Ο μήνας Αύγουστος σχεδόν είναι αφιερωμένος σε ένα πρόσωπο πεφιλημένο, γλυκύ και απαράμιλλο.
H Αγία και Τροφός Εκκλησία μας εορτάζει την 15η μηνός Αυγούστου την Αρχόντισσα, την Αμόλυντη, την Πλατυτέρα, την Αγνή, την Άσπιλη, την Αειπαρθένο, την Υπερένδοξη, τη Μητέρα παντός του χριστεπώνυμου πλήθους, την Υπεραγία Θεοτόκο.
Ποιες λέξεις, ποια ποιητικά σχήματα και ποια λογοτεχνική- δεξιοτεχνική γραφίδα να χρησιμοποιήσει κάποιος για να αποδώσει τη μεγαλοπρέπεια μιας Βασίλισσας, που είναι θρονιασμένη στον ουρανόθρονο της απεραντοσύνης της θεϊκής Χάριτος; Πώς να περιγράψει κάποιος Εκείνη, η οποία φιλοξένησε στα μητρικά της σπλάχνα τον Ζωοβρύτη Χριστό και κατέστη άξια και δίκαια ως “χώρα του Αχωρήτου”, ως την Αγία Μυροθήκη του Ακένωτου Μύρου της Θείας Ευωδίας; Η προπτωτική Εύα συνετέλεσε στη πτώση του ανθρώπινου γένους και η Θεοτόκος ένωσε δια του αγαπητού της Υιού τα «διεστώτα» και αποτέλεσε την γεφύρωση της απολεσθείσης σχέσης του ανθρώπου με τον Δημιουργό του.
Στις 15 Αυγούστου τιμούμε και εορτάζουμε την Κοίμηση της Δέσποινας του κόσμου, η οποία αποτελεί και τη μετάσταση της “Ἐκ γῆς εἰς Οὐρανόν” και γίνεται το “επισφράγισμα” των ανερμήνευτων θαυμασίων θαυμάτων, όπως έλαβαν χώρα στην επίγεια δράση της. Με την Κοίμηση της Κεχαριτωμένης Θεοτόκου για μια εισέτι φορά σφραγίζεται η “θύρα” του θανάτου, καθώς η υπέρλογη Μεταστασή της συγκλονίζει τα επίγεια και τα ουράνια. «…Μετέστης πρός τήν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς …»(απολυτίκιο εορτής). Στην Γεσθημανή ετάφη το άχραντο σώμα της και εκεί θα δοθεί η μαρτυρία της μεταβασής της προς τον ουρανό.
Η μάνα του πόνου, της χαράς και της ορφάνιας δια της Θεομητορικές ικεσίες της γίνεται :«Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις… και ορφανών βοηθός…» (Παρακ. Κανών).
Στις μητρικές της ικεσίες “λυγίζει” ο Παντοδύναμος Χριστός. Ας ικετέψουμε και ας προστρέξουμε στη μητρική της αγάπη και μέριμνα, καθώς: «Πολλά γάρ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου». Οι καιροί είναι χαλεποί… Ο πόνος και η οδύνες γίνονται δακέθυμοι παράγοντες για όλους εμάς… Το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η ωδινολύτης δύναμη… Υικοποθήτως και αξιοχρέως ας αναφωνήσουμε:
«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου. »
