Είδος συλλεκτικό;

Γι΄ αυτό, πριν πάρει η τιμή της τα πάνω της και καταλήξει να πουλιέται στη… μαύρη αγορά αγοράστε καμμιά πενηνταριά σ’ όλα τα σχήματα, μεγέθη και χρώματα και φυλάξτε την στο πατάρι!
Κάποτε θ’ αποκτήσει μεγάλη αξία και θα τη μοσχοπουλήσετε…
Για τηn… πλαστική σακούλα μιλάμε βεβαίως-βεβαίως!
Που μ’ ένα από εκείνα τα ξαφνικά προαποφασισμένα των νομοθετών μας, στο εξής δεν θα χαρίζεται με τα ψώνια μας, μα θα… μοσχοπουλιέται!
Κι ένα παιδί βέβαια μπορεί να καταλάβει τους λόγους, τώρα που η οικολογία μπήκε για τα καλά στη συνείδησή μας, εδραιώθηκε και μεταφράστηκε σ’ όμορφες στιγμές όπου επιδεικτικά πετάμε το πλαστικό στον ανάλογο κάδο, όπου πάμε ομαδική εκδρομή στην έρημη ακτή για να τη καθαρίσουμε και στήνουμε αξέχαστο πικνίκ σε μια γωνιά! Ή κάνουμε εξορμήσεις σ’ επιλεγμένες, μακρινές τοποθεσίες για να τις δενδροφυτεύσουμε, να τους δώσουμε όνομα, να ορκιστούμε πως δεν θα τις εγκαταλείψουμε, κι ύστερα να μπούμε στο πούλμαν και μην μας είδατε!
Ήμασταν καλά παιδιά ομολογουμένως, παρόλα αυτά πολλάκις απειληθήκαμε με κυρώσεις, φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να πληρώνουμε προκαταβολικά ειδική φορολογία για να μας αφήσουν στην ησυχία μας και να μας επιτρέπουν να…μολύνουμε πέραν του…προκαθορισμένου ορίου!
Όλα καλά, μα να πληρώνουμε τώρα και την αθώα σακούλα πολύ πάει!
Γιατί βέβαια, κοντινοί απόγονοι εκείνων των κακομοίρηδων που ζούσαν σε χωριά μέσα στη λασπουριά, δίπλα στα κοτέτσια, όλη μέρα στα χωράφια και στα ζώα -που με το δίκιο τους έκαναν την ηρωική, εκείνη, μαζική έξοδο και μόνιμη εγκατάσταση στις πόλεις- πώς να γυρίσουμε τώρα στη πήλινη λεκάνη, στη τσίγκινη σκάφη της γιαγιάς και στα πλεχτά καλάθια ξεπερασμένων χρόνων;
Εμείς αλλιώς είμαστε μαθημένοι!
Στο εύκολο, στο γρήγορο και στο αβίαστο!
Ζούμε μόνο για να χρησιμοποιούμε ελαφρά εξαρτήματα που να μην πιάνουν χώρο, να μην φθείρονται, να εξυπηρετούν στο καθετί, εύκολα στη χρήση και το ίδιο εύκολα στο να γίνονται ένα κουβάρι και ν’…απορρίπτονται στο κάδο ή όπου αλλού μας λάχει.
Μόνο που ό,τι πετιέται μ’ ελαφρά καρδιά σ΄ ετούτο εδώ το αστέρι της πλάσης όπου βρεθήκαμε, γυρίζει πάλι πίσω σ’ εμάς, λόγω βεβαίως της… βαρύτητας που μας κρατά όλους πάνω του!
Ειδικά αν πρόκειται για ελαφρά, ευκίνητη κι αθάνατη πλαστική σακούλα η οποία, καθώς λεν οι ειδικοί, υπερκαταναλώνεται, βρίσκεται παντού, και μοιραίως μέσω της τροφικής αλυσίδας θα γυρίσει κάποτε στο στομάχι μας!
Γι΄ αυτό λοιπόν κι εμείς θ΄ ανεβούμε στο πατάρι, όχι για να φυλάξουμε σακούλες, αλλά για να κατεβάσουμε την επίσης αθάνατη, μοναδική…τσάντα ψώνιων του πατέρα ή εκείνο το παλιομοδίτικο δίχτυ του, που το είχαμε κρατήσει για συναισθηματικούς λόγους και μόνο!
Επί το έργον λοιπόν!
Κι αν κάποιοι γκρινιάξουν πως τάχα μου τους πονά η μέση και δεν μπορούν να κρατούν όλο το βάρος στο ένα χέρι -άλλο ένα προσόν τη αείμνηστης πλαστικής!- αγοράστε μια και καλή κι όσο γίνεται το συντομότερο καροτσάκι με ροδάκια και γερή λαβή, να το πηγαίνετε άδειο, να το γυρίζετε φορτωμένο κι ούτε να το καταλαβαίνετε!