«Ποτέ μη σκεφτείς ότι οι καθυστερήσεις του Θεού είναι αρνήσεις από τον Θεό. Κρατήσου. Κρατήσου γερά. Η υπομονή είναι μεγαλοφυία».
Η υπομονή είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη και ιδιαίτερα δυσνόητη, καθώς θίγει και συνταράσσει την πιο απόλυτη ιδιότητα του ανθρώπου, δηλαδή τον εγωισμό του. Όμως, εάν καταλάβουμε ότι η ζωή μας δεν είναι αυτά τα λίγα χρόνια που ήρθαμε να ζήσουμε εδώ στη γη, ούτε είναι πεπερασμένη, αλλά αντίθετα η ψυχή με όλες τις ιδιότητες της, αυτές που τις προσδώσαμε κι αυτές που έχει κατακτήσει, θα ζεί αιώνια, τότε θα δούμε ότι η υπομονή είναι ένα φυσιολογικό επακόλουθο της ζωής. Δύσκολη στην έννοια της και ακόμα πιο δύσκολη στην εφαρμογή της. Γιατί η υπομονή προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια. Η υπομονή δημιουργεί θύματα. Η υπομονή εκλαμβάνεται και δηλώνεται σαν αδυναμία. Η υπομονή θίγει και καταστρέφει τον εγωισμό. Οι δεύτερες σκέψεις δε, που έχουμε όσον αφορά την ποιότητα και την ποσότητα της υπομονής μας, πολλές φορές μας δημιουργούν ανασφάλεια και μας φέρουν σε μία κατάσταση που δεν μπορούμε να δεχτούμε την υπομονή μας σα χάρισμα, αλλά περισσότερο σαν ένα σφάλμα στο χαρακτήρα μας, το οποίο πηγάζει από την δική μας έλλειψη δύναμης. Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν είναι έτσι, γιατί η υπομονή πηγάζει ακριβώς από την δύναμή μας. Υπομονετικός είναι αυτός που είναι πολύ δυνατός. Υπομονή σημαίνει δύναμη, υπομονή σημαίνει ευθύνη, υπομονή σημαίνει πίστη στο θεό, υπομονή σημαίνει αγάπη για το διπλανό μας, υπομονή σημαίνει πίστη στον εαυτό μας, υπομονή σημαίνει ποιότητα ζωής για μας και για τους άλλους. Τα αποτελέσματα της υπομονής δεν αργούν να φανούν και όσο πιο μεγάλη υπομονή κάνουμε τόσο πιο σωστό, δίκαιο και διορθωτικό θα είναι το αποτέλεσμα.
Η υπομονή δε, τόσο στις αδυναμίες των άλλων, όσο και στις δικές μας αδυναμίες, είναι μια απόφαση ζωής που θα μας οδηγήσει σε ευτυχία και ηρεμία. Είναι τόσο δύσκολο, αλλά και τόσο λυτρωτικό να μάθεις να αντιμετωπίζεις τη ζωή με υπομονή. Ενώ οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται απόλυτα την έννοια της, αφού πρώτα από όλα, όλη η φύση ζει, γεννιέται και πεθαίνει διδάσκοντας μας το μεγάλο μάθημα της υπομονής, παρόλα αυτά δεν αντέχουν να την εφαρμόσουν στη ζωή τους. Κάποιες φορές έρχεται σαν την τελευταία επιλογή μας, αφού έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες. Τότε η υπομονή χάνει όλη την αξία της και σε καμία περίπτωση δεν εκδηλώνεται σα δύναμη, αλλά μάλλον σα δειλία. Το θέμα της επιλογής λοιπόν είναι πολύ σπουδαίο και κρίσιμο. Η συνειδητή απόφαση της υπομονής, είναι η απόλυτη δύναμη ενός ανθρώπου.
