Η απομόνωση και κατ’ επέκταση η μοναξιά είναι δυο συναισθήματα σιαμαία, κι όλοι το γνωρίζουμε αυτό, που ταλανίζουν τον άνθρωπο κάθε ηλικίας, από καταβολής κόσμου, έχοντας σήμερα πάρει τεράστιες διαστάσεις στην κοινωνία μας. Εγώ πιστεύω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση ευθύνεται πάρα πολύ, εκτός των άλλων, και η ραγδαία άνοδος της τεχνολογίας όσον αφορά τον τομέα της καλύτερης και αστραπιαίας επικοινωνίας από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Με δυο λόγια δεν βοήθησαν όσο θα προσδοκούσαν οι εφευρέτες των διαφόρων τεχνικών μέσων, προς την καλύτερη επικοινωνία των ανθρώπων, αντίθετα, έχω την εντύπωση ότι απομάκρυναν κι εξακολουθούν ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους σπρώχνοντας, όχι λίγες φορές, προς την απόλυτη μοναξιά και την απομόνωση. Και τούτο γιατί ενώ μπορούμε να επικοινωνήσουμε με πολλούς συνανθρώπους μας, μέσω του ίντερνετ και των άλλων μέσων της γρήγορης επικοινωνίας όποτε εμείς θέλουμε, πιστεύω, ότι όταν δεν τον έχεις απέναντι σου τον συνομιλητή σου, κι έχεις μόνο την εικόνα του, δεν μπορείς να μπεις μέσα στην ψυχή του, για πολλούς λόγους, πρωτίστως γιατί δεν γνωρίζεις ποιος είναι.
Μπορεί να μιλάς μαζί του αλλά για σένα παραμένει άγνωστος κι άγνωστος παραμένεις εσύ γι’ αυτόν. Άλλωστε γνωρίζουμε ότι πολλά δεινά έχουν συμβεί σε πολλούς συνανθρώπους μας από πιτήδειους που χρησιμοποιούν την τεχνολογία της επικοινωνίας ως δόλιο μέσο, αποσπώντας ή χρήματα ή προσπαθώντας να ικανοποιήσουν πολλές φορές τις διεφθαρμένες ορέξεις τους κ.λπ. από αφελείς συνανθρώπους τους. Όταν δε ανακαλύπτουν οι δεύτεροι την πικρή αλήθεια κλείνονται στον εαυτό τους απογοητευμένοι και με πολλαπλά τραύματα στην ψυχή τους.
Στη συνέχεια απελπισμένοι και οι ίδιοι αλλά και οι δικοί του άνθρωποι εφόσον βιώσουν κάποιο δυσάρεστο γεγονός εκτός από το να προσπαθούν να το κρατήσουν κρυφό απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους με πολλά δυσάρεστα επακόλουθα. Εδώ πρέπει να πω ότι η επικοινωνία των ανθρώπων, έχει αλλάξει πάρα πολύ που εκτός των παραπάνω αιτιών που αναφέρω επιγραμματικά, κι άλλα γεγονότα έχουν συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν είναι υπερβολή ότι ενώ ζούμε στην ίδια πολυκατοικία, δεν γνωρίζουμε ποιον κλείνει η πόρτα του διπλανού μας διαμερίσματος, όπως πάλι δεν είναι υπερβολή ότι συναντιόμαστε οι ένοικοι της ίδιας πάλι πολυκατοικίας στην σκάλα της ή στο ασανσέρ και δεν καλημερίζει ο ένας τον άλλον. Πολλοί περισσότερο δε, δεν γνωρίζουμε τον γείτονά μας κι ας μένουμε στο ίδιο σοκάκι πολλά χρόνια. Παλαιά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ο κόσμος ερχότανε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, συζητούσαν, βοηθούσαν σε ότι μπορούσαν να βοηθήσουν. Και τούτο γιατί ήξεραν που μπορούν και με ποιόν τρόπο να βοηθήσουν τον συγκάτοικο τους, τον γείτονά τους, τον χωριανό τους κ.λπ. Σήμερα δυστυχώς και στα χωριά μας ακόμα και κει οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους πάρα πολύ που σε πολλές περιπτώσεις δεν καλημερίζει ο ένας τον άλλον, κάτι που πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο. Τότε οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μεταξύ τους κι ας μην είχαν τα σημερινά μέσα, όπως είναι τ’ αυτοκίνητα. Έπαιρναν το όποιο τετράποδο τους και πήγαιναν να δουν τον συγγενή τους βαδίζοντας πολλές ώρες.
Σήμερα, και δεν είναι ψέματα, ότι οι συγγενείς της όποιας οικογένειας δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, για τον απλούστατο λόγο, δεν έρχονται σε επαφή. Άντε να σμίξουν σε κάποιο μνημόσυνο ή σε κανένα γάμο, κι αυτή η συνάντηση τους πολλές φορές κρατάει μόνο λίγα λεπτά της ώρας. Αποτέλεσμα η απομάκρυνση μας από τους συγγενείς μας πολύ περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά μας σπρώχνει προς την απομόνωση και την απόλυτη μοναξιά.
Τώρα και να θέλει κάποιος ιδίως της γενιάς της δικής μας, γεννημένους από τη δεκαετία του πενήντα και μετά, να έρθει σε επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους, γιατί έτσι ήμασταν γαλουχισμένοι εμείς, προσκρούουμε στην άρνηση των μικρότερων από μας. Δεν υπάρχει εκείνος ο εγκάρδιος αγκαλιασμός που υπήρχε πρώτα. Και το λέω τούτο γιατί και το έχω ζήσει πολλές φορές αυτό, πηγαίνοντας σε κάποιο σπίτι σήμερα στενού μας συγγενή, οι σπιτονοικοκύρηδες θέλοντας να μας ευχαριστήσουν πιο πολύ – έτσι λένε – αντί να καθίσουμε όλοι μαζί να κουβεντιάσουμε, να μάθουμε και να πούμε νέα των οικογενειών μας, να φάμε όλοι μαζί το βρισκούμενό μας, μας πηγαίνουν σε κάποια ταβέρνα, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον σιωπηλοί σαν ξένοι μεταξύ μας. Με αποτέλεσμα να μην ξαναπάμε ποτέ πια στο σπίτι τους ή στην καλύτερη περίπτωση να αραιώσουμε πολύ τις επισκέψεις μας. Εγώ πιστεύω ότι οι σημερινοί τρόποι επικοινωνίας των συγγενών και γενικότερα των ανθρώπων, δεν είναι ο σωστός. Τότε μαζευόμασταν στα καφενεία των χωριών μας και εκτός των άλλων, προσπαθούσαμε να λύσουμε τα προβλήματα του χωριού μας, αστειευόμασταν και πάνω απ’ όλα κουβεντιάζαμε μεταξύ μας. Κάτι που σήμερα δεν γίνεται αυτό ή κι αν γίνεται, γίνεται πολύ σπάνια και πάλι από τους ηλικιωμένους. Σήμερα οι νέοι μας και όχι μόνο της πολιτείας αλλά και οι νέοι που ζουν και δραστηριοποιούνται στα χωριά τα βράδια παίρνουν το αυτοκίνητο και πάνε στα μπαρ και πίνουν ουίσκι κι άλλα ξενόφερτα ποτά αντί μια τσικουδιά που εμείς πίναμε τότε.
Τώρα ίσως να μου πείτε και σας τι σας νοιάζει κύριε Δημήτρη που ζουν έτσι οι νέοι μας σήμερα; Ε, με νοιάζει και πολύ μάλιστα με πειράζει γιατί ο τρόπος που επικοινωνούν σήμερα τα παιδιά μέσω των δαιμόνων, έτσι τα λέω εγώ αυτά τα ηλεκτρονικά, ίντερνετ κ.α.π. που εγώ δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ και πιστεύω ότι δεν έχασα τίποτα απολύτως, τ’ απομακρύνουν αντί να τα σμίξουν με τα ξαδέλφια τους και τους υπόλοιπους συγγενείς τους. Άσε που πολλοί απ’ τους νέους μας σήμερα, αρρωσταίνουν καθισμένοι ώρες ολόκληρες πάνω απ’ αυτά τα ψυχοφθόρα αυτά σύνεργα. Τώρα θα μου πείτε πάλι φταίνε οι γονείς που τ’ αφήνουν ανεξέλεγκτα και χρησιμοποιούν τα παραπάνω σύνεργα, πολλές φορές γιατί και κείνους τους βολεύει, αφήνοντας τους ήσυχους.
Ε, ναι κύριοι, έτσι είναι τα πράγματα, φταίνε και οι γονείς αλλά φταίμε και εμείς οι μεγαλύτεροι γιατί προτιμάμε να πάμε μια βόλτα ή καθόμαστε ώρες στον καναπέ μας μπροστά στο χαζοκούτι την τηλεόραση από το να πάρουμε το εγγονάκι μας να το πάμε στη θάλασσα ή στην παιδική χαρά ή στο χωριό, ώστε να παίξει το παιδί και με τα χώματα και με την άμμο και συγχρόνως να κάνει φίλους.
Και τ’ αποτέλεσμα όλης της παραπάνω αδιαφορίας μας είναι να μένει πολλές ώρες το παιδί μόνο του, κλεισμένο στον εαυτό του και στην απέραντη μοναξιά του, αναζητώντας διέξοδο σε σκοτεινά μονοπάτια, τα γιομάτα θανάσιμες παγίδες. *συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων.
