“Είχε λιακάδα σήμερα” (Γιάννη Φιλιππίδη)

«Η ζωή δεν μετριέται με ωρολογιακούς δείκτες, μετριέται με στιγμές που περιλαμβάνουν μικρές καθημερινές ευτυχίες, γήινα συναισθήματα κι αγκαλιές. Το χρονικό φάσμα και η διάρκεια; Ας τα ορίσει στην τελική αυτό που όλοι αποκαλούμε με δέος “πεπρωμένο” μας».
Mε αυτά τα λόγια περιγράφει την άποψη του για τη ζωή ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης  στο υστερόγραφο του εξαιρετικού, καινούργιου του βιβλίου:  «Είχε λιακάδα σήμερα». Ένα βιβλίο που παίζει με τον χρόνο, με τον έρωτα, με τις νοοτροπίες  τις παλιομοδίτικες που αντιμετωπίζονται με αποφασιστικότητα και δυναμισμό από τις δύο βασικές ηρωίδες της ιστορίας. Ο συγγραφέας  με τη γνωστή του πια χαρισματική πένα, δίνει εικόνες που οι αναγνώστες ακόμη και αν έχουν συναντήσει στη δική τους, προσωπική ζωή , εν τούτοις εκπλήσσονται, μαγεύονται με τον τρόπο που τις παρουσιάζει ο συγγραφέας. Ο πόνος, η αρρώστια, η απώλεια έχουν μια οικεία , γκρι απόχρωση που δεν απελπίζει όμως την ψυχή, αλλά τονίζει την σπουδαιότητα και την αξία της κάθε στιγμής που ζούμε. Η χαρά της ελευθερίας, η αγάπη με την πρώτη ματιά, ο έρωτας που δεν σβήνει μέσα στον γάμο έχουν μια άλλη απόχρωση, σίγουρα πιο φωτεινή που δένει  όμως αρμονικά με την απόχρωση του πόνου…γιατί έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αντίθετα χρώματα, νύχτα και μέρα μαζί,  άδεια φεγγάρια και πανσέληνοι , δάκρυ και γέλιο μαζί!
«Όποιος θέλει, μπορεί να λυπάται η να νοιώθει οίκτο για οτιδήποτε. Αλλά ας ξεκινήσει να ψάχνει τη δική του ζωή όχι τη δική μου…» Μόνο η περηφάνια και η αξιοπρέπεια μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο να γράψει αυτά τα λόγια. Αν με ρωτούσαν τι με εντυπωσίασε περισσότερο στο « Είχε λιακάδα σήμερα» , θα έλεγα ότι θαύμασα την ανωτερότητα , την ειλικρίνεια και την αξιοπρέπεια, τα όπλα δηλαδή με τα οποία αντιμετωπίζονται οι απρόβλεπτες, συχνά δυσάρεστες καταστάσεις. Τα ίδια όπλα διάβασα ότι χρησιμοποιεί και ο συγγραφέας στη δική του, προσωπική πάλη με τη ζωή ίσως για αυτόν τον λόγο η γραφή του έχει γίνει ακόμη πιο ώριμη, πιο δοτική, πιο άμεση!
«Είχε λιακάδα σήμερα»,
«Ένα μυθιστόρημα –ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει , συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη αφήνοντας του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση» γράφουν για το συγκεκριμένο βιβλίο και γω θα συμπλήρωνα: Ένα βιβλίο που ανοίγοντάς το νοιώθεις ότι  ακούς μελωδίες , τραγούδια από μια φωνή που ερμηνεύει μόνο αυτά που νοιώθει …τίποτα λιγότερο… έτσι τη δημιούργησε ο συγγραφέας, την έκτισε μέσα στη δική του ειλικρίνεια και καθαρότητα!