Είδηση κι αυτό!

ΣΤΗΝ απόγνωσή τους, λέει, πολλοί νέοι που είχαν στείλει τα πρώτα χρόνια της κρίσης τους “γέρους” τους σε γηροκομεία, αναγκάστηκαν
-ή μάλλον “έξυπνα” φερόμενοι- να τους επαναφέρουν στα σπίτια τους! Όχι, φυσικά, από υπερβολική ευαισθησία και αγάπη, ούτε για να νιώσουν οι γέροι την οικογενειακή θαλπωρή, αλλά για να… συνεισφέρουν με τη σύνταξη τους στα ανύπαρκτα -λόγω ανεργίας- οικονομικά του σπιτιού των παιδιών τους!
ΤΟ φαινόμενο δεν υπήρξε μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό και δείχνει μια κοινωνική μεταστροφή… Εν πάση περιπτώσει τόσο ο ΟΗΕ όσο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αναφέρουν ότι, πρωτίστως, η προχθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων (1/10) έχει ως στόχο να αναγνωρισθεί η συμβολή των ηλικιωμένων στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη στη σύγχρονη εποχή. Βέβαια οι δικοί μας ιθύνοντες, μάλλον δεν θεωρούν ότι οι παππούδες κι οι γιαγιάδες διαδραματίζουν κάποιο σημαίνοντα ρόλο στην «ανάπτυξη» της κοινωνίας. Ούτε φυσικά πηγαίνουν ποτέ σε σουπερμάρκετ ή στις λαϊκές για να δουν ποιοι είναι αυτοί που ψωνίζουν για τα σπίτια τους.
ΤΟΝΙΣΤΗΚΕ πολλές φορές και το επαναλαμβάνει η ίδια η ζωή ότι, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, εκτός από την εθελοντική προσφορά στα παιδιά τους, αναλαμβάνουν και το έργο της μετάδοσης εμπειριών, γνώσεων και συμβουλών στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αποτελούν μια βασική και αναγκαία παράμετρο της κοινωνίας μας. Πότε θα το καταλάβουν αυτό οι πολιτικοί μας; Μάλλον, όταν τους… συνταξιοδοτήσει ο ίδιος ο λαός!