Προστάτης των θηραμάτων, διώκτης των λαθροκυνηγών, φίλος της φύσης. Ο 42χρονος Γιάννης Γρηγοράκης είναι ένας από τους θηροφύλακες της 1ης Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Κρήτης – Δωδεκανήσου.
Άνθρωπος που καθημερινά σχεδόν βρίσκεται σε ορεινές και απομακρυσμένες περιοχές, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι ο εκπαιδευτής της “Καρίνας” του σκύλου της Ομοσπονδίας που εντοπίζει φόλες.
«Ο πατέρας μου με έπαιρνε από μικρό στο κυνήγι, μόλις έγινα 18 έβγαλα κι εγώ άδεια. Το 2002 με προσέλαβαν από τον Κυνηγετικό Σύλλογο Χανίων για τη φροντίδα των περδίκων και όταν παραιτήθηκε ένας θηροφύλακας πήρα τη θέση του. Ήταν μια ευκαιρία να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι που αγαπάω» μας λέει.
Πέρα από την προστασία των θηραμάτων ο θηροφύλακας έχει σήμερα ένα πιο διευρυμένο ρόλο. Εντοπίζει, καταγράφει και αναφέρει στις αρμόδιες υπηρεσίες περιστατικά παράνομης υλοτομίας, εκχερσώσεις, καταπατήσεις, πυρκαγιές.
Ρωτάμε τον κ. Γρηγοράκη αν όλο αυτό το εύρος των εργασιών κάνουν τη δουλειά του επικίνδυνη. «Έχει κινδύνους η δουλειά μας αναμφισβήτητα. Ο θηροφύλακας επιχειρεί συχνά τη νύχτα σε βουνά απομακρυσμένα και πάντα άοπλος. Δεν ακούγεται παράλογο να πρέπει να συλλάβουμε ενώ είμαστε άοπλοι ανθρώπους που είναι οπλισμένοι γιατί έχουν πάει να κυνηγήσουν παράνομα; Έχουμε τα χέρια μας δεμένα γιατί είμαστε λίγοι – μόλις 6 άτομα για όλο το Νομό σε μια πολύ μεγάλη έκταση ευθύνης – για αυτό και έχουμε ανάγκη ενίσχυσης» απαντάει και θυμάται ένα περιστατικό: «Ήταν τα πρώτα χρόνια που είχα ξεκινήσει τη δουλειά και σε ένα χωριό του Αποκόρωνα ενώ ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο δεχτήκαμε πυροβολισμό που στόχευε το φάρο πάνω στο αυτοκίνητο. Οπωσδήποτε φοβήθηκα και αισθάνθηκα περίεργα αλλά το πάθος μου για τη δουλειά και τη φύλαξη των θηραμάτων με έκανε να πεισμώσω και να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο να αντιμετωπίσω τη μάστιγα του λαθραίου κυνηγιού. Αισθάνεσαι και μια ικανοποίηση όταν μετά από μια υπηρεσία που έχει παρακολούθηση, ενέδρες, έρευνα σε ορεινές περιοχές πετυχαίνεις το στόχο σου, αποτρέπεις κάποιους λαθροθήρες να πετύχουν τους σκοπούς τους».
Μετά από τη σύλληψη των λαθροθήρων ξεκινάει μια ολόκληρη διαδικασία μέχρι αυτοί να οδηγηθούν στο εδώλιο του κατηγορούμενου. «Καταρχήν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στη σύνταξη της δικογραφίας ώστε να είναι μέσα όλα τα στοιχεία για αυτό και έχουμε τη βοήθεια δασικού υπαλλήλου. Από εκεί και πέρα πολλές φορές οι λαθροθήρες δεν τιμωρούνται όπως θα έπρεπε. Οι περισσότεροι πέφτουν στα “μαλακά” καθώς στα δικαστήρια προφασίζονται διάφορα. Η πιο συνηθισμένη δικαιολογία που ακούμε είναι ότι ανέβηκε στο βουνό με την καραμπίνα όχι για να σκοτώσει λαγούς αλλά σκυλιά που επιτίθενται στα ζώα του λες και αυτό είναι κάτι λιγότερο. Άλλη αστεία δικαιολογία που ακούμε συχνά είναι όταν σταματάμε ένα αγροτικό που έχουμε εντοπίσει πάνω στην καρότσα του ανθρώπους με καραμπίνες. Αυτοί αν μας δουν έγκαιρα κατεβαίνουν και φεύγουν στα βουνά. Όταν ρωτάμε τον οδηγό ποιοι ήταν αυτοί που ήταν πίσω λέει ότι δεν ήταν κανείς ή ότι πήρε κάποιους με καραμπίνες που του έκαναν “ωτοστόπ” και δεν ξέρει ποίοι ήταν!».
Για τον κ. Γρηγοράκη είναι ξεκάθαρες οι διαφορές μεταξύ κυνηγού και λαθροθήρα. «Ο νόμιμος κυνηγός είναι εραστής της φύσης, βλέπει το κυνήγι σαν μια ευκαιρία να ανέβει στο βουνό, να περπατήσει, να κάνει παρέα με τους φίλους του, και αν τύχει να πιάσει κάτι αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αντίθετα ο λαθροθήρας πάει ξεκάθαρα να σκοτώσει, να γεμίσει το σακούλι του με λαγούς για να τους πουλήσει. Αν σε ένα βουνό είναι 4 λαγοί την ημέρα με σκυλιά ο νόμιμος κυνηγός θα πιάσει ένα ή και κανένα. Αντίθετα τη νύχτα ο λαθροκυνηγός θα τους σκοτώσει και τους 4».
Με την “Καρίνα” τον εκπαιδευμένο σκύλο ο κ. Γρηγοράκης έχει καταφέρει να εντοπίσει εκατοντάδες φόλες σώζοντας μεγάλο αριθμό ζώων και διάφορων θηραμάτων. Ωστόσο για να πετύχει η προσπάθεια του είναι αναγκαία η συνεργασία των κυνηγών. «Έξι θηροφύλακες σε ένα νομό όπως τα Χανιά δεν μπορούν να πατάξουν την λαθροθηρία . Οι κυνηγοί πρέπει να προστατεύσουν το θήραμα, το χωριό τους, την ύπαιθρο . Το εύκολο είναι να καταγγείλουμε τους θηροφύλακες ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά αν δεν καταλάβει ο κυνηγός ότι χωρίς τη συνεργασία και τη βοήθεια του τα θηράματα θα συνεχίσουν να λιγοστεύουν και σε λίγα χρόνια τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν θα βρίσκουν τίποτα» καταλήγει ο θηροφύλακας.
