Άγιος Σεραφείµ ο ιεροµάρτυς, επίσκοπος Φαναρίου, αγωνιστής του Χριστού και πατριώτης υπέρµαχος της ελευθερίας των υπόδουλων Ελλήνων. Γεννήθηκε κατά τον 16ο αιώνα, δεν γνωρίζουµε την ακριβή ηµεροµηνία, εις το χωριό Μπεζούλα του ν. Καρδίτσης.
Γεννήθηκε σε οικογένεια θεοσεβή και διαπαιδαγωγήθηκε « εν νουθεσία Κυρίου». ∆ιδάχθηκε από τους γονείς του Σωφρόνιο και Μαρία να αγαπά τα πνευµατικά και τον Θεό και να απεχθάνεται τις δόξες, τις τιµές και τις αµαρτωλές απολαύσεις. Το βαπτιστικό του όνοµα ήτο Σωτήριος. Έτρεφε µεγάλη ευλάβεια στους ιερείς και ήτο υπάκουος στους γονείς του και στους συγχωριανούς του. Οι γονείς του τον έστειλαν και έµαθε τα θεία γράµµατα στο µοναστήρι του Αγίου Παντελεήµονος πλησίον του χωρίου του. ∆ιακρίθηκε στην σχολική ζωή όντας ευφυής και επιµελής.
Εγκατέλειψε τα εγκόσµια, αφού η φλόγα του µοναχισµού του πύρωνε την καρδιά. Περιήλθε τα µοναστήρια των Αγράφων και αποφάσισε να µονάσει στο µοναστήρι το επονοµαζόµενο «Κορώνα» και «Κρυερά Βρύσις». Εκεί, κοντά σε ενάρετους και ασκητικούς µοναχούς άρχισε έναν αγώνα σκληρό µιµούµενος και παραδειγµατιζόµενος από τις αρετές των συµµοναστών του. Γρήγορα εκάρη µοναχός, λαµβάνοντας το όνοµα Σεραφείµ. Με την σύµφωνη γνώµη όλων χειροτονήθηκε διάκονος και αργότερα ιερέας. Συνέχισε µε ζήλο την αγγελική ζωή.
Μετά από µικρό χρονικό διάστηµα ο Αρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου κοιµήθηκε,. ∆ιάδοχός του εκλέχθηκε οµόφωνα ο Άγιος. Αποδεχόµενος το βαρύ φορτίο της αρχιεροσύνης µε ζήλο και επιµονή ποίµαινε το ποίµνιό του χωρίς να λογαριάζει κόπους και θυσίες. Είχε την αίσθηση ότι ήταν δούλος ανάξιος και θεωρούσε ότι δεν έπραττε έργα θεάρεστα. Για τον λόγο αυτό παρακαλούσε τον Θεό να τον αξιώσει του µαρτυρίου.
Ο Θεός τον αξίωσε του µαρτυρίου, όπως ζητούσε. Ιδού πως. Το έτος 1601 ο µητροπολίτης Λαρίσης ∆ιονύσιος συγκέντρωσε αριθµό ανθρώπων και κήρυξε επανάσταση κατά των Τούρκων. Η προσπάθεια απέτυχε. Ο ∆ιονύσιος συνελήφθηκε και φονεύτηκε. Ο Άγιος δεν είχε πολλές επαφές µαζί του. Με το ταραγµένο κλίµα των ηµερών, λόγω των γεγονότων, ο Άγιος πήγε στο Φανάρι για να µοιράσει στους αγάδες τα συνήθη δώρα. Οι Τούρκοι αγάδες φθονούσαν και ζήλευαν τον Άγιο για το έργο του και ζητούσαν αφορµή να τον φονεύσουν ή να τον αναγκάσουν να αλλαξοπιστήσει. Βλέποντάς τον οι αγάδες έλεγαν µεταξύ τους: «Και αυτός µαζί µε τον ∆ιονύσιο ήταν». Ακούγοντας ο Άγιος ερωτά για ποιον αναφέρονται. Τότε οι αγάδες µε θυµό του λέγουν: «Πώς τολµάς και εµφανίζεσαι µπροστά µας;, Θα λάβεις αυτό το οποίο σου πρέπει εκτός, αν θελήσεις να αφήσεις την πίστη σου».
