Είναι γνωστό πόσο πολύ ο Μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκης, που πριν τέσσερα χρόνια μετοίκησε στους ουρανούς, αγαπούσε τη φύση και ιδιαίτερα τα Λευκά Όρη τη Μαδάρα.
Mού είχε κάποτε διηγηθεί για τις ορειβασίες του, διαφορετικές από τις δικές μας γιατί η ανάβαση γι’ αυτόν ήταν από μόνη της μια προσευχή. Για την ανάβασή του, κατά την γερμανική κατοχή το 1943, στα 2.254μ. της κορφής του Αγίου Πνεύματος και άλλες.
Συνοδοιπόρος του, μου διηγήθηκε με ποια αγάπη, ευλάβεια και χαρά, έσκυβε και προσκυνούσε το πρώτο κυπαρίσσι που συναντούσαν στην ορεινή οδοιπορία τους.
Ένα δείγμα αυτής της αγάπης αντικατοπτρίζεται στο κεφάλαιο “Αγάπη για τη Φύση” του θαυμαστού συγγράμματός του “Το τάξιμό μου” (εκδ. 1992). Απόσπασμα από αυτό καταγράφω στη συνέχεια:
«…Αντίπερά μου ψηλώνουν τα περήφανα βουνά, οι τραγουδισμένες Μαδάρες, και κάτω μου απλώνεται η θάλασσα, που τόσο χαϊδευτικά αγκαλιάζει το νησί μας. Να ο κόσμος που ζω και στοχάζομαι πλάι στο ερπετό και το έντομο, αδέρφι στις τόσες άλλες αδερφικές ζωές της Μάνας φύσης, πολλές φορές παίζω με τα μυρμήγκια και τα άλλα ελάχιστα πλάσματα της γης. Ω! θεία ποίηση των πραγμάτων!.. Σ’ ευχαριστώ, γιατί μ’ έκανες να βλέπω πολλά και να νιώθω ακόμη περισσότερα μέσα στην όμορφη πλάση.
Ψηλά βουνά, αδέλφια μου ψηλά βουνά, πόσο με σέρνει η μοναξιά και η μεγαλοσύνη σας. Το θυμούμαι καλά αυτό από τις παιδικές μου αναμνήσεις. Δεν μ’ άρεσαν καθόλου οι κάμποι και τα χαμηλώματα κι αν κάπου – κάπου βρισκόμουνα σε χαμηλό τόπο, ανέβαινα στην κορυφή κάποιου δέντρου για να μην είμαι χαμηλά. Ψηλά βουνά με τις περήφανες κορφές, που γεμίσατε τόσες φορές την ψυχή μου με υψηλά φρονήματα και με γενναίους στοχασμούς.
Μήπως ο Θεός δε μίλησε τόσες φορές πάνω από τις συννεφοσκέπαστες κορυφές σας; Μήπως οι Προφήτες και οι Ερημίτες δεν πήραν από τους κεραυνούς σας εκείνη τη φωτιά της καρδιάς για ν’ ανάψουν στις ψυχές των λαών και των πατρίδων το φως της μετάνοιας και της σωτηρίας; Αδέλφια μου ψηλά βουνά, ευλογημένα να ’στε. Ανέβηκα τόσες φορές πάνω στις απάτητες κορφές σας και κατέβηκα μέσα στις βαθειές χαράδρες σας. Είδα τις ρίζες των αιωνίων δέντρων, που τρυπώνανε βαθειά στους βράχους σας, ήπια νερό από τις κρυστάλλινες πηγές σας και πλάγιασα τη μέρα και τη νύχτα στους ίσκιους και τους θάμνους σας. Στάθηκα τόσες φορές στα ύψη σας και κοίταξα μακριά τη θάλασσα και τη στεριά. Κι ακόμη πλειο μακριά από τη θάλασσα και τη στεριά, κοίταξα βαθειά το μεγάλο ορίζοντα κι ήθελα να δω τα σύνορα του άλλου κόσμου…»
Ψευτοθαύμα το Αγιο Φως;
Εφέτος κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ξεφύτρωσαν κάποιοι λίαν προοδευτικοί πολιτικοί μας και σαν από συνεννόηση έβγαλαν όλα τ’ απωθημένα τους εναντίον της αφής αλλά και του ίδιου του Αγίου Φωτός. Και τι δεν ακούστηκε από ανιστόρητους και γραφικούς. Και άθεοι δικαίωμά τους αλλά ανιστόρητοι;
Κάποια ευειδής κυρία χαρακτήρισε μάλιστα ψευτοθαύμα την αφή του Αγίου Φωτός… άλλος, ότι μόνο εμείς… ξοδευόμαστε για να το φέρουμε στον τόπο μας… άλλος έφερε παράδειγμα φαιδρό το ότι οι Πολωνοί, Ρουμάνοι κ.λπ., δεν το παίρνουν και άλλος ότι ούτε οι προοδευτικοί Ευρωπαίοι προβαίνουν σε κάτι τέτοιο… Απελθέτω από ημάς η προοδευτικότητα αυτών που δεν δέχονται ή ταλαιπωρούν τους δύστυχους πρόσφυγες της εποχής μας και άλλα.
