Σκρολάροντας στο κινητό της η νεαρή γυναίκα απεφάνθη απαυδισμένη από αυτό που έβλεπε «μα δεν γίνεται διαρκώς να μαθαίνεις για θανατικά». Και είχε απόλυτο δίκιο. Αρχή της χρονιάς και ξεκινήσαμε με τη γνωστή μαυρίλα «άλλη μια σημαντική απώλεια για τις τέχνες», «παιδί έπαθε ανακοπή» κ.λπ.
Τα έχουμε ξαναπεί. Ούτε περισσότερα παιδιά πεθαίνουν, ούτε συμβαίνει κάτι περίεργο. Μάλιστα, η παιδική θνησιμότητα σε χώρες, όπως η Ελλάδα, βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Είναι ο τρόπος που τα περιστατικά αυτά γίνονται γνωστά και κυρίως πλαισιώνονται (ως ξαφνικοί ή ανεξήγητοι θάνατοι) που τροφοδοτεί τις συζητήσεις. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν περισσότερα δημοσιεύματα, τα οποία παρουσιάζουν αποσπασματικά στοιχεία, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ και δίνοντας την εντύπωση ότι οι θάνατοι παιδιών έχουν αυξηθεί δραματικά, με πολλά εξ αυτών να υπονοούν ή να δηλώνουν άμεσα ότι γι’ αυτό οφείλονται τα εμβόλια της COVID-19.
Το δράμα πουλάει. If it bleeds, it leads (αν έχει αίμα, προηγείται) λένε οι αγγλοσάξονες. Όμως, θα πρέπει να είμαστε πιο πονηρεμένοι σε ό,τι παίρνουμε ως πληροφορία και να το κοσκινίζουμε λίγο παραπάνω. Διαφορετικά θα το χάσουμε.
Κάποτε οι άνθρωποι δεν μάθαιναν ποιοι πέθαιναν στο διπλανό χωριό και τώρα βρισκόμαστε σ’ ένα διαρκές πένθος για πρόσωπα που γνωρίσαμε τη μέρα του θανάτου τους. Ας αναλογιστούμε τον τρόπο που λειτουργούμε, πριν πέσουμε σε συλλογική κατάθλιψη.
*Η Ιωάννα Κωσταρέλλα είναι επίκουρη καθηγήτρια Δημοσιογραφίας στο Α.Π.Θ.
