Κάθε φορά που καλωσορίζομε τον καινούριο χρόνο, δεχόμαστε και δίνομε ευχές, ξαναζωντανεύομε τα όνειρά μας και δυναμώνομε τις ελπίδες μας.
Αυτή η αδιάκοπη πορεία του χρόνου, του ημερολογιακού χρόνου, μοιάζει σαν τα θαλασσινά κύματα, που το ένα φεύγει και το άλλο έρχεται. Κι εμείς, χωρίς να τα ελέγχομε καθόλου μοιάζομε σαν θεατές στην άκρη του πελάγου. Και στεκόμαστε κάθε φορά στην ακρογιαλιά του καινούριου χρόνου με την καρδιά γεμάτη από διαφορετικά συναισθήματα: Άλλοι με εμπιστοσύνη, θάρρος και αποφασιστικότητα και άλλοι με τρόμο, ερωτηματικά και αγωνία. Οι πρώτοι επειδή πιστεύομε ότι όλα θα πάνε καλά και οι δεύτεροι επειδή νιώθουν μέσα τους φοβερά το άγχος και την αγωνία.
Μπορεί όμως ο χρόνος, ο οποιοσδήποτε χρόνος, να κανονίσει τη ζωή μας; Την επηρεάζει και μέχρι ποιού σημείου; Πώς αντιμετωπίζει το χρόνο ο σημερινός άνθρωπος;
«Ο χρόνος του σύγχρονου ανθρώπου», γράφει στοχαστής του καιρού μας, «έχει γίνει σωστός εφιάλτης. Δεν του φτάνει κι ενώ αισθάνεται πως η ζωή του είναι μικρή, την ξοδεύει και την σπαταλά ασυλλόγιστα». Το κυνηγητό της εφήμερης ευτυχίας και η μανία του τυχοδιωκτισμού έγιναν σύμβολα στην εποχή μας. Πολλοί άνθρωποι σήμερα ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους κι αδιαφορούν για τους άλλους. Πολλές φορές γίνονται σκληροί και άπονοι και αισθάνονται βαθιά το χρόνο σαν ένα άγχος, σαν μια ευκαιρία που χάνεται και την ίδια τη ζωή χωρίς σημασία και χωρίς σκοπό.
Μ’ αυτό το πνεύμα, φυσικό είναι, στο κατώφλι του καινούργιου χρόνου ν’ ακου-μπούν το πόδι τους με δισταγμό και φόβο. Δεν ξέρουν τι θα τους συμβεί. Θα ζήσουν ευτυχισμένοι, υγιείς, ειρηνικά ή θ’ αντιμετωπίσουν δυστυχίες, βάσανα, αρρώστιες, καταστροφές;
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: Σ’ αυτήν ανήκουν όσοι ζουν όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους. Όσοι ζουν με τη σκέψη πως δεν πρέπει να σκύψουν το κεφάλι. Όσοι ζουν με τα μάτια της ψυχής άγρυπνα. Κι όποιος βλέπει με τα μάτια της άγρυπνης ψυχής του τη ζωή, την αντικρύζει με αισιοδοξία, αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα όχι μόνο για το δικό του καλό αλλά και για το καλό των άλλων.
Όποιος έχει μέσα του αισιοδοξία δεν φοβάται και δεν αγωνιά. Εισέρχεται στο νέο χρόνο μ’ εμπιστοσύνη και χαρά για να εργαστεί και πάλι μέσα στο περιβόλι των ελπίδων και να δώσει στον εαυτό του την ικανοποίηση ότι έκαμε το χρέος του, αλλά και να προσφέρει στο συνάνθρωπό του έστω και λίγη δροσιά, θαλπωρή και τη ζεστή καρδιά του.
Έχει ειπωθεί πως «μέσα στο χρόνο και στην αδιάκοπη ροή του γράφεται η ιστορία του κόσμου». Κι ένας αρχαίος διανοητής, ο Θεόφραστος, έγραψε ότι «ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος στη διάθεσή του να καταναλώσει». Όλοι μας επίσης έχομε ακούσει ότι «ο χρόνος είναι χρήμα». Δηλαδή ένα κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό έχει δυο ιδιότητες: Είναι πολύτιμο, αλλά είναι ορισμένο και περιορισμένο. Αυτό το κεφάλαιο, χρησιμοποιείται από τον καθένα μας με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι το αξιοποιούν και άλλοι το σπαταλούμε ασυλλόγιστα, αφήνοντάς το να φεύγει από τα χέρια μας, χωρίς να το χρησιμοποιούμε όσο και όπως πρέπει.
Γύρω μας υπάρχει και αδικία και δυστυχία και πόνος. Αν διαθέσομε και για το συνάνθρωπο μικρό ή μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτό το κεφάλαιο, από το χρόνο δηλαδή που συμβατικά ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου, τότε ολόκληρο το 2018, θ’ αποκτήσει και βάρος και ποιότητα και αξία…