Κατ’ αρχήν ας παραμερίσουμε τους ισχυρισμούς ότι η αφή είναι τεχνητή και ψευδοθαύμα. Το συνεχόμενο μεγάλο θαύμα είναι άλλο και ας κάμουν τον κόπο να φθάσουν, έστω σαν τζαμπατζήδες το Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι, ως τον Ναό της Αναστάσεως. Στον τεράστιο χώρο του, πέντε έως έξι χιλιάδες χριστιανοί και άλλοι τόσοι στην αυλή, ανάβουν εν είδη λαμπάδων τριάντα τρία κεριά (όσα τα χρόνια του Χριστού) χωρίς ΟΥΔΕΠΟΤΕ να υπάρξει και ένα μικροκάψιμο, τσούδισμα που λέμε εμείς, ακριβώς γιατί δεν πρόκειται για φλόγα αλλά για Φως και το φως δεν ανάβει με… τσακμάκι κατά τους προοδευτικούς.
Σε κάποιες περιπτώσεις, πλήθος πιστών που παρακολουθούν την Ανάσταση σε ναούς μας κάποια τρίχα μαλλιών θα τσουδιστεί ή κάποιο μανίκι θα… κινδυνέψει. Οχι ότι εδώ τα πράγματα αλλάζουν, αλλά οι συνθήκες είναι άλλες. Στο Ναό, στην Ιερουσαλήμ, τα 33 κεριά μάς κάνουν στο σύνολο σχεδόν 200 χιλιάδες και ποτέ κανένα συμβάν, έστω και ασήμαντο. Και μάλιστα, ούτε όταν κάποιοι με τη δέσμη αυτή αναμμένων κεριών φέρνουν σε επαφή με το πρόσωπο, γενειάδες, χέρια, κ.λπ., γιατί το φως δεν καίει, μόνο φωτίζει όσους το δέχονται.
Ανιστόρητα, δεν γνωρίζουν ότι τα προσκυνήματα στην Ιερουσαλήμ και πέρα απ’ αυτήν αποτελούν μικρές Ελλάδες και με συγκίνηση αντικρίζει ο προσκυνητής την Ελληνική σημαία στα στενά της Ιερουσαλήμ μέχρι την έρημο του Ιορδάνη, την κορυφή Θαβώρ και την λίμνη Τιβεριάδα Γαλιλαίας.
Οι υπηρέτες, στο πλείστον, είναι Έλληνες ρασοφόροι της Αγιοταφικής Αδελφότητας και στην Ελλάδα στέλνουν την ευλογία του Αγίου Φωτός. Καθολικοί, Πολωνοί και πολλοί άλλοι δεν έχουν αυτή την ευλογία.
Το μόνο που, ας μου συγχωρεθεί, προσωπικά συμφωνώ, είναι ότι η υποδοχή του Φωτός πρέπει να γίνεται με τις μέγιστες τιμές, αλλά η αναφορά σε τιμές αρχηγού κράτους, το υποβαθμίζουν.
Καμία ανθρώπινη υπόσταση δεν είναι υπεράνω του Θείου. Πιο πάνω από κάθε αρχηγό κράτους, που πολλές φορές, διεθνώς, μπορεί να είναι βάρβαρος, δυνάστης, καταχραστής, πολεμοχαρής κλπ., είναι το Φως το Ανέσπερο.
Το Άγιο Φως που υποδέχονται οι Έλληνες με ευλάβεια, πίστη, κατάνυξη, υποδοχή που δεν πραγματοποιείται πουθενά αλλού!
