Στο περίφημο αντιπολεμικό του μυθιστόρημα “Η ζωή εν τάφω”, ο Στρατής Μυριβήλης περιγράφει με μελανά χρώματα τον αλγεινό βίο των συμμετεχόντων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια “ζωή” στα χαρακώματα αποτρόπαια και αλλότρια από την ανθρώπινη φύση μας. Πρόκειται για ένα διαχρονικό έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ιδιαιτέρως επίκαιρο όμως με τον πόλεμο να μαίνεται στη γείτονα χώρα και όχι μόνο.
Εμείς εδώ, ευτυχώς εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά της ειρήνης, ωστόσο η απώλεια παραμένει αδιάσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας. Η ασθένεια, το γήρας, η κακιά η ώρα, το πεπρωμένο ίσως, μας στερεί οικείες παρουσίες αναντικατάστατες. Πρόσφατα αποχαιρετώντας ένα ακόμα αγαπημένο πρόσωπο, ένα μεγάλο “Γιατί” ταλανίζει το μυαλό μου. Όχι γιατί το ταξίδι θα πρέπει να έχει ένα τέλος, σκληρό και πρόωρο συχνά. Σ’ αυτό απάντηση δεν μπορώ να δώσω, πέραν του ότι ίσως είναι απλά κάτι το αναπότρεπτο. Αλλά, μάλλον γιατί, ενώ ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ αυτήν την αποφευκτέα πλην όμως αναπόφευκτη πραγματικότητα, κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να ζούμε… μη-ζώντας! Γιατί καταλήγουμε να διάγουμε ένα βίο μηχανιστικό, επώδυνα επαναλαμβανόμενο, ενταφιάζοντας φιλοδοξίες, ελπίδες, όνειρα, αρνούμενοι πεισματικά, συνειδητά ή ασυνείδητα, να επιλέξουμε, να πούμε, να πράξουμε, βιώσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε;
Να ζούμε εν τέλει εν τάφω, ενώ θα μπορούσαμε, θα έπρεπε, έχουμε χρέος -πρωτίστως στον εαυτό μας- να ζήσουμε εν ευγνωμοσύνη, εν δημιουργία, εν χαρά, εν Ζωή! Γιατί…;