Ο Άγιος τα άκουσε ψύχραιµος. Μέσα του ξυπνά η επιθυµία του µαρτυρίου και απαντά: «Όλοι οι Χριστιανοί το γνωρίζουν και εσείς το οµολογείτε ότι είµαι αµέτοχος και για κανένα λόγο δεν θα αφήσω τον γλυκύτατο Ιησού και να συνταχθώ µε τον διάβολο. Ελπίζω από τον ∆εσπότη µου να τύχω περισσότερης τιµής και την δική σας τιµή δεν καταδέχοµαι».
Ακούσαντες αυτά οι αγάδες εξαγριώθηκαν και βιαίως τον έφεραν στον ηγεµόνα ζητώντας να τον βγάλει από τη ζωή µε κακό θάνατο. Ο ηγεµόνας άρχισε µε ήρεµο τρόπο να προσπαθεί να καλοπιάσει τον Άγιο και να τον πείσει να απαρνηθεί τον Χριστό. Προσποιείται ότι λυπάται να τον θανατώσει γιατί τον βλέπει ως άνθρωπο καλό, ο οποίος παρασύρθηκε από τον κακό ∆ιονύσιο. Ο Άγιος απαντά: το γνωρίζεις ότι είµαι αναίτιος αλλά εγώ την πίστη µου δεν θέλω να αρνηθώ, ούτε να χωριστώ από τον γλυκύτατό µου ∆εσπότη και Θεόν. Χίλιους θανάτους να λάβω για το όνοµά του το Άγιο, θα είναι χαρά και ευφροσύνη. Ο ηγεµόνας µόλις άκουσε αυτά διέταξε να τον βασανίσουν, να τεµαχίσουν την µύτη του και να τον βάλουν στην φυλακή χωρίς νερό και τροφή, µε την ελπίδα να καµφθεί το γενναίο φρόνηµα του Σεραφείµ. Μάταια. Στην φυλακή ο Άγιος δόξαζε και ευχαριστούσε τον Θεό και τον παρακαλούσε να του δώσει δύναµη να αντέξει τα βάσανα.
Ο ηγεµόνας ζήτησε και έφεραν τον Άγιο ενώπιόν του και προσποιούµενος τον καλό και τον φίλο τον ρωτά αν άλλαξε γνώµη και τον συµβουλεύει, ως φίλος, να αλλάξει πίστη. Ατάραχος απαντά ο Σεραφείµ: «Έπρεπε να µη σου δώσω καµµιά απάντηση, γιατί λέγεις ότι είσαι φίλος και µου δίνεις ασεβή συµβουλή να αφήσω τον Ποιητή και Πλάστη Ιησού Χριστό και να πιστεύσω σε έναν ψεύτη προφήτη και ασεβή άνθρωπο. ∆εν πρόλαβε ο Άγιος να τελειώσει τον λόγο και ο ηγεµόνας δίνει εντολή βασανισµού του,‧ να τανύσουν τα χέρια και τα πόδια, να βάλουν επάνω στην κοιλιά βαριά πέτρα και να αρχίζουν να ξεσχίζουν την σάρκα του. Ο Άγιος έχαιρε για το πάθος το οποίο ζούσε εξ αιτίας της πίστης του.
Ο ηγεµόνας δεν άντεχε να βλέπει τον Άγιο να δοξολογεί τον Θεό και διέταξε να τον παλουκώσουν και να πεθάνει µε αυτό τον φρικτό θάνατο. Στον τόπο του µαρτυρίου µια αράπισσα έβριζε χυδαία τον Χριστό και τον Άγιο, οποίος µιµούµενος τον Χριστό, συγχωρούσε την γυναίκα.
Η Αγία εκκλησία µας τιµά την µνήµη του την 4η ∆εκεµβρίου (ηµέρα της κοιµήσεως). Εις την Ι. Μονή Κορώνης λιτανεύεται η κάρα του την τελευταία Κυριακή του Σεπτεµβρίου. Εις την Καρδίτσα, της οποίας είναι πολιούχος, την Κυριακή των Μυροφόρων.
