Η υπερευαισθησία και η υπερπροστασία βλάπτει στη συμπεριφορά μας;

Πριν γράψω ο,τιδήποτε δηλώνω υπεύθυνα ότι είμαι σφοδρός υποστηριχτής της υπακοής των νόμιμων και ειδικών συμβουλών και προτροπών των ειδημόνων επιστημόνων σε θέματα υγείας και υπακοής των μέτρων της νόμιμης Κυβέρνησης.
Η δήλωσή μου αυτή γίνεται για να συνεχίσω τη γραφή των σκέψεών μου χωρίς κατ’ ουδέναν τρόπο να συμμεριστώ εκείνον/ην ή εκείνους/ες, που αντιτίθενται στα παραπάνω ,καθώς επίσης ότι εκφράζω προσωπικές μου απόψεις και σκέψεις χωρίς να υπεισέρχομαι σε χωράφια ειδικών επιστημόνων.
Ως εκπαιδευτικός, ως μέλος πολλών συλλογικών οργάνων ως μέλος της κοινωνίας μας, αλλά προ πάντων ως πατέρας ως γονιός καταθέτω ότι πολλές φορές από την περίσσεια ευαισθησία και υπερπροστασία είτε σε συλλογικά θέματα ,πολύ δε περισσότερα σε θέματα των παιδιών, η συμπεριφορά μας ίσως να μην είναι η ενδεδειγμένη .
Έτσι, συνεχίζοντας ,νομίζω ότι πρέπει να τονιστεί πως ο άνθρωπος ,ο οποίος ενδιαφέρεται ,είτε για τα κοινά ,είτε για την οικογένειά του, πολύ δε περισσότερα για τα παιδιά του, πολλές φορές στη ζωή , βρίσκεται σε κατάσταση υπερευαισθησίας ,δηλαδή ενεργεί από υπερβολική ευαισθησία ή από υπερβολική ευθιξία.
Ακόμη δε άλλες φορές ενεργεί υπερπροστατευτικά ,δηλαδή παρεμβαίνει επιτακτικά στη ζωή, ειδικά των παιδιών του ,αλλά και άλλων προσώπων, νομίζοντας ότι ,με τον τρόπο αυτό, θα απομακρύνει οποιαδήποτε πραγματική ή φανταστική απειλή ή κίνδυνο .
Και όλα αυτά νομίζοντας πάντα ότι ενεργεί και πράττει προς όφελος ,όχι του εαυτού του, αλλά του παιδιού του και των συνανθρώπων του ,από αγάπη, στοργή, θυμό, οργή ή άλλα συναισθήματα .
Και τούτο γιατί η υπερευαισθησία του ατόμου και προπάντων η συναισθηματική υπερευαισθησία, είναι μια επανάσταση της ύπαρξης των εσωτερικών συναισθημάτων. Η επανάσταση δε αυτή εκδηλώνεται σε στιγμές, που τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα ,ταράσσονται υπερβολικά ,ή αν θέλουμε να εκφραστούμε πιο αλληγορικά, ταρακουνιούνται ,όπως όλα τα σώματα ,σαν από ένα ισχυρό σεισμό .Και ο σεισμός αυτός λέγεται στην κατά περίπτωση Αγάπη, χαρά , λύπη, οργή, ντροπή, βία κλπ .
Πολλές φορές δε το αποτέλεσμα της έκρηξης αυτών των συναισθημάτων δεν αποβαίνει εις όφελος ούτε του εαυτού μας αλλά και ούτε εις όφελος των άλλων .
Η εκδήλωση δηλαδή της υπερβολικής ευαισθησίας του θυμού, της οργής, της χαράς ,της λύπης και λοιπών συναισθημάτων ,πολλές φορές γίνεται βλαβερή στη συμπεριφορά μας αλλά πολλές φορές και στην ίδια την υγεία μας.
Εδώ χρειάζεται η ψυχραιμία του παιδιού ή του συνομιλητή, να αντιμετωπίσει την έκρηξη της συναισθηματικής υπερευαισθησίας με ήπιο και διαλλακτικό τόνο της εκφραστικότητας . Δηλαδή με τον τρόπο του ,εκείνος που δέχεται την έκφραση ,να δώσει ,από το ανθρώπινο εσωτερικό φαρμακείο, το απαιτούμενο φάρμακο στη θεραπεία της υπερδιέγερσης των συναισθημάτων ,έτσι ώστε να αποτρέψει την «εξάπλωσή της» .
Αν όμως και ο έτερος των συνομιλητών σηκώσει επανάσταση των ψυχικών του συναισθημάτων ,τότε έχουμε πάντα δυσάρεστα αποτελέσματα .
Δηλαδή αυτή η υπερσυναισθηματική συμπεριφορά μας , στην οποία σηκώνεται επανάσταση των ψυχικών μας συναισθημάτων, αν δεν καταπραϋνθεί με το κατάλληλο φάρμακο , ευαισθητοποιεί ή βλάπτει ;
Η Απάντηση επαφίεται στην ενσυναίσθηση του καθενός.
Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη διεργασία του οργανισμού μας , όσον αφορά την υπερπροστασία, που πολλές φορές επιδεικνύουμε είτε προς τα παιδιά μας ,είτε προς άυλα ή υλικά αγαθά .
Υπερπροστασία σύμφωνα με τους ειδικούς και με τα διάφορα υπάρχοντα λεξικά είναι : Η εκδήλωση υπερβολικής προστατευτικής διάθεσης και φροντίδας ,ειδικά των γονέων προς τα παιδιά . Εκείνος δε που δέχεται τον υπερπροταστευτισμό ονομάζεται Υπερπροστατευτικός ,το οποίο επίθετο ίσως πολλοί ,ειδικά τα παιδιά να μην αρέσκονται να τους αποδίδεται ..
Η υπερπροστασία, κατά την ταπεινή μου άποψη, χρειάζεται να εκδηλώνεται ανάλογα με την ηλικία των παιδιών . Άλλη είναι η φροντίδα του γονιού στην νηπιακή, άλλη στη παιδική, άλλη στην εφηβική και άλλη στην ενήλικη ηλικία. Γιατί η κάθε μία έχει και τη διαφορετικότητά της.
Αν παρεμβαίνουμε σε πράξεις και ενέργειες, τις οποίες μπορεί μόνο του το παιδί να φέρει εις πέρας ,τότε μειώνουμε ή καταργούμε την αυτενέργεια και την πρωτοβουλία του και του αφαιρούμε την εμπιστοσύνη του εαυτού του. Δημιουργούμε δηλαδή μια αμφίδρομη σχέση Μια ασκούμενη επίδραση σε δύο αντίθετες θέσεις .Μια άμεση ανάμιξη, χωρίς να λαμβάνουμε υπ όψιν μας τη θέση του άλλου . Η παρέμβαση δε προς όφελος του παιδιού καλόν θα είναι να έχει κάποια όρια και όχι καθ ολοκληρία .
Αν όμως έτσι ενεργούμε ,χωρίς να λαμβάνουμε υπ όψιν μας τις πρωτοβουλίες ,τις σκέψεις, τις ιδέες του παιδιού και επιβάλλουμε αυτό ,που εμείς θέλουμε και δεν του αφήνουμε πρακτικά και θεωρητικά περιθώρια, θα ξέρουν να προστατευτούν μόνα τους και να διαχωρίζουν τους πραγματικούς από τους φανταστικούς κινδύνους ;
Εμείς με τον τρόπο αυτό δεν βοηθούμε το παιδί ,ως έπρεπε ,αλλά το υποκαθιστούμε . Δηλαδή του αφαιρούμε τον λόγο να εκφραστεί όπως εκείνο θέλει και επιθυμεί.
Έτσι αυτή η υπερπροστατευτική συμπεριφορά μας αποζημιώνει το παιδί δια την ατομική του πρωτοβουλία ή το βλάπτει ;
Κι αυτή η απάντηση επαφίεται στην ενσυναίσθηση του καθενός, ιδιαίτερα των γονέων , επειδή οι γονείς έχουν την γονική ικανότητα να γνωρίζουν τα συναισθήματα των παιδιών τους, δηλαδή τις ψυχολογικές και βιολογικές καταστάσεις στις οποίες βιώνουν τα παιδιά , ανάλογα με τη στάση των γονιών τους.
Όλα αυτά γράφονται ,έχοντας κατά νουν τις διάφορες συμπεριφορές γονιών κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Το ερώτημα δε που τίθεται είναι :
Η όλη συμπεριφορά , τα έκτροπα, οι λογομαχίες ,οι χειροδικίες, η ανταλλαγή λέξεων ή φράσεων….. μπροστά στα παιδιά, είναι ωφέλιμη στη ψυχική συνέχιση της σχολικής ζωής του παιδιού και στην μετέπειτα ζωή του ή θα του μείνουν ως μια κακή ανάμνηση της σχολικής του ζωής;
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί ,ως μέλη μιας πολιτισμένης κοινωνίας να προχωρήσουμε ένα βήμα και να βρεθούμε στο ψυχοθεραπευτικό εργαστήρι του εαυτού μας για να προμηθευτούμε την ηπιότητα και την διαλλακτικότητα τις χαρακτηριστικές αυτές ιδιότητες με τις οποίες πάντα επιτυγχάνουμε τις θετικές ψυχοφυσιολογικές εκφράσεις, βιολογικές αντιδράσεις, νοητικές καταστάσεις, οι οποίες βελτιώνουν αναζωογονούν και ζωοποιούν τη συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα της ζωής .
Και όλα αυτά από ένα παλιό-δάσκαλο ,που κατά την μικρή του διδασκαλική πορεία ,είχε αυτού του είδους συμπεριφορές . Όχι βέβαια περί χρήσης της οποιασδήποτε κατασκευής μάσκας, ή κορωνοϊού, αλλά διαφοράς τοπικών εθίμων, υποχρεωτικής διδασκαλίας λόγω πολιτεύματος και πολιτικών συζητήσεων της εποχής εκείνης ,χωρίς ποτέ να λαμβάνει υπό όψιν του, τις έκνομες συμπεριφορές ορισμένων γονιών εις βάρος των μαθητών, που ποτέ δεν φταίνε .