Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Πέντε ποιήματα και πέντε ζωγραφιές, μια για το καθένα, στον σημερινό Παιδότοπο. Τα ποίηματα είναι από την ποιητική συλλογή της και ποιήτριας συνταξιούχου δασκάλας (έφυγε απ’ την υπηρεσία το 1991, από το 14ο Δημ. Σχ. Χανίων) Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωσταντουδάκη, “Κάθε ημέρα καλημέρα”, που περιλαμβάνει 169(!) ποιήματα και κυκλοφόρησε την περασμένη σχολική χρονιά απ’ τις εκδόσεις “Ερεισμα”, μαζί με 6(!) ακόμα ποιητικές της συλλογές. Οι ζωγραφιές από παιδιά διαφόρων τάξεων του 14ου Δημ. Σχ. Χανίων. Βεβαίως, καθόλου τυχαία η επιλογή. Να ‘ναι καλά η γνωστή στους αναγνώστες του Παιδότοπου δασκάλα Μαρία Τσιντουρτζή που ανέλαβε με ενθουσιασμό την ιδέα να “επιστρέψει” η ποιήτρια – δασκάλα στο σχολείο που δίδαξε τα τελευταία 10 χρόνια της δασκαλοσύνης της, με τα ποιήματά της.
Και βέβαια η κυρία Ελισάβετ και τα παιδιά. Η κυρία Ελισάβετ που “είπε” με τα ποιήματά της ότι «ποίηση είναι ζωγραφική που σωπαίνει» και τα παιδιά που της “απάντησαν” με τις ζωγραφιές τους ότι «ζωγραφική είναι ποίηση που μιλά».
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Δεν πρέπει
Μέρα – νύχτα στο κλουβί
το πουλάκι πώς μπορεί;
Δε βαριέται κει κλεισμένο
μοναχό του το καημένο;
Χώρι’ απ’ τ’ άλλα τα πουλιά
με κλεισμένα τα φτερά
μέρα – νύχτα, νύχτα – μέρα
δίχως φίλο εκεί κανένα…
Ω, δεν πρέπει τα πουλιά
να τα κλείνουν στα κλουβιά!
Δίχως φίλο εκεί κανένα,
θα ‘ναι τόσο λυπημένα!
Τα παιδιά, θέλουν παιδιά
τα πουλιά, θέλουν πουλιά.
Μόνο μ’ έτοια μια παρέα
νιώθουν και περνούν ωραία!
Το σπίτι μας
Μοιάζει το σπίτι μας φωλίτσα ονειρεμένη
κι όλοι μας ζούμε εκεί μεσ’ αγαπημένοι!
Παιχνίδια, γέλια, σκανταλιές, μα και βιβλία
είναι η δική μας κάθε μέρα ασχολία.
Μοιάζει το σπίτι μας απάνεμο λιμάνι
που τρικυμία τόσο δύσκολα το πιάνει!
Αν κάπου αγέρας σηκωθεί, γοργά κοπάζει
και με παράδεισο το σπίτι πάλι μοιάζει!
Δε θέλω τίποτα στο σπίτι μας ν’ αλλάξει,
η ευτυχία σαν πουλάκι μην πετάξει!
Ω, συγχωρέστε με! Θαρρώ, πως υπερβάλλω!
Μια ζωγραφιά ‘ταν στο μυαλό μου! Τίποτ’ άλλο…
Είναι φορές…
Θα ‘θελα να ‘χα ένα κηπάκι
ένα μικρούλι περβολάκι
και μια βρυσούλα με νερό,
μέσα στον κήπο να φυτεύω
κάθε λουλούδι που λατρεύω,
κάθε δεντράκι π’ αγαπώ.
Συχνά πυκνά να τα ποτίζω
ώρες πολλές να τα φροντίζω,
μα θα ‘χα πρόβλημα, θαρρώ,
ποια να φυτέψω, ποια ν’ αφήσω,
π’ όλα της Πλάσης τα λουλούδια
κι όλα τα δέντρα τ’ αγαπώ!
…Κι είναι φορές που συλλογιέμαι,
είναι φορές π’ αναρωτιέμαι
κάποιοι μεγάλοι πώς μπορούν
φωτιές εδώ κι εκεί να βάζουν
τον τόπο γύρω να ρημάζουν
τη φύση γύρω να χαλούν…
Πως μ’ αρέσει
Πάνω – κάτω, μπρος και πίσω
δεξιά κι αριστερά,
τα μικρά χελιδονάκια
δοκιμάζουν τα φτερά.
Πώς μ’ αρέσει να τα βλέπω
να πετούν και να πετούν!…
Μια στιγμή δεν ησυχάζουν
λες και κάτι αναζητούν…
Πώς μ’ αρέσει κάθε μέρα
να τα βλέπω με χαρά
και να μην τ’ αποχορταίνω
λες και πρώτη ‘ναι φορά!…
…Κι όταν η χαρά περσεύει,
ξάφνου, όπως τα κοιτώ,
το δεξί σηκώνω χέρι
και τα γλυκοχαιρετώ!
Ανθισμένη μυγδαλιά
Ανθισμένη μυγδαλιά
στου Χειμώνα την καρδιά…
Οση ώρα ‘δω κι αν στέκω,
δε χορταίνω να σε βλέπω!
Μοιάζεις νύφη που φορεί
ασπρορόδινο μαντύ.
Στ’ ανθισμένα σου κλωνάρια,
άστρα και μαργαριτάρια!
Στου Χειμώνα την καρδιά
ανθισμένη μυγδαλιά,
μες στη γύμνια εσύ της φύσης
πρώτη βάλθηκες ν’ ανθίσεις!
Μα φοβάμαι, μυγδαλιά,
αχ, φοβάμαι το βοριά
άγρια να μη φυσήξει
και τ’ ανθάκια σου μαδήσει…
Κι είναι κρίμα, τα πολλά
τα λουλούδια τ’ ακριβά,
πρόωρα στη γη να πέσουν
πρίχου τον καρπό να δέσουν!
Αλλά πέρ’ απ’ όλ’ αυτά
ανθισμένη μυγδαλιά,
η ζεστή μας είσ’ ελπίδα
μες στην κρύ’ ανατριχίλα!
