25 χρόνια από το φευγιό του Παύλου Σιδηρόπουλου συμπληρώνονται την Κυριακή. Στις 6 Δεκέμβρη του 1990, ο “πρίγκηπας τους ελληνικού ροκ”, έφυγε πρόωρα από τη ζωή, αφήνοντας βαριά κληρονομιά στην ελληνική ροκ σκηνή, αλλά και άπειρες μελωδίες στα χείλη όσων ζουν, ονειρεύονται και ερωτεύονται μέχρι σήμερα με τους στίχους και τη μουσική του.
Αλλαξαν πολλά στην Ελλάδα από την εποχή που ο Σιδηρόπουλος κούρδιζε την κιθάρα του και μαζί τα νεύρα… του αστικού καθωσπρεπισμού. Λείπει σήμερα από την ελληνική μουσική σκηνή; Αναμφίβολα. Παραμένει όμως ζωντανός για όσο ακόμα ηχούν τα τραγούδια του. Στα μαγαζιά, στις σχολικές συναυλίες, αλλά και στα ραδιόφωνα.
“Υπεύθυνοι” γι’ αυτό το έργο της διατήρησης είναι σε μεγάλο βαθμό και οι μουσικοί παραγωγοί. Με δύο από αυτούς, την Κατερίνα Φουράκη από το “Δίκτυο FM” και τον Ανδρέα Μανίτη από τον “KΡΗΤΗ FM” μιλήσαμε για τον Παύλο και για τη μουσική του τότε και του σήμερα. Για τα “μπλουζ του πρίγκηπα” που σε πείσμα… των καιρών ηχούν ακόμα. Για όσο άλλωστε ακόμα ηχούν, θα υπάρχει ελπίδα…
«O Παύλος σήμερα θα είχε απομονωθεί σε ένα νησί, ίσως στη Γαύδο…»
Η Κατερίνα Φουράκη είχε την τύχη να γνωρίσει τον Σιδηρόπουλο. Στην “παρέα των Εξαρχείων”, εκεί που όπως λέει η ίδια «μπορούσες να πίνεις καφέ και στο διπλανό μαγαζί να κάθεται ο Ελύτης με τη συντροφιά του, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα να μιλά ο Νικόλας Ασιμος με έναν γάτο στο κεφάλι φορώντας έναν μανδύα».
Η ίδια, αναπολεί εκεί την εποχή και μιλώντας για τον Παύλο τονίζει ότι «ήταν πρωτοπόρος γιατί έφτιαξε μία σχολή πάνω στην οποία στηρίχθηκαν πολλοί άλλοι». Τι ξεχωρίζει από τον ίδιο ως μουσικό και ως άνθρωπο; Το καλώς εννοούμενο θράσος του και την τόλμη του. «Καταλαβαίνεις ότι σε μία εποχή όπως η Ελλάδα του ’85 ήθελε πολύ “θράσος” να μιλάς, να γράφεις και να τραγουδάς για την αναρχία, τις εξαρτήσεις, τον έρωτα. Να βγεις να τραγουδήσεις το “ροκ εντ ρολ στο κρεβάτι”!».
Ρωτάμε την Κατερίνα αν μετά τον Παύλο το ελληνικό ροκ είχε τη συνέχεια που του άξιζε. «Βγήκαν καλές μπάντες. Οι “Τρύπες” για παράδειγμα. Ποτέ δεν ήταν πολύ διαδεδομένο αυτό το είδος μουσικής για να το συγκρίνουμε με αυτά που σήμερα θεωρούμε ως εμπορικά». Για τη σχέση του Παύλου Σιδηρόπουλου με το χρήμα και το “σταριλίκι”, η ίδια ξεκαθαρίζει: «Δεν τα άντεχε αυτά ο Παύλος. Δεν τον ενδιέφερε το χρήμα ή να γίνει εμπορικός. Αλλωστε δεν μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι για την εποχή ήταν σταρ. Ηταν ένα απλό παιδί που απλά έκανε αυτό που γούσταρε. Κυκλοφορούσε στην Πλατεία, στον λόφο του Στρέφη. Και αν έπαιζε σε συναυλίες το έκανε επειδή τον παρακινούσαν οι φίλοι του, αλλιώς θα ήταν στο δωμάτιό του με μια κιθάρα. Ηταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, δεν άντεχε την προβολή».
Αυτός λοιπόν ήταν ο Παύλος του τότε. Πώς θα ήταν όμως σήμερα άραγε; Ολοι όσοι αναπολούν τη μουσική του, έχουν αναρωτηθεί. Η Κατερίνα έχει μια ανατρεπτική… σκέψη: «Αν ζούσε σήμερα και βίωνε όσα βιώνουμε όλοι, νομίζω θα είχε αποσυρθεί σε ένα νησί σε μια παραλία, ίσως στη Γαύδο και θα ζούσε μόνος του με τα σκυλιά του. Δεν θα ήθελε να έχει καμία σχέση με όλα αυτά».
