«Εκεί όπου η λογική και η σκέψη λένε, “δεν μπορείς να δράσεις” κι όμως εκεί πρέπει να δράσω…. Το παράλογο ή να δρας εξαιτίας του παραλόγου σημαίνει να δρας από πίστη…. Πρέπει να δράσω αλλά η σκέψη έχει κλείσει τον δρόμο οπότε ακολουθώ μια από τις πιθανότητες και λέω “Αυτό κάνω, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο γιατί οι συλλογισμοί μου με έφεραν σε ακινησία”».
Σαιρεν Κιρκέγκωρ
Η ανθρώπινη κοινωνία, ένα πλαίσιο το οποίο ορίζεται από την συνύπαρξη ίδιων αλλά και διαφορετικών ανθρώπων. Υπάρχει μέσα από κανόνες, ιδέες, νόμους και ένα σύστημα λογικής τα οποία καθιστούν δυνατή αυτή τη συνύπαρξη. Δεν μπορείς να προσαρμόζεσαι σε μια άρρωστη κοινωνία, ούτε μπορείς να ζεις δικαιολογώντας το παράλογο και πολύ περισσότερο όταν το παράλογο καταλαμβάνει τη θέση των πάντων, όπως αυτή τη στιγμή συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι άνθρωποι παλεύουν να κατανοήσουν, να συνεννοηθούν, να πιστέψουν και αυτό καθίσταται πια αδύνατο καθώς οι πληροφορίες καταφθάνουν σε μεγάλη ποσότητα, με μεγάλη ταχύτητα και απόλυτα συγκρουόμενες, μπερδεύοντας την αλήθεια με το ψέμα, παρανοώντας και παραποιώντας τα πάντα. Έτσι, το παράλογο ακολουθούμενο από το φόβο, κυριαρχεί στην καθημερινότητα μας και αυτό οδηγεί σε ακραίες σκέψεις, σε φανταστικές ιδέες και σε παράλογες συμπεριφορές. Μέσα σε αυτό το κλίμα που επικρατεί εδώ και καιρό και που κανείς δε μπορεί να ξέρει για πόσο ακόμα, μεγαλώνουν παιδιά, πεθαίνουν άνθρωποι, αρρωσταίνουν άνθρωποι, θυσιάζονται άνθρωποι. Ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από πλασματικές απειλές, ακολουθούν ένα σύστημα παραλόγου που στο τέλος οδηγεί σε απόλυτη σύγχυση και αυτή η σύγχυση μεταφέρεται από τον έναν στον άλλο σαν ένας ιός όντως θανατηφόρος και για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Η κοινωνία έτσι, με αποδοχή σε ένα παράλογο και φοβικό σύστημα πορεύεται θεωρώντας το από τη μια δεδομένο και από την άλλη αναπόφευκτο. Όλοι παλεύουν μέσα σε συνθήκες τραγικές και ανεπίτρεπτες για το ανθρώπινο είδος μας. Δεν μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι όταν αυτά τα βασικά στοιχεία που προσδιορίζουν την ανθρώπινη φύση μας τα έχουμε σε αναστολή. Δεν μπορούμε να λεγόμαστε κοινωνία ανθρώπων όταν υποστηρίζουμε την ύπαρξη μας μέσα από μια θεμελιώδη δυσαρμονία, όταν η αποδοχή του παραλόγου εκτός από δεδομένο θεωρείται και φυσιολογικό. Η σύγκρουση του νοήματος στη ζωή μας και η αδυναμία μας να διαχειριστούμε αυτή τη σύγκρουση έχει δημιουργήσει εφιάλτες. Οι αντιφάσεις μέσα στη μόνιμη κατάσταση του παραλόγου που βιώνουμε, καθώς και η αδυναμία ανταπόκρισης στο βίαιο και ανάρμοστο παραλογισμό έχουν πλησιάσει επικίνδυνα την θεμελιώδη ανθρώπινη φύση μας. Η συνειδητοποίηση και η αναμέτρηση με το παράλογο δεν μπορεί να μην δημιουργεί ανταπόκριση. Μπροστά μας ανοίγονται δύο μόνο δρόμοι. Στον ένα η ζωή δεν έχει κανένα νόημα και έτσι βγαίνουμε από τη διαδικασία του παραλόγου, και στον άλλο η ζωή έχει νόημα μέσα από την πίστη και έτσι εξηγούμε το παράλογο. Γιατί πίστη δεν είναι η βεβαιότητα ότι ο Θεός θα κάνει αυτό που θες εσύ, αλλά η βεβαιότητα ότι ο Θεός θα κάνει το σωστό.
