Δεν υπάρχει απομακρυσμένο νησί, άγονη γραμμή, εργοστάσιο ηλεκτρισμού σε κάθε άκρη του Αιγαίου που να μην έχει εργαστεί ο Χρήστος Καραγεώργος, για χρόνια τεχνίτης-μηχανικός της ΔΕΗ, με ειδικότητα στις επισκευές των ντιζελομηχανών.
Mε καταγωγή από τη Στερεά Ελλάδα βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στα Χανιά για να υπηρετήσει στο στρατό, γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του και την παντρεύτηκε και έμεινε μόνιμα.
«Για χρόνια εργαζόμουν στο ιδιωτικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος “Ιωάννης Παπαστράτος” στο Αγρίνιο. Στα 1958 η ΔΕΗ εξαγοράζει το εργοστάσιο του “Παπαστράτου “ και πολλά άλλα ιδιωτικά εργοστάσια και γίνομαι μόνιμος υπάλληλός της» θυμάται ο συνομιλητής μας καθώς τον συναντάμε στο αγαπημένο του στέκι στα γραφεία του συλλόγου των εργαζομένων της ΔΕΗ στην οδό Υψηλαντών.
Άνθρωπος της δουλειάς, θυμάται όλη τη ζωή του μέσα στις μηχανές. «Να σου πω για τις δυσκολίες; Οτι δουλεύαμε με τα… νύχια που λέμε εμείς οι τεχνίτες. Δεν υπήρχαν τα μέσα τα σημερινά, για να φτιάξουμε μια μηχανή, δεν υπήρχαν τα εργαλεία, ούτε τα ανταλλακτικά. Μόνο οι παλιοί καταλαβαίνουν τι τυραννία είχαμε. Ακόμα και το πετρέλαιο για να το ρίξουμε στο ντεπόζιτο της μηχανής σηκώναμε στα χέρια τα βαρέλια, και στην καλύτερη περίπτωση είχαμε χειραντλίες…» αφηγείται ο κ. Χρήστος που έχει πατήσει τα 93!
Τον ρωτάμε για τις μεταθέσεις του… Σκέπτεται για λίγο και αρχίζει να απαριθμεί τόπους, μήνες και χρόνια: «Στη Μυτιλήνη 10 μήνες, στη Λήμνο 3 μήνες, στη Ζάκυνθο 3 μήνες, τρεις διαφορετικές φορές στα Κύθηρα, στην Κεφαλονιά 5 χρόνια, στην Αίγινα 5 χρόνια, στη Μήλο 1 χρόνο αλλά και αρκετούς μήνες σε Κάσο, Νίσυρο, Κέα, Αμοργό… και στα Χανιά στα υδροηλεκτρικά της Αγιάς, της Γεωργιούπολης, στην Ξυλοκαμάρα και στην παλιά Ηλεκτρική στη Γογονή.
Δεν υπάρχει νησί που να μην έχω πάει. Και σε δύσκολες εποχές όπου πήγαιναν τότε μόνο τα σαπιοκάραβα της άγονης γραμμής. Πάντα είχαμε στη τσάντα μου και κονσέρβες γιατί δεν είχε παντού κάτι να φας. Στην Κέα είχε ένα καφενείο όλο και όλο, στην Κάσο πάλι δεν υπήρχε τίποτα».
Όμως ο κ. Χρήστος θυμάται την αγάπη του κόσμου καθώς η δουλειά που έκανε ήταν ζωτικής σημασίας για τους νησιώτες αφού αποκαθιστούσε ένα πολύτιμο αγαθό όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. «Εχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους, προσπαθούσα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα, να μην δώσω δικαιώματα σε κανένα. Για αυτό και γνώρισα πολύ κόσμο με τον οποίο κράτησα σχέσεις. Οι νησιώτες εκτιμούσαν την προσπάθεια που κάναμε εμείς της παλιάς ΔΕΗ γιατί διαφορετικά τα νησιά τους δεν θα είχαν ρεύμα» λέει.
Στα χρόνια τη εργασίας του δεν θα ξεχάσει ποτέ και ένα ατύχημα, την έκρηξη μιας ηλεκτρομηχανής στο εργοστάσιο της Αίγινας. «Κινδυνεύσαμε πολύ, παραλίγο να ήμουν μακαρίτης αλλά ευτυχώς αποφύγαμε τα χειρότερα» σημειώνει και συνεχίζει «τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται όταν έγινε η Ξυλοκαμάρα και τα επόμενα χρόνια. Πλέον είμαι χρόνια συνταξιούχος και στεναχωριέμαι για τη ΔΕΗ, την έκαναν κομματάκια, την αποδυνάμωσαν και τώρα λέει θα προσλαμβάνουν υπαλλήλους που δεν θα είναι μόνιμοι… συγγνώμη αλλά αυτά τα πράγματα δεν μπορώ να τα καταλάβω» καταλήγει ο κ. Χρήστος.
