Τείνουµε να κάνουµε συζητήσεις µε αφορισµούς. Π.χ. το δηµόσιο πανεπιστήµιο είναι άντρο ανοµίας, ενώ το ιδιωτικό κέντρο αριστείας. Ή τα δηµόσια µέσα ενηµέρωσης είναι µηχανισµοί προπαγάνδας, ενώ τα ιδιωτικά είναι ελεύθερα πιέσεων.
Είναι, µάλιστα, χαρακτηριστικό ότι και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, οι αλλαγές και οι νόµοι/νοµοσχέδια που τις εισήγαγαν, αναφερόταν σε ελεύθερη τηλεόραση το πρώτο και σε ελεύθερο πανεπιστήµιο το δεύτερο.
Ελεύθερο από ποιον; Από τις πιέσεις της εξουσίας; Από τις παρεµβάσεις των ιδιωτικών συµφερόντων; Από τις πελατοκεντρικές σχέσεις που δηµιουργούνται;
Ας µην γελιόµαστε. Αυτές οι αντιθετικές προσεγγίσεις ουδέποτε ωφέλησαν την καλύτερη κατανόηση των ζητηµάτων και τον διάλογο. Το αντίθετο, µάλιστα. ∆ηµιούργησαν πόλωση και έφεραν τοξικότητα.
Η εµπειρία έχει έως τώρα δείξει ότι υπάρχουν θαυµάσια παραδείγµατα καλών πρακτικών τόσο στον δηµόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τοµέα. Αλλά και άλλα τόσα προς αποφυγή.
Το θέµα, λοιπόν, είναι πώς στεκόµαστε κριτικά απέναντι στις συζητήσεις, αναζητώντας, αντί να κρυβόµαστε πίσω από αφορισµούς, να κάνουµε καλύτερο το δηµόσιο και το ιδιωτικό και αντιλαµβανόµενοι ότι οι στάσεις και οι συµπεριφορές που υιοθετούµε, µπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες.
