Η σκαπάνη των αρχαιολόγων αποκάλυψε στα Φαλάσαρνα οχυρώσεις, επιβλητικούς πύργους, για να προστατεύουν µαζί µε τους γύρω λόφους την αρχαία αυτή πολιτεία και τους απλούς ψαράδες κατοίκους της περισσότερο από τους κουρσάρους και άλλους που έφθαναν στο λιµάνι της συχνά, και κτίσµατα µαστορικά φτιαγµένα, άξια θαυµασµού.
Εδώ, λέει, ζούσε κάποτε µία όµορφη βασιλοπούλα την οποία ήθελαν γυναίκα τους (που ήθελαν να παντρευτούν) τα βασιλόπουλα των γειτονικών πόλεων.
Το βασιλόπουλο της Κισσάµου και το βασιλόπουλο της Πολυρρήνειας. Και τα δύο τη ζήτησαν σε γάµο. Ο βασιλιάς της Φαλασάρνας σκέφθηκε όµως έξυπνα: τι θα ήταν προς όφελος του τόπου του; Η πόλη έπασχε από λειψυδρία. Μεγάλη πηγή δεν είχε κοντά και οι στέρνες της, όσο µεγάλες και καλοφτιαγµένες κι αν ήταν, δεν έφταναν για να ξεδιψάσουν τους κατοίκους.
Και ο πατέρας έθεσε τον όρο στους υποψήφιους γαµπρούς. Όποιος του έφερνε το νερό στην πόλη του γρηγορότερα από τους πρόποδες του βουνού απ’ όπου έτρεχαν άφθονα νερά, θα γινόταν σύζυγος της βασιλοπούλας.
Προσπάθησε ο καθένας. Ο Κισσαµίτης φάνηκε πιο πρακτικός. Κατέβασε το νερό πλάι πλάι από το “Αρµι” και πέτυχε τον σκοπό του. Ο άλλος το ‘ριξε χαµηλά και χρειάστηκε έργα και τοίχους για να το υψώσει στο επίπεδο που θα κυλούσε το νερό.
Υπάρχει µέχρι και σήµερα ένας τοίχος µε αυλάκι, πάνω στου “Λιβαδιού το Λάκκο”.
Μία στέρνα ανακαλύφθηκε πρόσφατα δίπλα στον µεγάλο πύργο.
*Ο Εµµανουήλ Χατζηδάκης είναι Ιδιωτικός Υπάλληλος
Πηγή: “Γραµπουσιανοί Τόποι και Θρύλοι”, Αθανάσιου ∆εικτάκη.
