∆εν ξέρω αν έχετε δοκιµάσει να βγείτε Σάββατο βράδυ στο κέντρο των Χανίων, µε προορισµό την παλιά πόλη.
Τα αυτοκίνητα και οι οδηγοί που ψάχνουν να παρκάρουν, δηµιουργούν ένα ιδιότυπο σµήνος πουλιών.
Σάββατο βράδυ κανείς δεν είναι εκνευρισµένος, αλλά στο τέλος όλοι εκνευρίζονται.
Η αναζήτηση µιας θέσης πάρκινγκ έχει εξελιχθεί σε ένα αστικό τελετουργικό.
Απ’ αυτά που λέµε «να τρώει η µάνα και του παιδιού να µη δίνει…».
Και αυτό το ιδιότυπο αστικό τελετουργικό, βάζει φωτιά στα Σαββατόβραδα.
Οι πιο τυχεροί θα βρουν µια θέση, για µια βόλτα στο λιµάνι.
Οι υπόλοιποι θα «πάνε για τρέλες στις Σεϊχέλες».
Τελικά τα προβλήµατα της πόλης και η επέλαση του µηχανοκίνητου πολιτισµού δεν είναι χωρίς επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των ανθρώπων.
Όπως τα φιλµ εκείνα, που ο πρωταγωνιστής διαπιστώνει µε τρόµο ότι οι δρόµοι έχουν κίνηση και δεν µπορεί να φτάσει στον προορισµό του.
Και η πρωταγωνίστρια περιµένει για ώρες…
Αυτή είναι η λίµπιντο των χαρακτήρων της ταινίας, αυτό ίσως ζουν και οι οδηγοί στους δρόµους των Χανίων.
Τη δεκαετία του ‘80 βέβαια λέγανε «καλύτερα παπάκι, παρά τον…», αλλά τώρα φαίνεται πως άλλαξαν τα πράγµατα και δεν τα λέµε πια αυτά.
