Η ζωή

Τα λόγια τα παίρνει ο αέρας. Τα έργα μένουν. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι βέβαιο και εξ ολοκλήρου αληθινό, ότι αυτός ο τόσο σύγχρονος πολιτισμός για τον οποίο καυχόμαστε, είναι τρομακτικά άσχημος, δεν έχει ούτε τόση εξωτερική ομορφιά, αλλά δεν είναι προικισμένος ούτε με εσωτερική ομορφιά. Ο κόσμος έχει γίνει φοβερά ανιαρός. Ας γυρίσουμε το κεφάλι γύρω μας για να βεβαιωθούμε. Προσέξτε με τι ασχολούμαστε. Στείρος μοντερνισμός που μας οδηγεί πού; Στο πουθενά; Θα ήταν καλά. Μας οδηγεί στο χάος. Αρκεί να σηκώσει κανείς το κεφάλι και να δει μακρύτερα, να δει το αύριο και θα βεβαιωθεί. Κορδωμένοι σαν τα παγώνια με τα ρούχα που φοράμε και τα γυαλιστερά παπούτσια και παραπέρα εκατομμύρια υποσιτισμένοι, πεινασμένοι, άθλιοι.

Εξαφανίστηκε η απλότητα, η φυσική ομορφιά και οι άνθρωποι έγιναν φοβερά σκληροί, η συμπόνια έχει κρυώσει, κανείς δεν ευσπλαχνίζεται κανέναν αλλά είμαστε «σύγχρονοι». Οι βιτρίνες των πολυτελών καταστημάτων φωτίζονται με πολυτελή εμπορεύματα, που όμως βρίσκονται έξω από τις οικονομικές δυνατότητες των περισσοτέρων. Χαζεύουν λοιπόν οι πολλοί τα μετάξια και τα αρώματα σε πολυτελή μπουκάλια. Βλέπε χωρίς να αγγίζεις, κι αυτό θυμίζει το μαρτύριο του Τάνταλου. Γίναμε υπερβολικά χυδαίοι. Το άρωμα της φιλίας και η ευωδία της ειλικρίνειας εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Τα πλήθη στενάζουν από τους φόρους. Ο κόσμος μέσα στα προβλήματα του, χρωστά και του χρωστάνε, μας δικάζουν και δεν έχουμε να πληρώσουμε, κι όλο μας πιέζουν. Κανείς δεν ζει πια ήσυχος, όλοι ζούμε στο «τάχα».

Οι γραφειοκράτες με πούρο και χοντρή κοιλιά παίζουν βρώμικα παιχνίδια σε βάρος των λαών, χωρίς να νοιάζονται για τον πόνο και την δυστυχία που δημιουργούν. Κανείς δεν είναι ευτυχισμένος και κυρίως η μεσαία τάξη που βρίσκεται ανάμεσα στο ξίφος και τον τοίχο. Όλοι πλέον, πλούσιοι και φτωχοί, πιστοί και άπιστοι, έμποροι και ζητιάνοι ζουν, γιατί πρέπει να ζήσουν. Πνίγουν τα βάσανά τους στο κρασί, στα ναρκωτικά, στο σεξ, προσπαθώντας να ξεφύγουν από ποιόν; Μα από τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι έγιναν κακοί, ζηλόφθονες, άπιστοι, πονηροί, διεστραμμένοι. Κανένας δεν πιστεύει κανέναν κι ας δείχνουμε το αντίθετο.

Καθημερινά εφευρίσκονται νέοι τρόποι περιορισμού, με χαρτιά, έγγραφα, συνθήκες, αν και τίποτε απ’ όλα αυτά δεν χρησιμεύει πια. Οι πονηροί κοροϊδεύουν ακόμη και τους νόμους. Χάθηκε η έννοια της πραγματικής αγάπης. Η ενότητα των σπιτικών έχει χαθεί κι αυτή. Η ντροπή δεν υπάρχει πια. Οι σεξουαλικές παρεκτροπές έχουν γίνει πιο συχνές από το πλύσιμο των χεριών. Να προσπαθήσει κανείς να γνωρίσει την αιτία της σαπίλας μας; Να προσπαθήσει να βρει τι κρύβεται πίσω από την μάσκα της ύπαρξής μας; Ποιος τολμά να το κάνει; Σκέφτομαι υψηλόφωνα, κι ας πουν ορισμένοι διανοούμενοι ό,τι τους κατέβει. Οι θεωρίες έγιναν κουραστικές. Γεμίσαμε από δαύτες. Κουράστηκαν οι άνθρωποι από τις τόσες θεωρίες. Με την εφαρμογή, με την πράξη, όμως τι γίνεται. Πρέπει να γνωρίσουμε πραγματικά τις αιτίες των ταλαιπωριών μας. Να γίνουμε περισσότερο πρακτικοί. Δεν μπορούμε να καταφέρουμε κάτι μόνο με θεωρίες, συλλογισμούς, υποθέσεις. Χρειαζόμαστε κάτι πρακτικό. Με θεωρίες δεν επαναστατεί κανείς.

Γιορτάζουμε τα «Χριστού-γέννα», αλλά η γιορτή αυτή όπως και άλλες κατάντησε πανηγύρι. Την 25η Δεκεμβρίου, ημέρα που ο ζωοδότης ήλιος και φαινομενικά αλλάζει την πορεία του, μεγαλώνοντας την ημέρα, νικά κάθε μέρα, βήμα –βήμα, και το σκοτάδι. Στις 25 λοιπόν γιορτάζουμε ή θα έπρεπε να γιορτάζουμε την γέννηση της Χριστικής δύναμης μέσα μας, της αγάπης στην καρδιά μας, διότι εκεί είναι η φάτνη του καθενός μας, η έδρα ης ψυχής μας. Αντί λοιπόν να βγαίνουμε στις πλατείες και να χορεύουμε και να τραγουδάμε, καλό είναι φυσικά κι αυτό, ας κρατηθούμε ΠΡΩΤΑ χέρι -χέρι σαν μια αλυσίδα ζωντανή, ας ενώσουμε την δύναμή μας, την ευχή μας, την προσευχή μας, στο να αλλάξει ο κόσμος μας προς το καλύτερο. Ας γίνουμε πιο άνθρωποι, με λόγο, με τσίπα, με μπέσα, με αγάπη. Ας μην φοβόμαστε ότι οι άλλοι θα μας κοροϊδέψουν, θα χαμογελάνε πίσω από την πλάτη μας.

Ας δώσουμε το παράδειγμα της ανθρωπιάς πρώτα για την καρδιά μας και από την καρδιά μας. Θα έχει πολλούς, μα πάρα πολλούς παραλήπτες αυτό το μήνυμα, αυτή η πράξη μας. Ας αφήσουμε το ψεύτικο, το τάχα, το δήθεν και φυσικά τα μεγάλα κι ωραία λόγια μας. Δεν ζεσταίνουν την καρδιά κανενός και φυσικά δεν αφήνουν να γεννηθεί μέσα μας ο Χριστός. Τώρα στους δύσκολους καιρούς ας κάνουμε κάτι ουσιαστικό. Ας γίνουμε άνθρωποι που θα εκπέμπουμε αγάπη.