Οι θάλασσες

Οι θάλασσες είναι, παιδιόθεν πιστεύω, τα πιο ομιλητικά από όσα άψυχα μάς περιβάλλουν.
Εάν είναι καθαρές, μάς λένε για το σεβασμό των ανθρώπων στο φυσικό περιβάλλον και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει αυτό(ς) στην ψυχοσωματική μας υγεία.
Εάν είναι βρόμικες, μάς δείχνουν την αδιαφορία του ανθρώπου για την φύση και πώς αυτή (η αμέλεια δηλαδή) τον φθείρει ποικιλότροπα μολονότι δεν το βλέπει διά γυμνού οφθαλμού.
Εάν είναι γαλήνιες, μάς αφηγούνται ταξίδια μακρινά των ανθρώπων για ένα καλύτερο μεθαύριο και μας φανερώνουν ότι, για να φτάσει στον προορισμό του, το καράβι της ζωής μας θέλει καλή πυξίδα, ούριο άνεμο και γαλήνιο πλου.
Εάν είναι τρικυμιασμένες, πέρα από το να είμαστε πάντα ανοιχτομάτηδες προ των ευδιάκριτων ή δυσδιάκριτων παγίδων μιας φουρτούνας, μάς θυμίζουν και τις περιπέτειες του θαλασσοδαρμένου Οδυσσέα και μας τονίζουν πως δεν πρέπει οι φουσκοθαλασσιές να μας πτοούν, αλλά ψυχοσωματικά δυνατοί και αισιόδοξοι να τις αντιπαλέβουμε εωσού πετύχουμε τους σκοπούς μας.
Σκέψεις στην ακροθαλασσιά, με τα τελευταία κύματα του Αυγούστου να δροσίζουν τα σώματά μας και να μας βοηθούν νοερά και ψυχικά να υποδεχτούμε ό,τι προτίθεται η ζωή να μας φέρει τις επόμενες ανθυποστιγμές της…