Ας δούμε μία αλήθεια που υπάρχει και είναι αρκετά βασανιστική για κάποιους συνανθρώπους μας. Αλήθεια είναι πως τα προβλήματα του αγροτικού κτηνοτροφικού κόσμου τόσο της χώρας, αλλά και του τόπου μας είναι τεράστια με τον πρωτογενή τομέα να αγκομαχάει και κτηνοτρόφους γεωργούς να βρίσκονται σε μία δίνη. Ξεκίνησε στη Βουλή η συζήτηση για το νομοσχέδιο που αφορά στην κύρωση του Μνημονίου μεταξύ του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Ελλάδας με το ομόλογό του Υπουργείο της Ινδίας, για συνεργασία στον τομέα της γεωργίας, το οποίο υπεγράφη τον περασμένο Αύγουστο.
Στο πλαίσιο της κουβέντας που υπάρχει, των απόψεων και των θέσεων που κατατίθενται, κυρίαρχο για ακόμη μία φορά ρόλο φαίνεται να εμφανίζει η αγωνία όλων, για το αύριο του Πρωτογενή Τομέα. Αγωνία για το δυσβάσταχτο κόστος σε ό,τι αφορά καύσιμα, πρώτες, ύλες, λιπάσματα, ζωοτροφές, χρήματα δηλαδή που είναι απολύτως αναγκαία για την παραγωγή προϊόντων. Την ίδια ώρα, ΕΛΓΑ, ΟΠΕΚΕΠΕ, Νέα ΚΑΠ συνερίζονται για το ποιος θα δημιουργήσει μεγαλύτερο στρες σε αγρότες κτηνοτρόφους, αυτοί ή το γεγονός ότι εργάτες γης βρίσκονται μόνο με τη βοήθεια μικροσκοπίου και στην καλύτερη με κιάλια.
Υπάρχει ένα κοινώς αποδεκτό από όλους δεδομένο. Δεν είναι άλλο από το ότι αν δεν υπάρξει άμεσα η κατάθεση και γνωστοποίηση ενός προγραμματισμού, ενός δυναμικού σχεδιασμού για τον πρωτογενή τομέα, μεγάλο ποσοστό όσων ασχολούνται με αυτόν, δε θα πάρουν τα βουνά αλλά τις οδικές αρτηρίες που οδηγούν στα αστικά κέντρα. Πλέον το ζήτημα δεν είναι τι λέει το ένα κόμμα και τι τα υπόλοιπα, μήτε έχει μεγάλη σημασία να αναγιγνώσκονται θεωρίες και λεκτικοί λαβύρινθοι.
Ένα θα σώσει την κατάσταση το δέχονται δεν το δέχονται οι αρμόδιοι, οι υπεύθυνοι, οι επαΐοντες. Οι άνθρωποι της παραγωγής να εκπροσωπηθούν στα κέντρα αποφάσεων επαρκώς και ουσιαστικά. Σχεδιασμός και προγραμματισμός να έχουν παράλληλα με των άλλων και τη δική τους τζίφρα, επιμελητήρια και οργανισμοί να ρίξουν κάθε συμπληγάδα πέτρα που ορθώνεται μπροστά σε αγρότη και κτηνοτρόφο και ο συνεταιρισμός να ξαναγεννηθεί μέσα από μία νέα μήτρα παρθένα, ακέραια σε ήθος και ποιότητα. Σήμερα πια υπάρχουν τα εργαλεία, οπότε κάθε άλλη χρονοτριβή θα επιβιβάσει στο τραίνο και στο πούλμαν της αστικοποίησης, πολλές χιλιάδες μέλη οικογενειών αγροτών και κτηνοτρόφων.
Κάθε συνεργασία της Ελλάδας, με κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της, τον πρωτογενή τομέα, οφείλουν να τη στηρίξουν όλοι. Κάθε βοήθεια προς τη χώρα μας είτε σε τεχνογνωσία είτε σε τεχνολογία είναι καλοδεχούμενη. Αρκεί φυσικά, η γραφειοκρατία να αφανιστεί και τη θέση της να πάρει η οργάνωση, η ταχύτητα δράσεων κι οι αποφάσεις με κύριο πρωταγωνιστή τον κάθε αγρότη, τον κάθε κτηνοτρόφο. Αλλιώς θα πέσουμε στις λάσπες ή θα κυλιστούμε σε πίσσα και πούπουλα.
* Ο Μιχαήλ Λαμπαθάκης είναι αρθρογράφος, δημοσιογράφος του ΑΠΕ – ΜΠΕ
