Οι βουλευτικές εκλογές του 1950

Τον Μάρτιο του 1950 υπηρετούσα στο 102 σύνταγμα πεδινού πυροβολικού. Ημουνα λοχίας και εκτελούσα καθήκοντα επιλοχία στο επιτελείο του συντάγματος.
Στις 5 Μαρτίου είχαμε βουλευτικές εκλογές. Ητανε οι δεύτερες βουλευτικές εκλογές μετά την απελεύθερωση. Οι πρώτες είχανε γίνει την 31 Μαρτίου 1946. Ητανε λίγος καιρός που είχε τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος, μα το αντικομμουνιστικό μένος ήτανε ακόμα στο φουλ του. Εκεί εψηφίσαμε όλοι οι στρατιώτες για πρώτη μας φορά βάσει της στρατιωτικής μας ταυτότητας. Ούτε κατάλογοι ούτε καταστάσεις δε χρειαζόντουσαν. Κόμματα είχαμε: Το Λαϊκό κόμμα με αρχηγό τον Κων/νο Τσαλδάρη, την ΕΠΕΚ που είχε αρχηγούς τον Τσουδερό Εμμ. και τον Νικόλαο Πλαστήρα, το κόμμα των Φιλελευθέρων με αρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο, το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου, Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη (που εκφράζανε τη μεταξική δικτατορία όπου είχαν αρχηγούς: Κοτζιάς – Μανιαδάκης – Τουρκοβασίλης. Το Μέτωπο Εθνικής Αναδημιουργίας με αρχηγό τον Παν. Κανελόπουλο. Το νέο κόμμα με αρχηγό τον Σπύρο Μαρκεζίνη και την Αριστερή Δημοκρατική Παράταξη με αρχηγό τον Αλ. Σβώλο.
Είμαι υπέργηρος και θυμάμαι πολλούς πολιτικούς. Κατά την άποψή μου, ο πιο αγνός πατριώτης, από όλους ήτανε ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ιδιαιτέρως εμάχονταν οι αξιωματικοί μας κατά του Πλαστήρα. Τον αποκαλούσανε “συνοδοιπόρο των κομμουνιστών”. Μα του μάχονταν και οι κομμουνιστές, αφού δεν τον είχανε στα νερά τους και λέγανε: “τι Παπάγος, τι Πλαστήρας”. Ανοιχτά μας παροτρύνανε να μην ψηφίζομε Πλαστήρα μα να ψηφίζομε το Λαϊκό κόμμα του Τσαλδάρη. Ιδιαιτέρως σε μένα κάνανε πλύση εγκεφάλου για να διοχετεύω τη θέλησή τους στους στρατιώτες.
Εγώ ακόμα είμαι θαυμαστής στην αγνότητα και στον πατριωτισμό του Πλαστήρα. Σαν στρατηγός το 1922 οργάνωσε τον στρατό του Εβρου και συγκράτησε τους Τούρκους και αν έλειπε η κίνησή του αυτή, θα μπορούσανε να πάρουνε και τη Θράκη, ή και τη Θεσ/νίκη.
Πρώτο κόμμα ήλθε το Λαϊκό του Τσαλδάρη με 62 έδρες. Δεύτερο των Φιλελευθέρων με 56 έδρες. Τρίτο ήλθε η ΕΠΕΚ με 45 έδρες και τέταρτο το κόμμα Παπαντρέου με 35 έδρες. Πέντε πρωθυπουργός αλλάξανε σε ένα χρόνο με πολλούς ανασχηματισμούς. Πρώτος πρωθυπουργός εψηφίστηκε ο Πλαστήρας μα δεν τον άφησαν να εφαρμόσει το πρόγραμμα που ήθελε. Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργός εσωτερικών ήτανε ο Γ. Παπανδρέου. Είχε όμως ατάκα ο Παπανδρέου προεκλογικά: “Πέντε Μαρτίου πρωθυπουργός της Ελλάδος ο Γεώργιος Παπανδρέου”. Μάλιστα το είχε γράψει με τεράστια γράμματα στα τοιχώματα του ηλεκτρικού εκεί προς το Θησείο. Οπότε προέκυψε ανέκδοτο από αυτή την ατάκα. Μετά τις εκλογές, ο Σοφοκλής Βενιζέλος είπε: «Ο κ. Παπανδρέου που είχε ατάκα ότι θα γίνει πρωθυπουργός στις 5 Μαρτίου, δε βγήκε ούτε κλάσμα πρωθυπουργού». Οταν ο Παπανδρέου έμαθε για τη ρήση του Σοφοκλή είπε και αυτός: «Αυτό είναι πολύ έξυπνο, πώς το είπε ο Σοφοκλής;».
