Ιατροκοινωνικές σκέψεις…

Τα αντιβιοτικά ευρέος φάσματος είναι από τα πιο διαδεδομένα φάρμακα. Βοηθούν στην προσωρινή αντιμετώπιση των μικροβίων που τείνουν να βλάψουν τον ανθρώπινο οργανισμό. Για το λόγο αυτό, θέλουν, προκειμένου να μην υποτροπιάσουμε, και την δικιά μας προσοχή.
Τα αντιφλεγμονώδη είναι από τα συχνότερα χρησιμοποιούμενα φάρμακα. Συμβάλλουν στην εφήμερη επούλωση των ορατών και των κρυφών φλεγμονών ενός ανθρώπινου σώματος. Απαιτούν, όμως, για να κλείσουν πλήρως οι φλεγμονές, να ακολουθούμε τις οδηγίες του θεράποντος ιατρού πιστά και απαρέγκλιτα.
Με αντιφλεγμονώδη και αντιβιοτικά φάρμακα, λοιπόν, θαρρώ, μοιάζουν οι νόμοι που θεσπίζει μια κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει τα πρόσκαιρα προβλήματα που ανακύπτουν ανά πάσα στιγμή στις σχέσεις του πολίτη με τους συμπολίτες του ή με τον κρατικό μηχανισμό. Και με αναλγητικά, επίσης, φάρμακα, περιορισμένης χρονικής ισχύος που, αν προτείνονται με σύνεση από τους γιατρούς και λαμβάνονται με μέτρο από τους ασθενείς, ανακουφίζουν προσωρινά τον κάθε είδους πόνο,  μοιάζουν, νομίζω, οι άδολες αποφάσεις της κυβέρνησης υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.
Μα όσο καλό κι αν θεωρείται ότι είναι ένα φάρμακο και ωφέλιμο για την περίπτωσή μας, μα όσο καλό κι αν λένε οι νομοθέτες πως είναι ένα νομοθέτημα, αν εμείς, οι ασθενείς ή/και γιατροί – οι πολίτες ή/και πολιτικοί, που θα το χρησιμοποιήσουμε στην καθημερινή δημόσια και ιδιωτική ζωή μας δεν δείξουμε την απαιτούμενη προσοχή στη χρήση του, δε θάχει μακροχρόνια ισχύ μα θα έχουμε, φρονώ, βλαβερές και ολέθριες συνέπειες για τον οργανισμό μας/το κοινωνικό μας σύνολο αντί για το επιδιωκόμενο όφελος. Και η προσοχή αυτή, σε ό,τι σχετίζεται με τους γραπτούς νόμους μιας κοινωνίας, ας έγκειται στο να αγωνιζόμαστε και να μεριμνούμε όλοι οι πολίτες, που συνυπάρχουμε στο ίδιο κοινωνικό σύνολο και εμπρός στα ίδια καθημερινά προβλήματα, έμπρακτα και άγρυπνοι κάθε στιγμή υπέρ της απαρέγκλιτης τήρησής τους από όλους και για όλους μας το ίδιο ανεξαιρέτως…
Αλήθεια, εσείς τι λέτε;