Η συζήτηση για τους Ιταλικούς Στρατώνες είναι πάντα χρήσιμη. Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω πώς αισθάνομαι ως Χανιώτης, με αυτό το χάλι με τα αποκαΐδια. Είναι μια εικόνα στο κέντρο μιας ιστορικής πόλης που προσβάλλει τη δημόσια αισθητική.
Η πολιτική είναι και μια διαχείριση των συμβόλων. Δεν παίζω το παιχνίδι… της σωτηρίας της πόλης, όπως άλλοι επίδοξοι σωτήρες. Απλά περπατώ κάθε μέρα στον δρόμο, αποτυπώνω εικόνες και τις καταγράφω. «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις» λένε. Αλλά ποιος ακούει;
Όταν ο καιρός είναι βροχερός η εικόνα με τα αποκαΐδια γίνεται πιο μελαγχολική. Η βροχή δεν τα ξεπλένει όλα και για πάντα. Πρέπει να πιάσουν τον σφυγμό της πόλης.
Δίπλα στους στρατώνες είναι για μήνες κλειστός ο Δημοτικός Κήπος. Ούτε εκεί ξεπλένει τίποτα η βροχή. Θυμούμαι παλιά λέγανε στο γήπεδο: “Μόνο μια βροχή σας σώζει”.
Η πόλη όμως, δεν αιωρείται στις κερκίδες των γηπέδων. Ζητά να ζήσει ολάκερη.
