Oι γενιές που βίωσαν τον θάνατο και τα εγκλήµατα των δύο παγκοσµίων πολέµων έρχονται τώρα να συναντηθούν µε τις τωρινές γενιές που ανταµώνουν στο διάβα τους µε µια απέραντη αποξένωση και αλλοτρίωση αλλά που πάραυτα οσµίζονται και αυτές την µυρωδιά του θανάτου.
Παιδιά και νέοι που έχουν την τύχη να κατοικούν σε µία χώρα που λέγεται Ουκρανία, νέοι και νέες που σπεύδουν ανυποψίαστοι σε Rave party για την ειρήνη και αφήνουν εκεί την τελευταία τους πνοή, µητέρες που κάνουν ασπίδα τα σώµατά τους για να σώσουν τα παιδιά τους στο Ισραήλ αλλά και γυναικόπαιδα ενός κατώτερου Θεού που έλαχε να ζουν στην Παλαιστίνη, γεύονται την ασύλληπτη βία για χάρη όλων όσων αποφασίζουν για το αύριο.
Οι γενιές που έζησαν την ερήµωση και τα Ολοκαυτώµατα του Χίτλερ και του Στάλιν, όλοι εκείνοι που έσβησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και από την πείνα στα πεζοδρόµια και τα σοκάκια των ρηµαγµένων πόλεων, οι γενιές που δεν τους έτυχε να συνεχίσουν την φιλοσοφική και λογοτεχνική παράδοση του 17ου και 18ου αιώνα συναντώνται µε τον πλέον φρικτό τρόπο µε τις σηµερινές, µε τα σηµερινά παιδιά που αν µη τι άλλο µένουν εµβρόντητα από την βαναυσότητα και µίσος σε βάρος της ανθρώπινης ζωής που όλως τυχαίως υποδαυλίζονται και πάλι από τις θρησκείες.
∆εν γενικεύεται µε το λεχθέν κάτι, ούτε υπάρχει πρόθεση για την φωτογράφηση κάποιοι ..ισµού που είναι υπεύθυνος για τις σηµερινές ανθρώπινες τραγωδίες και δράµατα. Στόχος δεν είναι να διασπαρεί διχόνοια και µίσος ανάµεσα σε λαούς που σε τελική ανάλυση έχουν πολλά που τους ενώνουν και πάνω απ΄όλα την θέληση για ζωή.
Κανείς όµως καθώς φαίνεται δεν ρωτά τους παλαιότερους για το τι υπέστησαν από τους δύο Παγκοσµίους πολέµους και τα εκατοµµύρια των θυµάτων. Κανείς δεν πλησίασε πραγµατικά τους επιζήσαντες των Ολοκαυτωµάτων και των εξοριών, τα εκατοµµύρια των αναπήρων και εναποµεινάντων από τους αµέτρητους βοµβαρδισµούς των πόλεων, αυτές οι εικόνες µάλιστα ανανεώνονται από σύγχρονες προερχόµενες από τις καµένες πολυκατοικίες της Μαριούπολης, τις χιλιάδες τυφλές ρουκέτες της Χαµάς αλλά και τους τραγικούς αποκλεισµούς της Λωρίδας της Γάζας, όλα εγκλήµατα πολέµου για τα οποία κανείς από τους εµπνευστές και σύγχρονους Νέρωνες δεν θα δικαστεί.
Οι σύγχρονες γενιές συνεχίζουν να βιώνουν µια ακόµη τραγωδία και µικρά παιδιά αφήνουν την τελευταία τους πνοή πριν µεγαλώσουν. ∆εν φιλοδοξώ να δηλώσω ειρηνιστής, εξάλλου αυτός ο όρος πάντα µε έκανε καχύποπτο και απορητικό για τους πρεσβευτές του που πάντα είναι επιλεκτικοί. ∆εν φιλοδοξώ επίσης να βρω την «ρίζα του κακού» γιατί όπως έλεγαν κάποιοι µεγάλοι στοχαστές και φιλόσοφοι, η κακία, ο φθόνος και η µετριότητα χαρακτηρίζουν τον µικρόκοσµο. ∆εν υπάρχει καν διάθεση να εξαιρεθεί κάποιο κίνηµα που δήθεν καταπολεµά την σήψη και την παρακµή. Αυτό που µε απασχολεί είναι η πρώτη σκέψη που κατέθεσα στο χαρτί, η τραγική συνάντηση µεταπολεµικών και τωρινών γενεών, το που δηλαδή και πάνω από πια έρηµα πεδία συναντώνται, ποια ερείπια και που κανονίζουν την τραγική αυτή συνάντηση.
∆εν είναι πόλεµος δεν είναι καταστροφή που κάποιος µπορεί να κάνει κάποιον ασφαλή αριθµητικό απολογισµό, είναι έξαρση του µίσους για τον άλλο, φούντωµα της απολίτιστης πλευράς του ανθρώπινου χαρακτήρα, εκδικητικότητα, ψυχασθένεια και κάθε άλλη συναφής ψυχική νόσος. Ο κόσµος έχει αλλάξει δραµατικά και έχει χωριστεί στα δύο: η µια πλευρά αφορά την εναποµείνουσα αστική δηµοκρατία, ή άλλη η αυταρχικού και πολεµοχαρούς αλλά πάνω απ΄όλα απολίτιστου και βάρβαρου χαρακτήρα πλευρά. ∆εν µπαίνω καν στην διαδικασία να ψάξω ποιος έφτιαξε αυτούς τους δύο κόσµους, ποια σχέδια υπάρχουν, αν γίνει πυρηνικός πόλεµος και ολοκληρωτική καταστροφή.
Μένω απλά στην συνάντηση αυτών των γενεών που βίωσαν και βιώνουν το µίσος και το απάνθρωπο. Μένω στην εφαπτόµενη σύγκλιση ανθρώπων που µεγάλωσαν διαφορετικά αλλά που βοµβαρδίστηκαν και βοµβαρδίζονται από µαζική ψευδολογία αλλά πάνω απ΄όλα φόβο και τρόµο. Μένω στις εικόνες των παιδιών που εκτελούνται µε συνοπτικές διαδικασίες, στο µίσος για τον διπλανό, για µια άγνωστη κατάληξη του επιτιθέµενου που η θρησκεία του τον δίδαξε πως είναι µάρτυρας και όχι δολοφόνος.
Μένω σε όλες τις θρησκείες που ευλογούσαν ανέκαθεν τα όπλα και τον θάνατο του κακού εχθρού και εξυµνούσαν τον δικό τους ήρωα. Εκεί παραµένω απορηµένος αλλά και πεπεισµένος ότι οι γενιές των πολέµων και οι σηµερινές το ίδιο πράγµα διδάσκονται, να µισούν τον άλλο. Τον κάθε άλλο.
