Οι βάρβαροι και η γαλέρα

Το ερώτημα είναι πραγματικό και είναι απορίας άξιο. Με το τρίτο μνημόνιο να ολοκληρώνεται και την «επανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας μας» που έλεγε  στο Ζάππειο ο πρωθυπουργός και ο υπαρχηγός του, τι θα γίνουμε λοιπόν χωρίς βαρβάρους;
Κάποιοι το ξέρουν καλά, άλλοι το κατάλαβαν στην πορεία, ενώ άλλοι ακόμα αρνούνται πεισματικά να δουν την αλήθεια.
Είναι γεγονός, η χώρα τα προηγούμενα χρόνια χρεοκόπησε -επί της ουσίας- τρεις φορές. Και ισάριθμες «σώθηκε» από τους δανειστές, κάθε φορά με υψηλότερο τίμημα για την ίδια τη χώρα και τους πολίτες της.
Εκείνο που για πολύ κόσμο ήταν ξεκάθαρο εξ αρχής, και δεν άλλαξε όταν στην εξουσία ανέβηκε μια δύναμη που βάλθηκε να παραχαράξει κάθε πιθανή και απίθανη έννοια και συμβολισμό, το «μνημόνιο» ποτέ δεν ήταν απλώς η δανειακή σύμβαση. Ποτέ δεν ήταν απλώς ένα πακέτο απαραίτητων μέτρων.
Ως μνημόνια, και τα τρία, γνωρίζονται οι δεσμεύσεις και οι πολιτικές αυτές που εδώ και οκτώ χρόνια είχαν πολύ ξεκάθαρη και σαφή στόχευση. Ολες οι πολιτικές εκείνες που πήραν τα βάρη από τις τράπεζες και τα μοίρασαν στους πολίτες, γράφοντας για τα κοινωνικά στρώματα πρωτοφανείς ζημιές, ισάξιες με αυτές που καταγράφονται μετά από πολέμους. Και όλες εκείνες οι πολιτικές που επιβλήθηκαν επί οκταετίας, αφήνοντας πίσω τους τεράστιες αδικίες, που σε μερικές περιπτώσεις τις γιγάντωσαν κιόλας.
Δυστυχώς, οι επιβαλλόμενες αυτές πολιτικές «τελειώνουν» με μία συμφωνία με τους δανειστές πως οι κυβερνήσεις στις επόμενες δεκαετίες θα δηλώνουν σταθερά προσηλωμένες σε πολιτικές του ίδιου προσανατολισμού. Εδώ, σ’ αυτή τη στήλη, την είπαμε «μνημονιοποίηση», στην κυβέρνηση τη λέν’ υπευθυνότητα.
Όποιο κι αν είναι το όνομά της, λοιπόν, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, η γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων παραμένει φορτωμένη με ανθρώπους, αξίες και ιδέες που στραγγαλίστηκαν τα χρόνια που πέρασαν.
Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου…