Κύριε διευθυντά,
βάλλεται ο Θάνος Τζήμερος ότι προκάλεσε το γνωστό επεισόδιο στην Περιφέρεια Αττικής. Δεν θα αναφερθώ στο ότι πουθενά και σε κανένα βίντεο δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Να δεχθώ επίσης ότι καιρό τώρα κλιμάκωνε με τη συμπεριφορά του, κάτι τέτοιο (που προφανώς δεν ισχύει). Η αφορμή όμως για το ξέσπασμα του τραμπούκου, ήταν μία εύλογη απορία ενός ενδεχομένως τυχαίου συνομιλητή. Τι πιο εύλογο από αυτό που αναρωτήθηκε. Οτι ο επίδοξος πατρώνος των εργαζομένων είναι άεργος, χωρίς αντικείμενο, ένας επαγγελματίας πολιτικός, ένας από αυτούς αγανάκτισαν τους… αγανακτισμένους, μαζεύοντας τον κόσμο στις πλατείες τo 2011. Η πράξη του Πρωτούλη δείχνει ότι περίμενε την αφορμή να ξεσπάσει, ότι γνώριζε εκ των προτέρων ότι ο Τζήμερος θα έχει αυτή την συγκεκριμένη στάση και σαν έτοιμος από καιρό, αυτοπυροδοτήθηκε. Η ανάρτησή μου δεν έχει να κάνει ούτε με τη στάση του Τζήμερου, ούτε με αυτήν του Πρωτούλη. Και οι δύο ήσαν λίγο πολύ, προβλέψιμες. Από τη μία το θύμα μιλά στα αυστηρά πλαίσια της κοινής λογικής που καταστρατηγείται καθημερινά, από την άλλη ο θύτης μαθημένος από τα τάγματα εφόδου με τα στυλιάρια, είναι μαθημένος, γαλουχημένος και εκπαιδευμένος σε τέτοια περιστατικά που στόχο έχουν να αποσταθεροποιήσουν μέσω ενός γενικευμένου μπάχαλου και να δοκιμάσουν τις ανοχές και αντοχές της δημοκρατίας. Δεν ακροβατεί μεταξύ νομιμότητας και παραβατικότητας, αλλά διέβη τον Ρουβίκωνα, επιχειρώντας εξ ενός ανεκτικού ασφαλούς ασύλου, επί του έκπληκτου πολίτη, που το μόνο που τους χωρίζει, είναι απλά, η διαφορετική άποψη. Γνώριζε ο Πρωτούλης ότι βιντεοσκοπείται. Το επικαλείται άλλωστε. Το θέμα όμως είναι γιατί το έκανε; Προφανώς έπεσε θύμα μιμητισμού λόγω του νεαρού της ηλικίας του, ζήλεψε τη δόξα του γνωστού ναζιστή Κασιδιάρη (επιβεβαιώνοντας περίτρανα τη θεωρία των δύο άκρων), οι οποίος, όχι μόνο δεν καταδικάστηκε στη συνείδηση του κόσμου, εισέπραξε μάλιστα και εύσημα του τύπου: “καλά της έκανε” ή “τα ήθελε ο οργανισμός της” επιβεβαιώνοντας τον κανόνα της βίας, του θύματος που γίνεται θύτης, ότι όταν την νιώσεις στο πετσί σου σ.σ. Κανέλλη/ΚΚΕ, τα ίδια θα κάνεις και στους άλλους. Το θέμα μου λοιπόν, είναι με τους ισαποστάκηδες. Το θέμα είναι από αυτά που καλείσαι και επιβάλλεται να πάρεις θέση και μία Κουβέλειος στάση τιμά τον επιτιθέμενο, τον τραμπούκο, τον βιαστή και γενικά τον επιτιθέμενο. Χορηγεί άλλοθι, νομιμοποιεί συμπεριφορές, απενεχοποιεί πρακτικές, ανεκτικοποιεί βιαιότητα. Έχεις κάθε δικαίωμα να μην γουστάρεις τα μούτρα του Τζήμερου ή να διαφωνείς με τις πρακτικές και την ιδεολογία του. Όμως ο Τζήμερος δεν προκάλεσε τον Πρωτούλη, αλλά δοκίμασε τα αντανακλαστικά μίας κοινωνίας βαθιά οπισθοδρομικής και με ιδεοληψίες βαλτωμένες στη στασιμότητα της μεταπολίτευσης επιβεβαιώνοντας τη συνηθισμένη συνδιαλλαγή μεταξύ των κομμάτων που εναλάσσονται με την εξουσία και του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν παρασιτεί απλώς, δεν είναι ο παρίας της πολιτικής ζωής του τόπου, αλλά ο πρωταγωνιστής μιας σουρεαλιστικής συνδιαλλαγής, που ξεκίνησε με τη συμφωνία Καραμανλή/Φλωράκη, συνεχίστηκε με την κυβέρνηση Τζανετάκη και φυσικά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Η αριστερά είναι ο μπαλαντέρ του συστήματος. Το αναξιοπρεπές δεκανίκι όταν χρειάζεται και η λυτρωτική “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” απολύμανσης του πολιτικού τοπίου όταν απαιτείται. Και μπορεί όλη αυτή η κατάσταση να περιγράφεται σουρεαλιστικά αλλά η πραγματικότητα μόνο ως τέτοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ολοι βολεμένοι και ευτυχισμένοι στη μακαριότητα των εκλογικών αποτελεσμάτων. Κρατάμε το ΚΚΕ ικανοποιημένο στο 5-7%, του χορηγούμε πολιτική ελευθερία, οικονομική αυτοτέλεια πέρα από νόμους (είναι γνωστή η ασυλία των οικονομικών πεπραγμένων του κόμματος που δεν επιτρέπει, άκουσον, οικονομικούς ελέγχους στα γραφεία του), εκτοξεύοντας στο διηνεκές μία σχέση νεποτισμού προστατεύοντας τον οπορτουνισμό της αριστεράς και ατσαλώνοντας το ιδεολογικό της αφήγημα. Και όσο η κοινωνία δεν παίρνει θέση μέσα από τις εκλογές καταδικάζοντας τέτοιες συμπεριφορές, αναδεικνύοντας ιδεολογίες που σύσσωμη η υφήλιος έχει καταδικάσει ενώ στην Ελλάδα ανθούν, τόσο θα βλέπουμε εικόνες του στρατού τους με τα κοντάρια, που επιβουλεύονται κάθε έννοια κοινωνικής ειρήνης, για την οποία ο δυτικός πολιτισμός, ήδη από την αρχαία Ελλάδα, μάτωσε να κατακτήσει.
Γιώργος Κοντουρουχάς,
πρόεδρος Τ.Ο. Δυτικής Κρήτης Δημιουργίας, Ξανά! Μέλος της Ε.Ε. της Δημιουργίας, Ξανά!