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1951 είχαμε βουλευτικές εκλογές που είχε κάνει ο Αλ. Παπάγος τον Ελληνικό Συναγερμό και ήρθε πρώτο κόμμα, μα δεν επαρκούσανε οι έδρες του για αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεν δέχτηκε όπως και να συνεργαστεί με άλλο κόμμα για να κάνει κυβέρνηση, και ξαναγίνανε εκλογές στις 19 Νοεμβρίου το 1952, όμως σ’ αυτές τις εκλογές, ο Γεώργιος Παπανδρέου άρχισε προεκλογικό του λόγο στην Αθήνα ως εξής: «Καταλογίζω τεραστίας ευθύνας στον στρατάρχη Παπάγο, διότι έγινε διάσημος και η διασημότητα περιορίζει τα δικαιώματα και αυξάνει τα καθήκοντα». Κατά το 1950 και το 1951 είχαμε κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων και οι κυβερνήσεις αποτελούνταν από κομματικό συνονθύλευμα, όμως στις εκλογές του 1952 ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλ. Παπάγου εθριάμβευσε με 247 έδρες από τις 300 που έχει η Βουλή. Ομως επέθανε ο Παπάγος το 1955 και στα επόμενα χρόνια προέκυψαν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Τον διαδέχθη ο υπουργός συγκοινωνιών Κων. Καραμανλής, όχι ως πρωτοκλασάτος, πολιτικός τότε, μα ως έχων την εύνοια του παλατιού, των στρατηγών και των ΗΠΑ. Απεδείχθει όμως ικανότατος, όπου για δεκαετίες εδέσποζε στην πολιτική ζωή της χώρας. Την 20-10-51 στις εκλογές η ΕΡΕ ήρθε πρώτο κόμμα με πλειοψηφία μα ο Παπανδρέου κατείγγειλε ότι κέρδισε με βία και νοθεία και την 3-11-63 έχασε ο Καραμανλής τις εκλογές, μα έχασε και την εύνοια του παλατιού και γι’ αυτό ξορίστηκε στη Γαλλία.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, αυτή τη φορά, εκέρδισε τις εκλογές το 1964 με μεγάλη πλειοψηφία. Ενώ όμως προεκλογικά εδήλωνε ότι θα κάνει δημοψηφίσματα για να διώξει τις αμερικανικές βάσεις, να βγάλει την Ελλάδα από την τότε ΕΟΚ (σημερινή Ε.Ε.) και από το ΝΑΤΟ δεν έκανε τίποτα από όσα έλεγε. Μα έλεγε ακόμα ότι κανείς δεν θα υπουργοποιηθεί αν δεν έχει γίνει τουλάχιστον υφυπουργός και άλλη φορά, μα αυτό ίσχυε για όλους τους άλλους, όχι όμως και για τον γιο του Α. Παπανδρέου, που τον εισήγαγε από την Αμερική και τον υπουργοποίησε αμέσως. Υπήρχανε όμως δελφίνοι, επίδοξοι διάδοχοι στην ηγεσία της Ενωσης Κέντρου και άμα είδανε ότι άλλος προηγείται, 75 βουλευτές της Ενωσης Κέντρου. Κάνανε αποστασία. Υπέδειξαν για πρωθυπουργούς τους τον πρόεδρο της Βουλής Αθανασιάδη Νόβα, τον Στεφανόπουλο και τον Τσιριμώκο, μα δεν έλαβαν ψήφο εμπιστοσύνης. Τελικά υποστήριξαν τον αρχηγό της τότε ΕΡΕ (νυν Ν.Δ.) με πρόθεση να γίνουν εκλογές τον Μάϊο. Είχε επέλθει αναρχία τόσο εις τον στρατό, όσο και στην πολιτική. Στον στρατό με παρότρυνση του Α. Παπανδρέου κάνανε μυστική οργάνωση τον ΙΔΕΑ μα και οι δεξιοί αξιωματικοί κάνανε τον Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. Οι συνταγματάρχες Γ. Παπαδόπουλος και Μακαρέζος με τον ταξίαρχο Πατακό θεωρήσανε ότι το κλίμα ήτανε κατάλληλο, κάνανε και το σαμποτάζ του Εβρου και αυτό του Γοργοποτάμου, για καλλιέργεια του εδάφους και την 21 Απριλίου 1967 εκάνανε τη δικτατορία. Ο κόσμος δεν αντέδρασε αποτελεσματικά, διότι σε κακομοιριά ευρίσκετο και υπό την κακοποιημένη δημοκρατία. Μα η δικτατορία εδημιούργησε και το κυπριακό.