Πόσα έθνη αποτελούν την Ε.Ε.; Είκοσι οκτώ; Προσθέστε και εικοστό ένατο! Είναι των μεταναστών, που το 2003 ήσαν 14 εκατ. Και τώρα έχουν υπερβεί τα 20. “Εξωκοινοτικούς” λένε τους εσωτερικούς ξένους εν σχέσει με τους “εθνικούς” που τους αποκαλούν και “αλλογενείς”. Είναι η δεύτερη ή τρίτη γενιά, που πληρώνουν φόρους, όπως οι “εθνικοί”, ψηφίζουν, ασκούν όλα τα επαγγέλματα και συμβάλλουν στην οικονομική και πολιτιστική ζωή της χώρας που ζουν σε όλες τις εκφάνσεις της, συμπεριλαμβανομένων της εγκληματικότητας και της διαφθοράς.
Αυτοί οι πολιτικοί πρόσφυγες ή μετανάστες από τη Μέση ή Απω Ανατολή, την Κεντρική Ασία, τη Νότια Αφρική και τις χώρες του Μαγκρέμπ, θεωρούνται είλωτες της Ευρώπης. Λαθραίοι ή όχι, χωρίς χαρτιά, τα καταστρέφουν, στοιβάζονται στις χώρες εισόδου Ελλάδα, Ιταλία και λιγότερο Ισπανία, κυνηγημένοι από βίαιες καταστάσεις, εθνοκαθάρσεις και εποικισμούς. Καταφθάνουν καταπονημένοι, θαλασσοπνιγμένοι, αφού έχουν ξεπουλήσει τα υπάρχοντά τους για να πληρώσουν τους αδίστακτους διακινητές δουλεμπόρους. Υποφέρουν τα πάνδεινα ζώντας με την ελπίδα να διασκορπιστούν στην Ευρώπη, τον “παράδεισο”, να προκόψουν μόνοι τους ή κοντά σε ομοεθνείς και συγγενείς τους. Η Ευρώπη ποτέ δεν θέλησε ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ανθρωπισμό. Πήρε αποσπασματικά μέτρα μεταθέτοντας τις ευθύνες στις πύλες εισόδου, θεσπίζοντας Σέγκεν και Δουβλίνο ΙΙ περί επαναπροώθησης. Ελλάδα και Ιταλία δεν μπορούν να φερθούν απάνθρωπα σ’ αυτές τις εξαθλιωμένες υπάρξεις και να τους αφήσουν να πνιγούν στις θάλασσες. Αδυνατούν, όμως, να λύσουν από μόνες τους το μεγάλων διαστάσεων πρόβλημα με οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Αντιμετωπίζουν θέματα στέγασης, επισιτισμού, υγείας και ασφάλειας.
Οσοι μπαίνουν στη χώρα συγκεντρώνονται στην πρωτεύουσα και την ημέρα, αν δεν βγουν στην Ομόνοια “να λιαστούν”, θα μπλέξουν στην παραβατικότητα, στο παραεμπόριο, τη δε νύχτα θα παρενοχλούν, θα κάνουν διαρρήξεις, θα κλέβουν, μέχρι που θα τρώγονται μεταξύ τους, αφού τόσους πολλούς δεν θα μπορούν να τους συγκρατήσουν οι Αστυνομικές Αρχές. Μπορεί όλοι αυτοί οι “ξένοι από αλλού”, εκτός ελαχίστων, να γίνουν Ευρωπαίοι, ν’ αποκτήσουν εθνική συνείδηση, να ενσωματωθούν στον κοινωνικό ιστό και να ζουν σύμφωνα με τους θεσμούς; Σπάνιο. Και τούτο επειδή πολλοί απ’ αυτούς φεύγουν να γλυτώσουν τα τυραννικά καθεστώτα έχοντας κατά νου το “νόστιμον ήμαρ”. Δεν ριζώνουν εύκολα σε ξένο τόπο κι ας βοηθούν, ενδεχομένως, παρόμοιες γεωγραφικές συνθήκες και το πολιτιστικό περιβάλλον γίνεται φιλικό. Το ερώτημα είναι γιατί τώρα πρόσφυγες και μετανάστες κατακλύζουν την Ελλάδα. Εμαθαν ότι η κυβέρνηση διαφοροποιείται ως προς την αντιμετώπισή τους, εν σχέσει με τους προηγουμένους. Πήραν γραμμή, δηλώνουν όλοι πρόσφυγες ν’ αποκτήσουν τα πολυπόθητα έγγραφα για να κινηθούν σ’ ευρωπαϊκές χώρες. Αναθαρρεύουν παρασυρόμενοι κι απ’ τους δουλεμπόρους.
Εχουμε καταντήσει αποθήκες ψυχών. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και ανασφάλεια. Κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου για την ύπαρξη μιας βραδυφλεγούς βόμβας στα θεμέλια της Ευρώπης. Να αφυπνιστούν οι ηγέτες και να λάβουν ριζικά μέτρα να σταματήσει η τραγωδία των άδολων ψυχών στη θάλασσα, νεκροταφείο, της Μεσογείου. Ο Ελληνας επίτροπος Αβραμόπουλος με το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης δεν ακούγεται καθόλου…
Εμείς, Ιταλοί και Ελληνες, γίναμε τα βράχια, ώστε το κύμα των εξαθλιωμένων ανθρώπων να σκάει πάνω μας. Μετά τη μεγαλύτερη τραγωδία στ’ ανοιχτά της Λαμπεντούζας ναυάγησαν κι άλλα καράβια στις ακτές της Ρόδου με δεκάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Η χώρα μας, με το μεγάλο ιστορικό της προσφυγιάς, δεν μπορεί να κωφεύει στις οιμωγές των εξαθλιωμένων. Προσφέρει τα στοιχειώδη, αλλά το πράγμα δεν πάει άλλο. Είναι απαράδεκτο για την Ευρώπη να έχει αναθέσει την τύχη αυτών των κατατρεγμένων στους Ιταλούς και τους Ελληνες. Καιρός ν’ αντιμετωπίσει αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα και να σβήσει την κρίση στη Μεσόγειο που φλέγεται.
