EINAI ορισμένοι συμπολίτες μας ζωόφιλοι -όπως μου καταγγέλλει ο συνομιλητής μου –οι οποίοι περιφέρουν τα ζώα τους (σκυλιά) χωρίς αλυσίδα, μη λογαριάζοντας τους συνανθρώπους τους που πιθανόν έχουν κυνοφοβία -λόγω παιδικών τραυματικών εμπειριών- ή δεν επιθυμούν την επαφή τους με ζώα λόγω αλλεργίας.
ΤΟ χειρότερο, συνεχίζει ο συνομιλητής, είναι ότι ανέχονται τα ζώα τους να κάνουν την… ανάγκη τους οπουδήποτε, βρομίζοντας πεζοδρόμια, πιλοτές πολυκατοικιών, κοινόχρηστους χώρους, δημοτικούς κήπους. Αρκεί ο χώρος εκτόνωσης του ζώου τους να μην είναι δικός τους! Σπάνια να δείτε κάποιον από αυτούς να κουβαλάει φαρασάκι και σακούλα για την “περισυλλογή” των περιττωμάτων του αγαπημένου τους κατοικίδιου -όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Επιπλέον, υπάρχουν και άλλοι “φιλόζωοι” που “ξαμολούν” τα ζώα τους στα παρτέρια δημόσιων χώρων (πάρκων ή κήπων) αλλά και στις παιδικές χαρές. Αν δε μΊα μαμά, τρομαγμένη με το παιδί της, πει στον κύριο να περιμαζέψει το ζώο του, η απάντηση δεν αποκλείεται να είναι και αντίστροφη: να περιμαζέψει η κυρία το παιδί της!
ΕΠΙΣΗΣ, δεν γίνεται να μην αντικρίσετε ή να ακούσετε τους γόους σκυλιών που εγκαταλείπονται στα μπαλκόνια και στις αυλές των σπιτιών, χωρίς κάποιο υποτυπώδες στέγαστρο: τα καλοκαίρια ιδρώνουν από τον καύσωνα ή τους χειμώνες βρέχονται. Έτσι, γαβγίζουν ακατάπαυστα ορμώντας στον τυχόντα περαστικό. Ας μη μιλήσουμε για τα αδέσποτα της πόλης που, ενώ πριν λίγες μέρες είχαν “αφεντικό”, χάδια και αγάπες, ξαφνικά αφέθηκαν ελεύθερα στους δρόμους, λόγω “λήξεως” της σχέσης, αγοράς άλλου ζώου ή διακοπών… Εμείς τι να πούμε, για όλα αυτά;
