Η ζωή αλλιώς

Κανείς δεν μπορεί να κάνει τη μαντεψιά, την πρόβλεψη για το πώς θα είναι η φυσιολογική ζωή μετά την πανδημία.

Όσο και αν λειτουργεί το ένστικτο και η λογική, δεν μπορείς να έχεις την πολυτέλεια μιας πρόβλεψης, αφού όλοι δοκιμαστήκαμε και μαζί με εμάς δοκιμάστηκαν και οι συνήθειές μας.

Από την εμπειρία του πρώτου lockdown και μετά, καταλαβαίνω ότι η οικογένειά μας ισχυροποιείται, είναι οριστική και αμετάκλητη και πάντα θα επιστρέφουμε στη σιγουριά των μόνιμων φίλων.

Η δική μας “φούσκα” συναναστροφών -την οποία την έχουμε τσεκάρει- μέσα σε αυτές τις κατακλυσμιαίες αλλαγές, θα μας γεννά πάντα μια σιγουριά.

Από κει και πέρα τι γίνεται;

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να κάνουν και νέους φίλους.

Πώς θα αντιδράσουμε σε αυτή την γοητευτική πρόκληση;

Θα γίνουμε νευρωτικοί, επιφυλακτικοί ή θα αναλάβουμε το ρίσκο να ανοίξουμε τον κοινωνικό μας περίγυρο, τα σπίτια μας για να υποδεχτούμε νέους φίλους;

Και έξω στα καφέ τα βράδια του ερχόμενου καλοκαιριού τι θα γίνει; Οι νέοι θα ρισκάρουν μια νέα γνωριμία; Θα τολμήσουν να κοινωνικοποιηθούν επαρκώς;

Ούτε το ένστικτο, ούτε η λογική με οδηγεί σε μια απάντηση.

Άλλαξε η ζωή μας; Θα δεχτούμε μια αναστάτωση πέρα από το οριστικό;

Θα δούμε.