Οι σημερινοί νέοι πάντως τον αναζητούν, όπως μας το επιβεβαιώνει και η ίδια ως εκπαιδευτικός. «Εκτός από το ραδιόφωνο που τα παιδιά θέλουν να βάζουμε τα τραγούδια του, βλέπω ότι πολλά μιλούν γι’ αυτόν, αναζητούν, ενδιαφέρονται. Να σου πω και κάτι; Πόσα παιδιά υπάρχουν σήμερα που δεν γνωρίζουν τον “Μπάμπη τον Φλου”;»
«Είχε ακόμα να δώσει πολλά»
Για τον Ανδρέα Μανίτη η απουσία του Σιδηρόπουλου είναι αισθητή καθώς είναι ένας από τους “πρωτεργάτες” του ελληνόφωνου ροκ. «Οφείλουμε πάρα πολλά στον Σιδηρόπουλο. Απ’ αυτόν ξεκίνησε το ελληνόφωνο ροκ. Ακόμα παραπάνω, ο Σιδηρόπουλος είναι αυτός που “πάντρεψε” καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο την ελληνική γλώσσα με το ροκ».
Στο “απόγειο” του Σιδηρόπουλου, ο Ανδρέας Μανίτης ήταν ένας από τους εφήβους στα Χανιά και σε όλη την Ελλάδα που γνώριζαν τα τραγούδια του και χόρευαν στους ρυθμούς του δικού του ξεχωριστού ροκ εντ ρολ.
«Πέθανε πριν την ώρα του και έγινε μύθος. Κάπως έτσι άλλωστε δεν έγινε με πολλούς αστέρες της ροκ;» διερωτάται ο ίδιος, κάνοντας μια σκέψη πολλή εύστοχη: «Ξέρεις, ίσως ο θάνατός του τον προστάτεψε με κάποιον τρόπο. Δεν ξέρω, δεν θα μπορούσα ας πούμε να τον έβλεπα σήμερα σε ένα σποτάκι υπέρ του “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα όπως είδαμε άλλους»…
Για τον Ανδρέα πάντως τα τραγούδια του Παύλου παραμένουν ζωντανά και στο ραδιόφωνο και στα μαγαζιά. «Εχει ακόμα μεγάλο κοινό. Απλά έχουμε συνηθίσει τα εύκολα και στο ραδιόφωνο. Είναι η εποχή της λίστας! Λίγοι κάνουν καλό ραδιόφωνο. Ειδικά στην επαρχία είναι πλέον ένα χόμπι. Τα τραγούδια του Παύλου τα ζητά ο κόσμος. Ακόμα και στα μαγαζιά με του που βάλεις κανένα τέτοιο κομμάτι, ένα χορευτικό ας πούμε όπως το “ροκ εντ ρολ στο κρεβάτι” γίνεται χαμός. Ισως όμως στις ηλικίες κάτω των 30 η επαφή με τον Σιδηρόπουλο να είναι πιο μικρή».
Πώς αντέδρασαν όμως οι “κληρονόμοι” της σχολής του Σιδηρόπουλου; Ο Ανδρέας παρατηρεί ότι «υπήρξαν σημαντικά συγκροτήματα όπως οι “Τρύπες” ή τα “Ξύλινα Σπαθιά”, αλλά σήμερα βλέπουμε μία στροφή προς το αγγλόφωνο ροκ στην Ελλάδα. Δεν ξέρω σήμερα μπάντες, ίσως να μην γίνονται πολύ γνωστές».
Κοινό πάντως υπάρχει και μάλιστα λατρεύει την παλιά καλή σχολή. «Κάθε φορά που γίνεται μια συναυλία στην Αθήνα με παλιά ελληνικά συγκροτήματα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου. Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια τη συναυλία του Πουλικάκου με τον Πιλαλί. Εγινε το αδιαχώρητο», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Σε μία τέτοια σκηνή θα βλέπαμε σήμερα τον Σιδηρόπουλο αν ζούσε; Ο Ανδρέας απαντά: «Οπως είπα, είχε να προσφέρει πολλά ακόμα. Ηταν ένας καλλιτέχνης σε διαρκή αναζήτηση. Είχε μεγάλες συνεργασίες με άλλους χώρους, με τον Ξαρχάκο, τον Μαρκόπουλο. Είχε ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Σίγουρα σήμερα θα προσέφερε πολλά».
