Το ’πε ο μεγάλος μαθηματικός και φιλόσοφος, ο Πασχάλ: Πως η ζωή είναι ένα μεγάλο στοίχημα, που χάνουμε ή κερδίζουμε την αιωνιότητα: Ενα στοίχημα που το παίζουμε κάθε στιγμή, σε κάθε πράξη μας, και σε κάθε μας βήμα.
Ενα στοίχημα που το παίζουμε πότε με το Θεό, και πότε με το Διάβολο.
Δεν το λέμε ίσως, δεν το νοιώθουμε μάλιστα τις περισσότερες φορές, κι όμως αόρατα και μυστηριακά, το στοίχημα αυτό παίζεται απ’ όλους μας.
Πολλές στιγμές και πολλά πράγματα της ζωής μας, είναι υπολογισμένα από μας τους ίδιους, για το καλό ή το κακό, κι άλλα πάλι πράγματα γίνονται, τυχαία και απρόβλεπτα, κι όμως όλα σιγά – σιγά κατασταλάζουν και αθροίζονται σ’ αυτό που είναι Κέρδος ή σ’ αυτό που είναι Ζημία.
Στοίχημα, λοιπόν, η ζωή με κέρδος την αιωνιότητα. Την αιωνιότητα όχι μόνο εκείνη που ’ναι μέσα στην καρδιά και μέσα στην επίγεια ζωή μας. Γιατί αιωνιότητα είναι κι εκείνο που ζούμε σε μια στιγμή, όταν το ζούμε μέσα στο φως και μέσα στην πλατειά, ειρήνη της ψυχής μας.
Αιωνιότητα είναι η αγνή και καθαρή ενατένιση της ομορφιάς αυτού του κόσμου, αιωνιότητα είναι ο παλμός της καθαρής αγάπης και της καλοσύνης, κι αιωνιότητα είναι προπάντων, εκείνη η ιερή νοσταλγία του αιωνίου μέσα στις παροδικές κι εφήμερες στιγμές της ζωής μας.
Αιωνιότητα του κόσμου αυτού κι αιωνιότητα του άλλου κόσμου.
Αιωνιότητα του άλλου κόσμου που μας τη θυμίζουν τα σιωπηλά κοιμητήρια των νεκρών μας, τα ιερά κείμενα της Βίβλου μας, κι η βαθειά προσδοκία της ίδιας της ψυχής μας. Αιωνιότητα που δεν υπάρχει αμαρτία, πόνος και θάνατος, αλλά φως, γαλήνη και “ζωή ατελεύτητος”. Και την αιωνιότητα κρατούμε στο χέρι μας και την παίζουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας. Την παίζουμε εκεί που πάμε να δουλέψουμε και κει που πάνε ν’ αναπαυτούμε. Την παίζουμε και τη χάνουμε για μια φούχτα χώμα που κλέβουμε από το σύνορο του γείτονά μας, για ένα δράμι στη ζυγαριά του εμπορίου, για ένα τάλιρο στον ψεύτικο όρκο του Δικαστηρίου, για μια μικρή ντροπή που θέλουμε να κερδίσουμε μ’ ένα ψέμα, και για ένα στιγμιαίο σκίρτημα της σάρκας στην ηδονή και στην απόλαυση.
Ω, συ που διαβάζεις τις γραμμές αυτές. Συ που τρέχεις στη ζωή, να ζήσεις, να δουλέψεις να χαρείς, και να δημιουργήσεις.
Πόσο θέλω να σε σταματήσω, για μια στιγμή από το λαχανιασμένο δρόμο σου και να σου πω τούτα τα λόγια μου. Σκέψου. Πρόσεξε. Το εργαλείο της δουλειάς σου, το πριόνι σου, η σκαλίδα, το δρεπάνι σου, το τιμόνι, το εργόχειρο και η πένα σου να μη γίνει το φονικό όργανο που θα σκοτώσει την αιωνιότητά σου. Και πάλι η καλοπέραση, η εφήμερη δόξα, η ανθρωπαρέσκεια και η χαρά της στιγμής, να μη σταθούνε ποτέ εμπόδιο σ’ αυτό το σκοπό και τον προορισμό σου. Να ζεις και να δημιουργείς μόνο με την αιωνιότητα.
Να μην χάσεις το μεγάλο στοίχημα της ζωής σου, να μην χάσεις την αιωνιότητα, να μην χάσεις δηλαδή την ίδια τη ζωή σου.
Σημείωση: Είναι το ομότιτλο κείμενο* του αείμνηστου Ειρηναίου Γαλανάκη από το βιβλίο του “Το νόημα της Ζωής” (4η έκδοση από τη σημερινή Μητρόπολη Κισ. και Σελίνου (μαζί με άλλες εκδόσεις του συγγραφέα) κι ευχαριστώ για τα δώρα. Το κεφάλαιο είναι της σελίδας 29 – 30.
«Πάντα όλοι οι δημιουργοί, οι άγιοι και οι αναμορφωτές του κόσμου, οι μεγάλοι ευεργέτες και οι σοφοί, δεν εξαρτήσανε ποτέ την προσφορά των από την αχαριστία των άλλων… Οσο και να πικραθήκανε στην παγερή αδιαφορία με την οποία ο κόσμος είδε τη θυσία και την ευεργεσία των άλλων, εκείνοι ποτέ δεν λύγισαν…».
Ειρηναίος Γ. Γαλανάκης
(Το νόημα της Ζωής)
κεφ. (Μπορείς και μοναχός να στεφανώνεις το μέτωπό σου) σελ. 94.
