Ιαχές

Είχαμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης να αντιμετωπίζουν ως λεία την κρατική εξουσία· οι αξιωματούχοι να αξιολογούνται όχι με βάση τις ικανότητές τους, αλλά αν ήταν “ημέτεροι”, αν άνηκαν στο μαντρί.
Και ο κυβερνητισμός κατέτρωγε τα δύο, πάλαι ποτέ, μεγάλα κόμματα που αναλώνονταν σε μια εν παρατάξει αντιπαράθεση που οδηγούσε το έθνος σε ατραπούς. Κατάλοιπο του εμφυλίου αυτό…
«Οσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Λίγες ενθουσιαστικές καθαρές φωνές ακούστηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Και όσα βήματα προόδου έγιναν (γιατί έγιναν!) συνεθλίβησαν ηθικά μετά από το ανεγκέφαλο «Παραλάβαμε καμένη γη».
Ετσι οι πολίτες δεν βίωναν και δεν αφομοίωναν τα βήματα προόδου, αλλά μεμψιμοιρούσαν στη μικροκομματική αυταπάτη. Ολα κατέπιπταν από την υπέρμετρη δοσολογία του λαϊκισμού.
Κατ’ ουσίαν ήμασταν φοβισμένος λαός που είχε χάσει την καθαρότητα της σκέψης του. Αυτό συνέβαινε με ευθύνη των ηγεσιών που έπαιζαν αυτό το τραγελαφικό παιχνίδι. Ας μην ξαναπέσουμε στην ίδια παγίδα και ας μην γίνει η πολιτική ζωή… καλλιστεία από ευφυολογήματα.