσιος άρτος» και με τον ιδρώτα του προσώπου ντωνε, τον αποκτούσανε.
Γι’ αυτό κι είχανε απορρίψει από την ζωή ντωνε, την χωρίς λόγω αργία, γιατί επιστεύανε πως «αργία μήτηρ πάσης κακίας», για κείνο και ξεκουράζανε τα κορμιά ντων τη νύχτα μόνο, απου κοιμούντανε κι αδειάζανε τσοι ψυχές τωνε από τα δικά ντωνε φορτία κούρασης κάθε τόσο με γλέντια κι όμορφες συντροφιές και δεν αφήνανε το βίο ντωνε ανεόρταστο. Παρά τηνε φροντίζανε την απλοϊκή ζωή ντωνε με το τρόπο απου η παράδοση τσοι καθοδηγούσε κάθε φορά. Γι’ αυτό και κοιμούντανε τσ’ αργαδινές με το δόξα σοι ο Θεός και ξυπνούσανε την ταϊτερινή ανάλαφροι κι εξεκινούσανε με το «εις το όνομα του Θου», για τσ’ υποχρεώσεις, τση κάθε εποχής.
Γι’ αυτό κι ήτανε η ζωή ντωνε ισορροπημένη κι οι κοινωνίες χαρούμενες κι ευλοημένες· και τα κάστρα με τσ’ ηθικές αξίες απου ήτανε οι γι οικογένειες κεινουνά του καιρού, να συνεχίζουνε ν’ ανανεώνουνε τσοι κοινωνίες με κοπελιές και κοπέλια ολοστόλιστα με τσ’ ηθικές αξίες και τσ’ αθρώπινες αρετές. Γι’ αυτό κι οι κοινωνίες εμοσκομυρίζανε τοτεσάς από αθρωπιά, σεβασμό, ντροπή και φιλότιμο. Μ’ άξαφνα η γι εξέλιξη τσ’ αθρώπινης ζωής αρχίνιξε να σπα μια – μια τσ’ αλυσίδες απου ήτανε δεμένες με τσ’ ηθικές αξίες, γιατί προφανώς έτσα εδασκαλέψανε τα παντοδύναμα συφέροντα κι εκατηγορήσανε σα ταμπού και σκοταδιστικές αντιλήψεις τουτεσάς τσ’ ηθικές αξίες. Κι έτσα αρχίνιξε η γι ισορροπημένη ζωή των αθρώπω ν’ ακλουθά το τρόπο ζωής και τσοι συμπεριφορές των εχνώ, και το χειρότερο! χωρίς όμως τσοι περιοριστικούς φραγμούς, απού η φύση ορίζει για τον τρόπο ζωής των εχνώ.
Γι’ αυτό κι όντε τσοι διαβάζω, γη τσοι γροικώ τουτεσάς τσοι συμπεριφορές, αναστορούμαι τη συγχωρεμένη ηθοποιό Σαπφώ Νοταρά: «Εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορα». Κι ετσά ‘ναι κιόλας και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρόσφατα εκρηκτικά κι απαράδεκτα για αθρώπινη κοινωνία γεγονότα, και σ’ αυτά απου θ’ ακλουθήξουν, γιατί η κατρακύλα του ξεπεσμού δεν έχει όρια και να το κατέτε. Πολλά τα λάθη για τον αθρώπινο ξεπεσμό, μα ένα από τα βασικά είναι η διάλυση τσ’ οικογένειας, που από παντοτινή συμβίωση για όσους δένονται με τα δεσμά του γάμου, όπως λέει και ο Χριστός, γιατί μετά το γάμο «ουκέτι εισί δύο, αλλά σαρξ μία, ο ουν ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. 19,6), αντί αυτής τσ’ αντίληψης, οι σημερνοί νομοθέτες έχουνε θεσπίσει νέους τρόπους συμβίωσης, απου καθόλου, κατά την γνώμη μου δεν απέχουνε τση πρόσκαιρης γι κι εφήμερης συνύπαρξης.
Χωρίς να παίρνουνε κάποια μέριμνα, για όσα παιδιά αποφτάξουνε στη ζωή, απου θαν’ είναι καρποί των ερωτευμένω ζευγαριώ των συμβιώσεων αυτών. Απου συνήθως εξελίσσονται σε τραγικά θύματα, όπως κοινωνικά κλωτσοσκούφια. Κι ακόμη θεωρώ πολύ μεγάλο λάθος τη γυναίκα! τη χαρισματική αυτή ύπαρξη τη ξεδιαλεγμένη από τον Θεό, για να συνδημιουργεί και ν’ αναθρέφει παιδιά και να διαπλάθει χαραχτήρες. Τη χρυσοχέρα και μεγάλη αρχόντισσα τση νοικοκυροσύνης, με την πολύ μεγάλη φαντασία στ’ αφθάστου κάλλους εργόχειρά τση και τη θαυμαστή δεξιοτεχνία τση.
Κι άλλες πολλές λεπτομέρειες για αρετές και πρωτοβουλίες απου εκφράζω με τσ’ απλοϊκές σκέψεις μου γι’ αυτή στο βιβλίο μου «ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΩΡΑΦΑΚΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ». Αυτή τη τρομερή κοινωνική δύναμη με τσ’ ανεξάντλητες πηγές έμπνευσης που οι σύγχρονες αντιλήψεις τσ’ απενεργοποιήσανε από το πλήθος των δραστηριοτήτων τση και τηνε παρουσιάζουνε σαν διακοσμητική ύπαρξη, που με αυτά τα λάθη σαν βασική αιτία κι άλλα πολλά, τα αποτελέσματα δεν τιμούνε το τέλειο και χαρισματικό δημιούργημα του Θεού, τον άθρωπο. Γιατί εξέφυγε από τη στράτα του προορισμού ντου κι ούλα σφάζονται εδά μπλιο και θυσιάζονται στην εφήμερη ζωή, κι οι γι αρετές και τα ψυχικά χαρίσματα ασώτως διασκορπίζονται. Γιάντα αυτή η γι αθρώπινη εκτροπή, όπως και τοτεσάς στα Σόδομα και Γόμορα, να μη ξαναπροκαλέσει την οργή του Θεού; κι η πατρότητα του κορωνοϊού να εστιάζεται κάπου εκεί! Γι’ αυτό κι ακλουθώντας την επιστημονική πρωτοβουλία κάνομε το εμβόλιο και παράλληλα να τύπτομε το στήθος λέγοντες: «Το ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», και να ψάλλομεν τον ύμνο του Μεγ. Κανόνος: «Ημάρτονμεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν, αλλά μη παραδώης ημάς εις τέλος, ο των Πατέρων Θεός».
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας.
Πολλά τα έτη σας αναγνώστριες κι αναγνώστες μου.
Καλές Αποκράδες κι αναζήτηχτοι.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Γρικώ = Ακούω
Απολεμώ = Προσπαθώ
Γιάντα = Γιατί
Ξεστρατίζω = Φεύγω από το δρόμο μου
Όθε = Προς
Πριχού = Προτού
Αργαδινή = Βραδιά
Ταϊτερινή = Αυριανή μέρα
Έχνη = Ζώα
Αναστορούμαι = Θυμούμαι
