Στην αυτονόητη καταδίκη της τρομοκρατίας προχώρησαν χθες πολιτικοί αρχηγοί, βουλευτές, πολιτευτές και παράγοντες, με αφορμή την έκρηξη βόμβας στον τηλεοπτικό σταθμό “ΣΚΑΪ”. Οι περισσότεροι, δεν παρέλειψαν να συμπεριλάβουν στις αναφορές τους σχόλια περί ελευθεροτυπίας, πολυφωνίας κ.λπ.
Η αντίφαση (αν όχι η υποκρισία) είναι εμφανής. Γιατί, πολύ απλά καμία από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, δεν έδρασε προς όφελος της ελευθεροτυπίας και της ανεξαρτησίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ελάχιστοι ήταν οι πολιτικοί που υπερασπίστηκαν το δημοσιογραφικό λειτούργημα και δεν δυσανασχέτησαν όταν τους ασκήθηκε κριτική μέσα από τις σελίδες μιας εφημερίδας ή στον τηλεοπτικό/ραδιοφωνικό αέρα.
Από τον μικρόκοσμο της τοπικής αυτοδιοίκησης μέχρι τα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου, οι δημοσιογράφοι παραμένουν πάντα τα βολικά θύματα ενός συστήματος που ανατροφοδοτεί τις στρεβλώσεις του συγκεκριμένου κλάδου, επειδή έτσι εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα.
Στις μέρες μας, εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βιώνουν μια καθημερινή τρομοκρατία, η οποία πηγάζει από τα «βοθροκάναλα» του Πολάκη και τους «λακέδες» του Αδωνι. Από το υβρεολόγιο του τσουβαλιάσματος, από τους Τυποκτόνους νόμους και από τις φωτογραφικές, εξοντωτικές ρυθμίσεις που χέρι – χέρι ψηφίζουν όλα τα κόμματα εξουσίας στη βουλή. Από τη διαχρονική προσπάθεια κάθε κυβέρνησης να πριμοδοτήσει χειροκροτητές και να εξοντώσει την κριτική.
Γι’ αυτή λοιπόν τη βραδυφλεγή “βόμβα” στα θεμέλια της ενημέρωσης, ελάχιστοι θα ενδιαφερθούν κι ακόμα λιγότεροι θα δράσουν. Κι όταν “σκάσει” θα ξημερώσει μια μέρα με μαύρα πρωτοσέλιδα…