Η βαριά κακοποίηση του δημόσιου χώρου

Η αξιοποίηση του αιγιαλού θέλει μέτρο, σύνεση και πρωτίστως κανόνες.
Τα κρεβάτια και οι ξαπλώστρες που έχουν κατακλύσει τις παραλίες μου θυμίζουν ένα επαρχιώτικο καρακιτσαριό που φτιάχνει ένα ολέθριο σκηνικό σε συνδυασμό με τις μεγάλες πυρκαγιές που αφάνισαν δάση, περιουσίες και ζώα.
Θα μείνω στις παραλίες.
Όποιος θέλει να ξαπλαρώσει σε κρεβάτι να πάει στο σπίτι ή στο ξενοδοχείο του.
Τα ταπεράκια μου αρέσουν, αλλά τα γεμιστά της μαμάς μου κάηκαν στο φούρνο.
Μου ‘μεινε μόνο το καμένο αλουμινόχαρτο για να το πετάξω στον βυθό της θάλασσας.
Οι αντιδράσεις για την κατάληψη των παραλιών από επιχειρηματικές δραστηριότητες χωρίς έλεγχο, είναι ουσιώδες και λογικό που βρίσκουν ανταπόκριση.
Μένω στο ουσιώδες.
Η παραλία δεν είναι μπίζνα για τον «κομπραδόρικο» καπιταλισμό.
Ούτε θα μας πέσουν στο κεφάλι οι μετεωρίτες της παγκοσμιοποίησης.
Η παραλία είναι απλά παραλία.
Τι σημαίνει αποκλείω την πρόσβαση σε παραλίες;
Να μας το εξηγήσουν σε ένα τσάι συνταγματολόγων και επιχειρηματιών.
Δεν το καταλαβαίνω.
Βέβαια δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος συνταγματολόγος, ούτε σαν golden boy φημίζομαι πως παρακατσεύω την ιστορία των παραθαλάσσιων οικισμών.
Καλοί συνάδελφοι προτείνουν τετραψήφιο καταγγελιών.
Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε.