Σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, την προπερασμένη Κυριακή 2 του Φλεβάρη, η κοπή της βασιλόπιτας της Eνωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, που ειρήσθω εν παρόδω ιδρύθηκε πριν από 40 χρόνια (το ιδρυτικό της υπογράφτηκε στις 5.11.1980), στο Κέντρο “Διογένης” στον Πλατανιά. Oλα παραπάνω από καλά, κυρίως χάρις στη Ζαχαρένια Σημανδηράκη, τον Δημήτρη Νικολακάκη και τον Γιώργο Καμβυσέλη (πρόεδρο, γενικό γραμματέα και ταμία του Δ.Σ. της αντίστοιχα) που δούλεψαν πολύ για την επιτυχία της (στη φωτ. μαζί με τον αντιδήμαρχο Χανίων Γ. Γιαννακάκη που κόβει την πίτα). Αρτια η όλη οργάνωση, μεγάλη η συμμετοχή, εξαιρετικό το φαγητό, πολύ όμορφη η μουσική – ωραίοι όπως πάντα, ο μαέστρος Μάκης Γεωργογιαννάκης με το πιάνο του, ο καταξιωμένος ερμηνευτής Λάκης Μωραϊτάκης και βέβαια η και σε ρόλο τραγουδίστριας, Ζαχαρένια. Πολλά θα μπορούσα να γράψω για όλα αυτά, αλλά και για διάφορα άλλα, όπως για τις κουβέντες που έκανα μ’ αυτούς που έτυχε να είμαστε στο ίδιο τραπέζι, αλλά και μ’ αυτούς που “τζουγκρίσαμε” τα ποτήρια μας. Αλλα, όμως έχω “γκαρδιωθεί”. Τα βιβλία με τα οποία έφυγα είναι το ένα, και μια σκέψη που έχω να καταθέσω είναι το άλλο.
“Οι Αξέχαστοι” της Δέσποινας Τραχαλάκη, “Αναγνώστης Σκαλίδης – Ο ελευθερόπτης”, του Μανόλη Κ. Κογχυλάκη, “Ιχνος στην άμμο… – μια ζωή στα δύσκολα χρόνια 1931-20**” του Βαρθολομαίου Παπαδαντωνάκη, “Μνήμες απ’ τη ζωή μου” της Γιάννας Ελ. Λεμπέση – Σουμαλίδου (εις διπλούν), “Ακολουθώντας τα αποτυπώματα της ελιάς” του Κων/νου Στ. Χαρτζουλάκη, “Χανιώτικη Μουσική Παράδοση” του Δημήτρη Νικολακάκη, “Ημερολόγιον Χανίων 1913” της Ζαχαρένιας Σημανδηράκη (εις διπλούν), “Νικόλαος Πλαστήρας – Ο άξιος της πατρίδας” του Ιωάννη Εμμ. Σκαλίδη, “Παλμός ζωής” της Σοφίας Θεοδωράκη, “Στα μονοπάτια της ζωής και της αγάπης” του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή, “Ακίνητος άνεμος” της Αγγελικής Ροσμαράκη, “Τρικυμία” της Αθηνάς Κανιτσάκη, και “Οι δρόμοι μου – μνήμες και στοχασμοί” (εις διπλούν) και “Λάθος δρόμος… – χρονογραφήματα της Γης” του Ηλία Γ. Γαβριλάκη… Καλά τα μετρήσατε, αν τυχόν τα μετρήσατε. Δεκαέξι (16) βιβλία ήταν… “τα τυχερά μας” (το δικό μου και της Ευδοκίας) στο τέλος της κλήρωσης που έγινε – συν άλλα τέσσερα δώρα. Τι κι αν δεν μας έτυχε ένα απ’ τα τρία δώρα της βασιλόπιτας (το εισιτήριο Σούδα – Πειραιά μετ’ επιστροφής από την ΑΝΕΚ, η δίτομη βιογραφία “Ελευθέριος Βενιζέλος – Ο άνθρωπος – ο ηγέτης” του Νίκου Παπαδάκη από το Ίδρυμα “Ελευθέριος Βενιζέλος” και ο τόμος “Γέλιο και Δάκρυ – ποίηση 1976-2018” της Ελισάβετ Διαμαντάκη απ’ τις εκδόσεις “Έρεισμα”). Παραπάνω από ευχαριστημένοι. Ενα ευρώ το κάθε βιβλίο (ένα κι ένα το καθένα τους) και το κάθε δώρο μας ήρθε…
Δεν ξέρω αν θα βρω τον χρόνο να διαβάσω όλα τα περί ου ο λόγος βιβλία και να κάνω “στάση” ξεχωριστά στο καθένα απ’ αυτά, κατά που αξίζουν, μια μικρή αναφορά, ωστόσο, σήμερα στο τελευταίο την κρίνω απαραίτητη. Και λόγω του υπότιτλού του, και γιατί “απόλαυσα” κάποιες απ’ τις σελίδες του και γιατί το ψευδώνυμο “Γης” που χρησιμοποιούσε ο συγγραφέας τού “Λάθος δρόμος…” ο γνωστός τοις πάσι και σε πανελλήνιο επίπεδο γιατρός Ηλίας Γ. Γαβριλάκης στα χρονογραφήματά του στον “Κήρυκα” (και σε άλλα έντυπα) τη δεκαετία του 1980, με… εξίταρε. «Γράφει καλά -έχει λιτό λόγο – διαθέτει τη στόφα – τον παρακολουθούμε», έχει γράψει γι’ αυτόν η Ελένη Βλάχου στην “Καθημερινή”. «Συνεχίζει τη μεγάλη παράδοση των λογίων γιατρών», έχει αποφανθεί ο Παύλος Παλαιολόγος, στο “Βήμα”. «Ο “Γης” κάτι σπουδαίο θέλει να πει», έχει τονίσει στην “Μεσημβρινή” ο Νίκος Αγγελής, ενώ ο δικός μας Δημήτρης Κακαβελάκης έχει γράψει γι’ αυτόν: «Είναι ένας επικός και παράλληλα ρομαντικός ποιητικός εκφραστής του καθημερινού χρονογραφήματος. Αναζητήστε τα χρονογραφήματά του “Γης” που καλύπτουν 510(!) σελίδες ενός ιδιαίτερα επιμελημένου βιβλίου, που εκδόθηκε μόλις το 2018, γράφω εγώ όχι τόσο γιατί επηρεάστηκα απ’ τις γνώμες των αρίστων του είδους που βρήκα στο οπισθόφυλλο, όσο γιατί διαβάζοντας κάποια απ’ αυτά, διαπίστωσα, πέραν της απόλαυσης, τη διαχρονικότητά των…
Μικρός ο, και μέγας, τόπος μας, δεν γνωριζόμαστε, ωστόσο, μεταξύ μας. Αγνωστοι, μεταξύ αγνώστων κυκλοφορούν στη μικρή μας πόλη πολλοί απ’ τους πνευματικούς δημιουργούς, συγγραφείς μας εν προκειμένω. Κι αυτό δεν είναι, βέβαια, ευθύνη της Ενωσής μας (έχω την τιμή να είμαι απ’ τα πρώτα τακτικά της μέλη) που κάνει αρκετά. Να προβάλλεται το έργο όλων όσοι γράφουν πάντα, ωστόσο, το ζητούμενο.
